Απ’ τη στιγμή που και το τελευταίο κομμάτι της Αμβρακίας Οδού δόθηκε στην κυκλοφορία η Πάργα γίνεται ευκολότερα προσβάσιμη από την Αθήνα -κάτω από τεσσερισήμισι ώρες. Πράγμα που σε βάζει στον πειρασμό να τη σκεφτείς ακόμη και για απόδραση τριημέρου, αν και το τετραήμερο είναι ιδανικό. Το κουκλίστικο, παραθαλάσσιο θέρετρο της Ηπείρου, πολύχρωμο σα ζωγραφιά, με το μεσαιωνικό του κάστρο, που αγναντεύει το Ιόνιο και το δασωμένο νησάκι της Παναγίας είναι επισήμως ανακηρυγμένος τουριστικός οικισμός από τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Παρά την απόλυτη τουριστικοποίησή της, στα περισσότερα εστιατόρια, ταβέρνες, καφετέριες και all-day restaurants της Πάργας τρως και πίνεις πέρα από το αναμενόμενο καλά. Τουλάχιστον αυτή την εποχή, Μάη μήνα δηλαδή, που την επισκεφτήκαμε εμείς μαζί με άλλα Μέσα ύστερα από ευγενική πρόσκληση του Δήμου. Ιούλιο και Αύγουστο, όταν η πολυκοσμία ξεπερνάει τα λογικά όρια, η εμπειρία θα είναι σαφώς διαφορετική. Άνοιξη και φθινόπωρο παραμένουν οι κορυφαίες εποχές να γευτεί κανείς τις ομορφιές -όχι μόνο τις γαστρονομικές- του τόπου. Και το ηλιοβασίλεμα, η τελειότερη ώρα.
Η κουζίνα της Πάργας χθες και σήμερα
Παραδοσιακά πιάτα με σαφή παργινή ταυτότητα δύσκολα θα βρει κανείς πια εδώ, καθώς τα περισσότερα εστιατόρια είναι προσανατολισμένα σε μια διεθνοποιημένη κουζίνα με μια προσπάθεια για δημιουργική προσέγγιση ελληνικών, ιταλικών και εν γένει μεσογειακών πιάτων. Και η κουζίνα του χθες ωστόσο δεν είχε μόνο ηπειρώτικα χαρακτηριστικά, αλλά και επτανησιακά, συμπεριλαμβάνοντας ιταλοπρεπή πιάτα όπως το σοφρίτο και το μπιάνκο. Ο βενετσιάνικος ελαιώνας με τις ψηλές σαν της Κέρκυρας λιανολιές, σύμφωνα με τον δήμαρχο Νίκο Ζαχαριά απασχολούσε αρκετούς ελαιοκαλλιεργητές και συνεχίζει να απασχολεί μέχρι σήμερα -με τις ιδιαιτερότητες που έχει στο μάζεμα της ελιάς το συγκεκριμένο δέντρο και τους τρόπους που επινοεί ο αγρότης για να αντεπεξέρθει. Στο Paragea, στο χώρο του πρώτου εργοστασίου μηχανικού ελαιολάδου της Πάργας που σταμάτησε να λειτουργεί το 1974, ανακαινισμένος πλέον και επισκέψιμος, μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα για τη σχέση της Πάργας, των ανθρώπων της και της κουζίνας της με το ελαιόλαδο. Η ευρύτερη περιοχή, σύμφωνα με τον δήμαρχο παράγει ακόμη εξαιρετικής ποιότητας μέλι θυμαριού και από άνθη εσπεριδοειδών, καλαμπόκι και φασόλια, ενώ η κτηνοτροφία υπερέχει της γεωργίας. Σημαντική παρουσία στην παργινή γαστρονομία πάντως είχαν και τα άφθονα θαλασσινά που έβγαζαν οι Παργινοί ψαράδες. Και ακόμη έχουν.
Kαι στη σημερινή Πάργα τρως καλό, φρέσκο ψάρι είτε στο λιμάνι είτε στα ψηλά (στον Αρκούδα, τον Στέφανο, το Σούλι και αλλού). Μέχρι και τηγανιά σαρδελίτσες ή γαριδάκι στο χέρι, μπορεί να πάρει κανείς με μια στάση στο Zeris. Το ιχθυοπωλείο του Ηρακλή Ζέρη (από το 1969) απ' τη μια μεριά δουλεύει ως κλασικό ψαράδικο και απ' την άλλη προσφέρει street fish boxes, με άλλα λόγια ...ψαράκι στο χωνάκι.
Φαγητό-ποτό με συγκλονιστική θέα
Θα πρέπει να προσπαθήσεις πάρα πολύ για να βρεις σημείο για πρωινό, καφέ, γεύμα ή ποτό χωρίς όμορφη θέα στην Πάργα. Σε ωραία θέση στο λιμάνι το Veneziano σερβίρει μαγειρευτά, κρεατικά και θαλασσινά, για όλη την οικογένεια, το Sugar φημίζεται για την πλούσια λίστα κρασιών του, με πιο γκουρμέ διάθεση, υπέροχα κοκτέιλ και εκπληκτική θέα από ψηλά το Med Club σε περιμένει μέχρι αργά τη νύχτα, προσεγμένα ελαφρώς πειραγμένα πιάτα θα βρεις ακόμη και πάνω από την πολυσύχναστη παραλία Κρυονέρι που βρίσκεται εντός του οικισμού (φουλ της ομπρέλας και της ξαπλώστρας, όταν την επισκεφτήκαμε) όπως το Bianco. Ποτό θα πιεις σχεδόν παντού -και επιπλέον στο Il Posto, τη Veranda, το Καμίνι και το παλιοροκάδικο Antico Rock Bar. Εξαρτάται από πιο ύψος θες να βλέπεις τη θάλασσα και τι αντέχεις να ακούς.
Λιμοντσέλο και λικέρ κανέλα στο 18ο σκαλοπάτι
Η Ζωή Μπάτσιου από το Parga’s House, γέννημα-θρέμμα Παργινή, διατηρεί μια γωνιά με παραδοσιακά προϊόντα του Συνεταιρισμού στο 18ο σκαλοπάτι από τα 64 του ανηφορικού μονοπατιού που οδηγεί στο Κάστρο. Μας λέει ότι η παραδοσιακή ζαχαροπλαστική της παραθαλάσσιας πολιτείας περιλαμβάνει κυρίως γλυκά του κουταλιού με ιδιαίτερη αγάπη στα εσπεριδοειδή (έχουν και δικά τους κουμ κουάτ), μπακλαβάδες φτιαγμένους αυστηρά με καρύδι, και σπιτικά λικέρ όπως το λιμοντσέλο (άλλη μια εμφανέστατη ιταλική επιρροή) αλλά και την κανέλα. «Η κανέλα ήταν το καλό μας το ποτό, σερβιριζόταν στους πάντες. Το έπιναν ακόμη και οι ψαράδες στο λιμάνι να ζεσταθούν» αναφέρει η ίδια κερνώντας μυρωδάτο μπακλαβαδάκι με κιτρολέμονο. Στο λιλιπούτειο μαγαζί της, διακοσμημένο με παλαιά έπιπλα και αντικείμενα (όπως το μπαούλο της γιαγιάς και η παλιά πόρτα της αυλής σε ρόλο πίνακα στον τοίχο) βρίσκει κανείς ανάμεσα σε άλλα ντόπιο μέλι, παραδοσιακά λικέρ, σιροπιαστά και γλυκά του κουταλιού, για να πάρει φεύγοντας.
Μεζεδάκι στις Πηγές Αχέροντα
Στα 40’ από την Πάργα σας περιμένουν οι Πηγές του Αχέροντα -μια εκδρομή που προτείνεται ανεπιφύλακτα. Αφού περπατήσετε στο κατάφυτο μονοπάτι (από εδώ ξεκινάει και η περίφημη σκαλιστή Σκάλα της Τζαβέλαινας προς το Σούλι), κολυμπήσετε ή απλώς «βάλετε πατουσάκι» στα παγωμένα νερά του ποταμού, καθήστε για μπιρίτσα, κρασί, τσιπουράκι στα παρόχθια καφενεία και καφεστιατόρια. Θα ξαποστάσετε, απολαμβάνοντας το τσιμπολόγημα μιας ποικιλίας ή άλλων μεζέδων με θέα τον Αχέροντα, υπό τον ήχο των κελαρυστών νερών του μέσα στην πλούσια σκιά μιας οργιώδους βλάστησης.
Ψάρι και αυθεντικότητα στην Αμμουδία
Από τις Πηγές ο ποταμός Αχέροντας κυλά ήρεμος διασχίζοντας την κοιλάδα με τα καλαμποκοχώραφα για να εκβάλλει στο Ιόνιο σε μία ρηχή αμμουδερή παραλία. Εκεί απλώνετε το ήρεμο ψαροχώρι της Αμμουδιάς. Τα αραγμένα βαρκάκια στις όχθες του ποταμού δημιουργούν το ιδανικό σκηνικό για ένα ουζάκι στα παραδοσιακά ως επί το πλείστον οικογενειακά ταβερνάκια της περιοχής που σερβίρουν άφθονα φρέσκα ψάρια και ψαράκια, κάποια ψαρεμένα επιτόπου. Εδώ, στην μπούκα του ποταμού -που λένε και οι ντόπιοι- το θαλασσινό νερό του Ιονίου που εισβάλλει κρατάει την αλμυρότητα του ποταμού σε βιώσιμα για τα ψάρια επίπεδα με αποτέλεσμα οι ψαράδες να βγάζουν λαβράκια, κέφαλους, λούτσους και αφρόψαρα, που κάποια τα πουλούν στα εστιατόρια.
Στην ταβέρνα του «Πατέρα» που λειτουργεί σχεδόν 30 χρόνια, μακριά από γκουρμεδιές και δηθενιές, δοκιμάσαμε ζουμερά λαβράκια, παντζάρια, χόρτα, κολοκυθάκια τηγανητά, γαρίδες, μύδια, και το χαρακτηριστικό τοπικό πετάλι. Πρόκειται για μια τεχνική κοπής του ψαριού στα δύο, πριν το ψήσιμο, που ξεκινά από το κεφάλι και κατεβαίνει προς τη ράχη. Αν βρεθείτε εδώ, επιβάλλεται τόσο μια βαρκάδα στο ποτάμι με την υπέροχη φύση όσο και μια επίσκεψη στο σπουδαίο Νεκρομαντείο που δεν απέχει ούτε 10’.
