Με τις διακοπές να πλησιάζουν και την πόλη να ερημώνει κάθε εβδομάδα, ζητήσαμε από δύο guest editors να πάρουν θέση στο αιώνιο ερώτημα, «Αύγουστος στην Αθήνα: ευλογία ή κατάρα;»
«Ένα υπαίθριο, μεγάλο spa όλο στη διάθεσή μου»
Από τον Βασίλη Κωνσταντινίδη, Ψυχίατρο – Ψυχοθεραπευτή – Σεξολόγο και Συγγραφέα (info@vasiliskonstantinidis.gr)
Ποτέ δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να πάρουν άδεια τον Αύγουστο, για να μη μείνουν στην Αθήνα. Για να είναι εκεί όπου θα είναι όλοι. Έχω πειραματιστεί κι εγώ αρκετά. Έχω πάει Μύκονο τον δεκαπενταύγουστο, όπου ένιωσα ότι αποτελώ κομμάτι ενός αδιαπέραστου όχλου και είπα «ποτέ ξανά». Έχω κάνει και λιγότερο τολμηρά εγχειρήματα, όπως ταξίδι σε ηπειρωτική Ελλάδα, όπου επίσης δε γλίτωσα από αντίστοιχο εφιάλτη. Από την άλλη πλευρά, προ διετίας έμεινα όλο τον Αύγουστο στην Αθήνα, οπότε και κράτησα το ιατρείο μου ανοιχτό.
Μετά από αυτήν την εμπειρία, το αποφάσισα! Αύγουστος στην Αθήνα : Η απόλυτη ευλογία. Έπαιρνα όποια ώρα της ημέρας το αυτοκίνητο, το πάρκαρα όπου ήθελα, έφτανα σε χρόνο dt στον οποιονδήποτε προορισμό. Άκουγα ήχους που δεν είχα ξανακούσει, ένιωθα την απόλυτη ηρεμία, ακόμα και τις ημέρες που εργαζόμουν. Οι ορδές των εκδρομέων είχαν αποχωρήσει και μου είχαν αφήσει μια κοιμώμενη μεγαλούπολη – ένα υπαίθριο, μεγάλο spa όλο στη διάθεσή μου.
Για μένα, το ιδιαιτέρως ψυχοθεραπευτικό είναι να περπατάω μεγάλες αποστάσεις μες στην πόλη. Ενώ, λοιπόν, δούλευα κυρίως για επείγοντα περιστατικά και νέους ασθενείς – οι δικοί μου μάλλον βρίσκονταν σε κάποια παραλία – οι ώρες εργασίας ήταν σαφώς πιο περιορισμένες και είχα στη διάθεσή μου περισσότερο χρόνο, για να περιηγηθώ. Έβλεπα πολλά μαγαζιά που είχαν κλείσει αλλά και αρκετά, ιδιαίτερα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας που συνέχιζαν τη λειτουργία και δούλευαν με τουρίστες. Όπου και να γύριζα το μάτι μου έβλεπα ταξιδιώτες με χαρούμενη και χαλαρή διάθεση, η πιο καλή αποσυμπίεση μετά τις ώρες δουλειάς στο ιατρείο.
Είναι εκπληκτικό να εξοικονομείς χρόνο και να τον ζεις ως τουρίστας στην ίδια σου την πόλη. Σαν να έχεις πάει ταξίδι. Τα σμήνη των βιαστικών απουσιάζουν και μπορείς μες στην ησυχία σου να ανακαλύψεις γωνιές που δεν είχες ανακαλύψει νωρίτερα. Μπορείς να βρεις μουσεία που παραμένουν ανοιχτά τον Αύγουστο. Να πάρεις το μετρό, το τραμ, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, χωρίς να συνωστίζεσαι. Να πάρεις το αμάξι σου από το κέντρο και να φτάσεις πολύ γρήγορα στην παραλία, όπου ακόμα κι εκεί ο κόσμος είναι λιγότερος.
Έχουμε κάτι οι άνθρωποι με το κενό και δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το να πάρουμε διαφορετικό δρόμο απ΄ό,τι οι γύρω μας. Πολλοί, βέβαια, αναγκάζονται να πάρουν άδεια, όταν κλείνει η δουλειά τους, υπάρχουν, όμως, κι άλλοι που από επιλογή δεν αντέχουν την ησυχία της μεγαλούπολης. Εγώ θα το έλεγα μεγαλείο. Έχω αποφασίσει ότι πολύ καλύτερα περνάω, όταν οι άλλοι είναι διακοπές κι εγώ απολαμβάνω τις άδειες λεωφόρους μακριά από τις συνεχείς απαιτήσεις των ανθρώπων.
Και είναι ιδιαίτερα γοητευτικό να βλέπεις το γυμναστήριό σου γεμάτο, το θερινό σινεμά φουλ, ακόμα και το ιατρείο σου να σφύζει από ζωή, ενώ έξω δεν κυκλοφορεί κανείς. Ξέρεις ότι εμείς που μείναμε είμαστε οι συνένοχοι, οι υποψιασμένοι, που ξέρουμε ότι η απόλαυση βρίσκεται εκτός του κύριου ρεύματος. Προς Θεού! Μη σας μπουν τίποτα ιδέες και κάτσετε όλοι εδώ τον Αύγουστο!
