Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έπαιζε… μπάλα

«Αν μου έλεγαν σήμερα ότι έχω ένα γεύμα με τον Μπετόβεν, με τον Σούμαν και τον Βάγκνερ δεν θα χαιρόμουν τόσο πολύ όσο σήμερα που είμαι μαζί σας», εκμυστηρεύτηκε στους ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ομάδας 16 χρόνια πριν ο Μίκης Θεοδωράκης, συναντώντας τους -έπειτα από δική του επιθυμία-στο ξενοδοχείο Χίλτον. Αυτή την άγνωστη σχέση και αγάπη του μεγάλου μουσικοσυνθέτη για το ποδόσφαιρο αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος, Γιάννης Γεωργάκης, στο βιβλίο του «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο», το οποίο παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της 16ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.

Σε ένα βιβλίο 150 σελίδων και 23 κεφαλαίων ο δημοσιογράφος περιγράφει την οπτική γωνία, υπό την οποία ο μεγάλος δημιουργός αντιμετωπίζει μια άλλη μορφή τέχνης, το ποδόσφαιρο, όπως ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης το χαρακτηρίζει. «Για τον Μίκη Θεοδωράκη οι ποδοσφαιριστές είναι ήρωες συνδεδεμένοι με τα ιδανικά και τα όνειρα του λαού. Υποτιμούν το ποδόσφαιρο ενώ είναι η βάση σε μια κοινωνία. Πρώτα παίζεις μπάλα και διαλέγεις ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε επάγγελμα ή ακολουθείς κόμμα», ανέφερε μεταξύ άλλων ο πρώην γενικός γραμματέας του ΥΜΑΘ, Γιώργος Λυσαρίδης, κατά τη διάρκεια παρουσίασης του βιβλίου του κ. Γεωργάκη.

Η σχέση του μουσικοσυνθέτη με το ποδόσφαιρο ξεκινά από τις αλάνες του Αργοστολίου και συνεχίζει με ολιγόχρονη θητεία ως σέντερ χαφ στατσικό στον Ηρακλή Πύργου. 
Αργότερα, κατασταλαγμένος φίλαθλος, «γαύρος», γοητευμένος, όμως, όπως δηλώνει από το παιχνίδι των Αδριανοπουλέων, ο Θεοδωράκης που παρακολουθεί με ενδιαφέρον την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, αγωνιά στα κρίσιμα παιχνίδια της Εθνικής μας ομάδας και γράφει τον ύμνο της Εθνικής που ακούστηκε στα γήπεδα της Πορτογαλίας. 

«Όπως έντυσε τη μουσική με την ποίηση με τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Βάρναλη, τον Λειβαδίτη, τον Αναγνωστάκη, το ίδιο επιθυμούσε να δέσει τη μουσική και τον πολιτισμό με την παράσταση που λέγεται ποδόσφαιρο. Αυτό το νόημα έχει η παρουσία του στους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας και στην εκδήλωση των βετεράνων», τόνισε ο συγγραφέας του βιβλίου. 

Μιλώντας για το βιβλίο ο πρόεδρος της ΔΕΘ, Τάσος Τζήκας, θυμήθηκε τη συνάντηση που είχε πριν από περίπου έξι χρόνια στο σπίτι του μεγαλοσυνθέτη στην Αθήνα. «Θέλησα να τον συναντήσω γιατί ως ΔΕΘ αποφασίσαμε να τον τιμήσουμε. Τολμώ να πω ότι ήταν από τις σημαντικότερες ακροάσεις της ζωής μου. Και ενώ μου εξιστορούσε τα χρόνια της εξορίας, ξαφνικά με ρώτησε ποια ομάδα υποστηρίζω. Ξαφνιάστηκα και του απάντησα ΠΑΟΚ. Τότε  ο Μίκης μου είπε: Στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό ενσαρκώνεται η λαϊκότητα της ελληνικής κοινωνίας», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Τζήκας. 

Το ποδόσφαιρο έχασε τη γνησιότητά του εδώ και δεκαετίες και πρέπει να την ξαναβρεί τόνισε από την πλευρά του ο γνωστός παλαίμαχος διεθνής τερματοφύλακας Νίκος Χρηστίδης. «Αν σήμερα έγραφα ένα άρθρο στο ΕΘΝΟΣ για το βιβλίο, θα ξεκινούσα ως εξής: "Τη βδομάδα της μεγαλύτερης αντίφασης και αντίθεσης στο ποδόσφαιρο χρειαζόμαστε φωνές σαν αυτήν που προκύπτει από το βιβλίο του Γιάννη Γεωργάκη και απ’ όσα λέει ο Μίκης Θεοδωράκης για το ποδόσφαιρο, βλέποντας το ως ένα κομμάτι του πολιτισμού".

Γιατί ενώ στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο χαρήκαμε τις δύο απίστευτες ανατροπές που έγιναν την Τρίτη και την Τετάρτη στο Champions League, εμείς ως χώρα διοργανώνουμε έναν τελικό Κυπέλλου χωρίς φιλάθλους που δεν ποιεί περηφάνια στο ελληνικό κράτος ούτε σεβασμό στο άθλημα αφού δηλοί ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να οργανώσει ένα αθλητικό γεγονός  με ασφάλεια», υπογράμμισε ο εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ Τραϊανός Χατζηδημητρίου, παρουσιάζοντας το βιβλίο του κ. Γεωργάκη. 

Την εικονογράφηση του εξώφυλλου έκανε ο Στάθης Σταυρόπουλος. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ

Διαβάστε ακόμη

«Χειμωνιάτικο» Σαββατοκύριακο με καταιγίδες, μποφόρ και πτώση της θερμοκρασίας - Προβλήματα λόγω ανέμων

Νέες αποκαλύψεις για την Ειρήνη Μουρτζούκου - Υποδυόταν τη μητέρα του Παναγιωτάκη σε δημοσιογράφο

Πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ παιδί προσβάλλεται από γρίπη των πτηνών

Είναι το «Labour» της Paris Paloma το φεμινιστικό anthem της Gen Z;