δημοφιλές τώρα: 
Είδαμε το «Father Mother Sister Brother» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Μια ταινία για τις σχέσεις που μας διαμορφώνουν
Με τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας στις αποσκευές του, ο Τζιμ Τζάρμους υπογράφει μια μελαγχολική ταινία για τη μνήμη, τη συγχώρεση και την παράξενη ομορφιά των οικογενειακών δεσμών🕛 χρόνος ανάγνωσης: 7 λεπτά ┋
Το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης άνοιξε αυλαία, την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου, στον ιστορικό κινηματογράφο Ολύμπιον.
Την παρουσίαση της βραδιάς ανέλαβε ο Γρηγόρης Ελευθερίου, δημιουργός της περσόνας babaka.gr, ο οποίος, με τον γνώριμο χιουμοριστικό του τόνο, συνέδεσε ευρηματικά τον κινηματογράφο με τη γονεϊκότητα, παρουσιάζοντας τα highlights της φετινής διοργάνωσης.
Η αίθουσα ήταν γεμάτη από θεατές, δημιουργούς, δημοσιογράφους και ανθρώπους του σινεμά.
Ο σπουδαίος και πολυαγαπημένος αμερικανός σκηνοθέτης Τζιμ Τζάρμους παρουσίασε τη νέα του ταινία «Father Mother Sister Brother», η οποία είχε ήδη αποσπάσει τον Χρυσό Λέοντα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Λόγω ατυχήματος ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν κατάφερε να έρθει στη Θεσσαλονίκη, ήρθε όμως η Ίντια Μουρ, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του διεθνούς κινηματογράφου και μέλος του πρωταγωνιστικού καστ της ταινίας. Η ηθοποιός, που το περιοδικό TIME είχε συμπεριλάβει στη λίστα των 100 πιο επιδραστικών ανθρώπων στον κόσμο το 2019, ανέβηκε στη σκηνή του Ολύμπιον συγκινημένη και απευθύνθηκε στο κοινό με λόγια που σφράγισαν τη βραδιά.
«Είμαι βαθιά ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ, μαζί σας» είπε, αρχικά. «Τα τελευταία τρία χρόνια πολλοί από μας γίναμε μάρτυρες μιας θηριωδίας που δεν περιμέναμε πως θα δούμε, η οποία συνέβη σε πατεράδες, μαμάδες, αδερφές και αδερφούς. Θρηνώ για την ανθρωπότητα, καθώς οδηγούμαστε στην αυτοκαταστροφή. Ωστόσο, οι ταινίες, η τηλεόραση και οι ιστορίες μάς υπενθυμίζουν πως δεν είμαστε απλώς άτομα, αλλά συνυπάρχουμε συλλογικά, ακούμε το γέλιο, το κλάμα, τη λύπη του διπλανού μας» πρόσθεσε.
«Είμαστε όλοι αντανακλάσεις, ο ένας του άλλου. Και για να χτίσουμε ένα ασφαλές μέλλον για τα παιδιά μας πρέπει να θυμόμαστε πως η εμπειρία κάθε ανθρώπου είναι μια αντανάκλαση όλων των άλλων. Αν δεν έχουμε αυτό στο μυαλό μας, ίσως χάσουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε να αγαπάμε, να χαιρόμαστε και να δημιουργούμε οικογένειες στον όμορφο πλανήτη μας. Ελπίζω όταν δείτε την ταινία να μη σκέφτεστε μόνο τη δική σας οικογένεια, αλλά και όλων των άλλων, με την ίδια σπουδαιότητα που αναλογίζεστε τη δική σας» κατέληξε.
Μια τριλογία σχέσεων
Ο Τζιμ Τζάρμους, πάντα πιστός στη λογική των επεισοδίων και των μικρών ιστοριών, επιστρέφει με ένα έργο-τρίπτυχο που εξερευνά τις λεπτές ισορροπίες των οικογενειακών δεσμών. Όπως και στα «Mystery Train» (1989), «Night on Earth» (1991) και «Coffee and Cigarettes» (2003), έτσι και στο «Father Mother Sister Brother», ο σκηνοθέτης επιλέγει τρεις αυτοτελείς ιστορίες που συνδέονται θεματικά και συναισθηματικά.
Το φιλμ ξεκινά και τελειώνει με το τραγούδι «Spooky», ένα ρυθμικό, παιχνιδιάρικο κομμάτι που λειτουργεί ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο, υπενθυμίζοντας ότι η αγάπη – ακόμα κι όταν δεν είναι ρομαντική αλλά οικογενειακή – παραμένει παράδοξα απρόβλεπτη.
Στην πρώτη ιστορία, ο σκηνοθέτης μάς μεταφέρει στην ύπαιθρο της βορειοανατολικής Αμερικής. Ο Τζεφ (Άνταμ Ντράιβερ) και η Έμι (Μάιμ Μπιάλικ), δύο ενήλικα αδέλφια, ταξιδεύουν μ' ένα υβριδικό Range Rover για να επισκεφθούν τον πατέρα τους (Τομ Γουέιτς), που δεν έχουν δει από την ημέρα της κηδείας της μητέρας τους.
Η συνάντηση είναι αμήχανη, γεμάτη αδιόρατες εντάσεις. Ο πατέρας φαίνεται χαρούμενος, αλλά πίσω από τα φθαρμένα ρούχα του, το ρολόι τύπου Rolex που προσπαθεί να κρύψει κάτω από τη μανσέτα, υποδηλώνει μια απρόσμενη διπλή ζωή. Η σκηνή τους στο σαλόνι, όπου πίνουν νερό και κοιτούν τη λίμνη μέσα από το τζάμι, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της «σιωπηλής κωμωδίας» του Τζάρμους. Οι παύσεις, τα βλέμματα, οι μικρές σιωπές έχουν τον δικό τους ρυθμό. Εναν ρυθμό οικειότητας που μόνο οι οικογένειες καταλαβαίνουν.
Τσάι, ψέματα και μικρές αλήθειες στο Δουβλίνο
Η δεύτερη ιστορία τοποθετείται στο Δουβλίνο, μέσα στο κομψό βικτωριανό σπίτι μιας μητέρας (Σάρλοτ Ράμπλινγκ) που υποδέχεται τις δύο κόρες της, τη Τιμόθια (Κέιτ Μπλάνσετ) και τη Λίλιθ (Βίκι Κριπς). Η ατμόσφαιρα είναι φωτεινή, σχεδόν γιορτινή, αλλά πίσω από τις πορσελάνινες κούπες και τα γλυκίσματα του απογευματινού τσαγιού υποβόσκει η αμηχανία. Οι κόρες προσπαθούν να μιλήσουν για τη ζωή τους, μα γρήγορα καταφεύγουν σε μικρά ψέματα για να κρύψουν τις αποτυχίες τους.
Η σκηνή όπου η Λίλιθ ζητά από τη σύντροφό της να προσποιηθεί την οδηγό ενός Uber, για να δικαιολογήσει τη «δήθεν» της επιτυχία, είναι χαρακτηριστική. Μια λεπτή, πικρή ειρωνεία για τη σχέση γονιού-παιδιού, όπου η αγάπη συμβιώνει με τη ντροπή και την ανάγκη αποδοχής. Ο Τζάρμους, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, αποκαλύπτει μέσα από τη γεωμετρία ενός τραπεζιού στρωμένου με γλυκά και πορσελάνες, τη γεωμετρία της ανθρώπινης ψυχής.
Μνήμες μέσα σε άδειο διαμέρισμα στο Παρίσι
Στο τελευταίο κομμάτι, ο ρυθμός αλλάζει. Βρισκόμαστε στο Παρίσι, όπου τα δίδυμα Σκάι (Ίντια Μουρ) και Μπίλι (Λούκα Σάμπατ) επιστρέφουν στο άδειο διαμέρισμα των πρόσφατα εκλιπόντων γονιών τους.
Ο Μπίλι έχει ήδη ξεκαθαρίσει τα περισσότερα πράγματα. Απομένει μόνο ένα κουτί με αναμνήσεις. Μαζί, περιφέρονται στους γυμνούς χώρους, θυμούνται, γελούν, σωπαίνουν. Η κάμερα ακολουθεί διακριτικά, σαν να μη θέλει να διαταράξει την ησυχία.
Σε αυτό το τελευταίο μέρος, η ταινία αποκτά έναν ελεγειακό τόνο. Οι ήρωες ανακαλύπτουν πόσα λίγα ήξεραν για τους γονείς τους και, μέσα από αυτή τη διαπίστωση, έρχονται πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Είναι το πιο συγκινητικό και ώριμο κεφάλαιο της ταινίας, ένα ήρεμο αποχαιρετιστήριο βλέμμα προς τη ζωή, τους γονείς, το παρελθόν.
Ο Τζάρμους γνωρίζει καλά πώς να αφηγηθεί χωρίς να εξηγεί. Η κάμερα του δεν καταγράφει δράση, αλλά σχέσεις. Το βλέμμα του είναι σταθερό, παρατηρητικό, γεμάτο τρυφερότητα και υπομονή. Με τη βοήθεια των διευθυντών φωτογραφίας, Φρέντρικ Έλμες και Γιορικ Λε Σο, η κάθε σκηνή γίνεται πίνακας. Ενα ήσυχο τοπίο συναισθημάτων.
Το νόημα πίσω από τις ιστορίες
Στο τέλος, οι τρεις ιστορίες μοιάζουν να συνομιλούν μεταξύ τους. Αν και εκτυλίσσονται σε διαφορετικές χώρες — Αμερική, Ιρλανδία, Γαλλία —, οι ήρωες βιώνουν κοινά συναισθήματα, όπως αγάπη, απογοήτευση, τύψεις, αποδοχή.
Ο Τζάρμους δείχνει ότι, ανεξαρτήτως γλώσσας ή τόπου, όλοι κουβαλάμε μέσα μας τους ίδιους δεσμούς και τα ίδια βάρη. Η οικογένεια, όπως και το σινεμά, είναι μια ακολουθία από στιγμές. Κάποιες φωτεινές, κάποιες θολές, όλες όμως αληθινές.
Η επιλογή του «Father Mother Sister Brother» για την έναρξη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν είναι τυχαία. Είναι μια ταινία που κουβαλά το πνεύμα του φεστιβάλ. Βαθιά ανθρώπινη, ανεπιτήδευτη, προσηλωμένη στην ουσία της αφήγησης.
Όπως είπε και η Ίντια Μουρ εκείνο το βράδυ στο Ολύμπιον, «να σκεφτόμαστε όχι μόνο τους δικούς μας, αλλά και τους άλλους». Ίσως αυτή να είναι και η ουσία του ίδιου του φεστιβάλ. Να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου.
Το δόγμα Τραμπ αναδιατάσσει την Ανατολική Μεσόγειο: Πώς επηρεάζονται Αθήνα και Λευκωσία
«Μυστήριο τρένο» ο σιδηρόδρομος: Ζητήματα ασφαλείας και στον σταθμό Λαρίσης εξαιτίας της χρόνιας εγκατάλειψης
«Δεν θέλω άλλα πρόβατα, θέλω τα δικά μου»: Συγκλονίζει ο κτηνοτρόφος που χάνει το κοπάδι του λόγω ευλογιάς
Όργιο αστυνομικής βίας σε άλλη μια πορεία για τον Αλέξη - Κι όμως, κόσμος έσπασε τον αποκλεισμό και τραγούδησε στο μνημείο
Live όλες οι εξελίξεις λεπτό προς λεπτό, με την υπογραφή του www.ethnos.gr