Έλενα Ακρίτα: Το βιβλίο της «Τα τάπερ της Αλίκης» μεταφέρεται στον κινηματογράφο

Η Έλενα Ακρίτα μαζί με τη σεναριογράφο Κατερίνα Γιαννάκου έχουν ήδη ξεκινήσει να γράφουν το σενάριο για την ταινία

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Έλενα Ακρίτα (Copyright: Διόπτρα / Κοσμάς Κουμιανός)

«Τα τάπερ της Αλίκης», το κοινωνικό μυθιστόρημα της δημοσιογράφου και συγγραφέως Έλενας Ακρίτα που απέσπασε το βραβείο «Καλύτερο Ελληνικό Μυθιστόρημα της χρονιάς» το 2020, παίρνει το δρόμο του για τη μεγάλη οθόνη. Ένα βιβλίο που αποτυπώνει μία αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000 και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το αναγνωστικό κοινό, θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο από την εταιρία παραγωγής Showtime Productions.

Η συγγραφέας μαζί με τη σεναριογράφο Κατερίνα Γιαννάκου έχουν ήδη ξεκινήσει να γράφουν το σενάριο για την ταινία – αποκάλυψη που έκανε η ίδια μέσα από την προσωπική της σελίδα στο Facebook - ενώ θα ανακοινωθούν σύντομα περισσότερες πληροφορίες για το εξαιρετικό casting που ετοιμάζεται. Μέχρι να αποκαλυφθούν περισσότερες πληροφορίες για την ταινία, για το οποίο θα φροντίσουμε να τις έχετε τη σωστή στιγμή, το αναγνωστικό κοινό μπορεί να απολαύσει το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα σε όλα τα βιβλιοπωλεία!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Τα τάπερ της Αλίκης είναι μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Τρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη Φίνος Φιλμ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ, που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το «εξώγαμο» κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνομα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια, Μπάρμπι, επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα. Όταν η Αλίκη μεγαλώνει, κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν’ αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα.

Τα τάπερ της Αλίκης είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.