Οι ταινίες της εβδομάδας: Η πέμπτη ταινία Ιντιάνα Τζόουνς και το φεμινιστικό δράμα της Σαντάλ Ακερμάν

Ο Ιντιάνα Τζόουνς επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη για πέμπτη φορά, σε αυτή την πολυαναμενόμενη θεαματική περιπέτεια που σκηνοθετεί ο Τζέιμς Μάνγκολντ. Ο Χάρισον Φορντ κι αν εγέρασε παραμένει ο αγαπημένος ήρωας του σινεμά και αναμένεται από σήμερα να γνωρίσει δόξες σε πολλά σινεμά όλης της χώρας. Επίσης, από τις τέσσερις νέες ταινίες της εβδομάδας συνταράσσει το αμερικάνικο πολιτικό θρίλερ «Reality» της Τίνα Σάτερ, ενώ από τις πέντε επανεκδόσεις ξεχωρίζουν «Το Θεώρημα» του Παζολίνι, η «Ρεβέκκα» του Χίτσκοκ και η «Ζαν Ντιλμάν», το φεμινιστικό δράμα της Σαντάλ Ακερμάν, που ήρθε στην επικαιρότητα προσφάτως και παραδόξως.

«Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» (Indiana Jones and the Dial of Destiny)

Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ / Παίζουν: Χάρισον Φορντ, Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, Μαντς Μίκελσεν, Κάρεν Άλεν, Τζον Ρις Ντέιβις, Αντόνιο Μπαντέρας, Τόμπι Τζόουνς κα.

Έφτασε, επιτέλους, η ώρα για την επιστροφή ενός από τους μεγαλύτερους ήρωες του παγκόσμιου σινεμά, του Ιντιάνα Τζόουνς, έπειτα από 15 χρόνια από την προηγούμενη και κατώτερη όλων τέταρτη ταινία του διάσημου φραντσάιζ. Η ταινία οφείλεται περισσότερο στην επιμονή του χαλκέντερου Χάρισον Φορντ, ο οποίος θα μας ταξιδέψει για τελευταία φορά στο μαγικό σύμπαν του Ιντιάνα.

Μόνο, που αυτή τη φορά ο δημιουργός του, Στίβεν Σπίλμπεργκ, δεν υπογράφει τη σκηνοθεσία, αρκούμενος στην παραγωγή. Μαζί του και ο περίφημος συνθέτης Τζον Γουίλιαμς, με το τελευταίο του σάουντρακ να αποχαιρετά το σινεμά, ο δικός μας καταξιωμένος Φαίδων Παπαμιχαήλ στη διεύθυνση φωτογραφίας, ένα επιτελείο σεναριογράφων που δούλεψαν πάνω στην αρχική ιδέα των Λούκας και Κάουφμαν και βεβαίως ο ικανός και δικαιωμένος από το αποτέλεσμα, σκηνοθέτης Τζέιμς Μάνγκολντ («Λόγκαν», «Κόντρα σε Όλα», «Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα»).

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον τέταρτη συνέχεια, προ 15ετίας, οι προσδοκίες δεν ήταν υψηλές. Ακόμη και η τοποθέτηση του Σπίλμπεργκ στην ασφάλεια της παραγωγής -τα έσοδα έτσι κι αλλιώς εξασφαλισμένα- έδειχνε ότι ο σπουδαίος παραμυθάς ήθελε να κρατήσει αποστάσεις.

Προς έκπληξή μας, όμως, η ταινία του Μάνγκολντ είναι μία απολαυστική ψυχαγωγική περιπέτεια, μία πετυχημένη προσπάθεια για επιστροφή στις ρίζες του αρχαιολόγου με το μαστίγιο, στην οποία συνδυάζεται και πάλι το παραμύθι και οι απίθανες περιπέτειες με αναφορές στις αξίες ενός ατρόμητου ήρωα και τους μόνιμους εχθρούς του (εκτός από την τέταρτη ψυχροπολεμική ταινία), τους ναζί.

Η εναρκτήρια θεαματική σεκάνς μας επιστρέφει στον Ίντι της νιότης μας. Αντιμέτωπος των ναζί, ψάχνει σε ένα βαγόνι τρένου ένα πολύτιμο κειμήλιο, το οποίο αποδεικνύεται πλαστό, αλλά εκεί συνειδητοποιεί ότι ανάμεσα στα λάφυρα που υπάρχουν και προορίζονται για τον Χίτλερ, βρίσκεται και ο μηχανισμός των Αντικυθήρων. Εκεί θα συναντήσει και τον Δρ. Φόλερ, έναν επιστήμονα και γνωστό κοράκι αρχαιολογικών ευρημάτων, που συνεργάζεται με τους ναζί. Η συνέχεια, μας βάζει στο βασικό μέρος της ιστορίας, μας μεταφέρει στο 1969, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όπου ο γηρασμένος και απογοητευμένος Ιντιάνα Τζόουνς, που έχει χάσει τον γιο του στο Βιετνάμ, έχει χωρίσει και παραμένει αδιάφορος στους πανηγυρισμούς στους δρόμους της Νέας Υόρκης, εν όψει της κατάκτησης της σελήνης. Η επίσκεψη της βαφτισιμιάς του, μιας πανέξυπνης και δυναμικής κοπέλας, θα του στοιχίσει, καθώς θα του αποσπάσει ένα αρχαίο κειμήλιο για να πληρώσει τα χρέη της.

Την ίδια στιγμή, ο Φόλερ θα επανεμφανιστεί ως Σμιτ και με αμερικάνικο διαβατήριο, ως συνεργάτης αυτή τη φορά των Αμερικάνων στο διαστημικό πρόγραμμα, που ανταγωνίζεται το Σοβιετικό. Απ' εκεί ξεκινά και η απόλαυση της περιπέτειας και η μάχη ανάμεσα στο καλό και στο απόλυτο κακό, από το Μαρόκο και τη Σικελία μέχρι την Γλασκώβη.

Η ταινία είναι άψογα κουρδισμένη, με τους ρυθμούς να προκαλούν λαχάνιασμα, όπως και τα θαυμαστά κυνηγητά, οι ευφάνταστες σκηνές μαχών και διαλόγων, παρότι τα ψηφιακά καλούδια δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Ωστόσο, όσο προχωρά η ταινία τόσο και αρχίζουν να διαφαίνονται τα αγκομαχητά του σεναρίου, η απουσία μίας έμπνευσης που θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα το φιλμ, καθώς επαναλαμβάνονται σε παραλλαγή εμβληματικές σκηνές των προηγούμενων ταινιών, αλλά και οι γνωστές θεματικές που καθιέρωσε ο Σπίλμπεργκ στον Ιντιάνα του.

Στα θετικά και η γυναικεία παρουσία, δίπλα στον Φορντ, που διεκδικεί τη δυναμική θέση της και στο σύμπαν του αρχαιολόγου με το μαστίγιο, ενώ για τη στρατολόγηση ενός ναζί από τους Αμερικάνους αναδεικνύεται ο προβληματισμός για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ, που μάλλον λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Ο Χάρισον Φορντ αν και 80άρης, μεταμορφώνεται, με απόλυτη φυσικότητα, στο κινηματογραφικό του άλτερ έγκο και είναι και πάλι ο αγαπητός ήρωας, ενώ δίπλα του η νεαρά Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, με το σφρίγος της δίνει ζωντάνια. Ο Ματς Μίκελσεν, στο ρόλο του κακού Φόλερ, αποτελεί εγγύηση, παρά τη μανιέρα του, ο βετεράνος Τζον Ρις Ντέιβις μας επαναφέρει γλυκά στην εποχή των πρώτων ταινιών, όπως και η Κάρεν Άλεν, ενώ ο Αντόνιο Μπαντέρας κάνει ένα αδιάφορο πέρασμα.

«Reality»

Βιογραφικό δράμα / Σκηνοθεσία: Τίνα Σάτερ / Παίζουν: Σίντνεϊ Σουίνι, Μάρτσαντ Ντέιβις, Τζος Χάμιλτον κα.

Να και κάτι διαφορετικό από την Αμερική. Ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος βιογραφικό δράμα, εν πολλοίς όμως και ένα πολιτικό θρίλερ, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και για την ακρίβεια, με σενάριο ακριβές αντίγραφο μίας ανάκρισης, όπως αυτή καταγράφηκε από το FBI. Ένα φιλμ, μόλις 80 λεπτών, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, από τη λιτή ρεαλιστική σκηνοθεσία της Τίνα Σάτερ και το «ξερό» και ταυτόχρονα αφοπλιστικά συναρπαστικό σενάριο και ως δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, αν και αποτελεί μεταφορά του θεατρικού έργου «Is This a Room».

Η αυθεντικότητά του συνταράσσει, αποτυπώνοντας, χωρίς φιοριτούρες, δυο ώρες ανάκρισης δυο πρακτόρων του FBI στην Ριάλιτι Γουίνερ. Μια 27χρονη μοναχική κοπέλα, που υπηρετούσε από το 2010 έως το 2016 στην Πολεμική Αεροπορία και στη συνέχεια ως μεταφράστρια αφγανικών διαλέκτων σε υπεργολάβο για την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, με πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα και διέρρευσε μία αναφορά για την εμπλοκή των Ρώσων στις αμερικάνικες εκλογές σε ιστοσελίδα για το δημόσιο συμφέρον. Κάτι που «τσίμπησαν» οι μυστικές υπηρεσίες προτού δημοσιευτεί και μετά την περίεργη - στα όρια της νομιμότητας - ανάκριση, την έστειλαν κατηγορούμενη για κατασκοπία, για να της επιβληθεί η βαρύτερη των ποινών, έξι χρόνια κάθειρξης.

Η ταινία από τις πρώτες σκηνές δημιουργεί μία ένταση, μία αγχώδη ατμόσφαιρα, καθώς οι δύο πράκτορες του FBI πλησιάζουν την Ριάλιτι έξω από το σπίτι της και της ζητούν να μιλήσουν για ένα θέμα που αγνοεί ο θεατής, αλλά απ' ότι φαίνεται και η ίδια η κοπέλα. Μπορεί να δείχνουν φιλικοί, να ασχολούνται με τα κατοικίδια της Ριάλιτι, να λένε σκόρπιες ανοησίες, αλλά η ατμόσφαιρα είναι εμφανώς ηλεκτρισμένη. Χωρίς να της δείχνουν το ένταλμα έρευνας (για να την «ψαρέψουν» ευκολότερα), την πείθουν για μια «φιλική» κουβέντα και τεχνηέντως θα την βάλουν σε ένα άδειο δωμάτιο του σπιτιού της, για να ξεκινήσει η περίεργη ανάκριση και να της βγάλουν «αυθόρμητα» το παράπτωμά της, τη βαρύτητα του οποίου συνειδητοποιεί η Ριάλιτι προς το τέλος.

Το φιλμ, για σχεδόν μία ώρα, μοιάζει με Καφκικό εφιάλτη, μέχρι να γίνει κατανοητό τι επιζητούν οι πράκτορες, δηλαδή, μία «φιλική» ομολογία. Το σενάριο ξενίζει ελαφρώς, μοιάζει τραχύ, ανεπεξέργαστο και αυτό γιατί είναι το πιστό αντίγραφο της ανάκρισης, αλλά είναι και ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής της ταινίας. Ωστόσο, η ταλαντούχα Σάτερ, προχωρά περαιτέρω την υπόθεση και ανοίγει ακόμη δύο σοβαρές διαστάσεις της ιστορίας: Από τη μια, τη χρησιμοποίηση της εξουσίας ως επιβολή στην πραγματική ζωή και την εκμετάλλευση του όρου της εθνικής ασφάλειας για την εξάλειψη των στοιχειωδών δικαιωμάτων, τον δραστικό περιορισμό της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Από την άλλη, τις επιλεκτικές υποκινούμενες διώξεις των ατόμων που γνωστοποίησαν ντοκουμέντα προς το δημόσιο συμφέρον και εμπίπτουν στο νόμο περί κατασκοπείας που κλιμακώθηκε δραματικά από τον Ομπάμα.

Η Σάτερ αξιοποιώντας το αντίγραφο της ανάκρισης θα παραδώσει ένα σημαντικό έργο, όχι τόσο κινηματογραφικής αξίας, όσο κοινωνικής και πολιτικής σημασίας, προσπαθώντας να αφυπνίσει αλλά και να προκαλέσει, χωρίς να το επιζητά, τον τρόμο ότι στην κατάσταση της Ριάλιτι Γουίνερ μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος.

Η Σίντνεϊ Σουίνι μπαίνει με άνεση στον εύθραυστο και κάπως αγαθό χαρακτήρα της Ριάλιτι, ενώ οι Μάρτσαντ Ντέιβις και Τζος Χάμιλτον, στους ρόλους των πρακτόρων, αξιοπρόσεκτοι, μπαινοβγαίνουν με ευκολία από τη φαιδρότητα και τη χαζομάρα, στην πανουργία και τον αμοραλισμό.

«Ρούμπι: Ενα Κράκεν στην Εφηβεία» (Ruby Gillman, Teenage Kraken)

Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων / Σκηνοθεσία: Κερκ Ντε Μίκο και Φάριν Περλ

Η «Ρούμπι» μπορεί να μη συγκαταλέγεται στις καλύτερες παιδικές ταινίες κινουμένων σχεδίων της DreamWorks («Σρεκ», «Κουνγκ Φου Πάντα»), αλλά θα αρέσει σίγουρα στα πιτσιρίκια, που είναι και το ζητούμενο. Το animation του Κερκ Ντε Μίκο, ενός έμπειρου σκηνοθέτη του είδους, αξιοποιώντας τις τεχνικές δυνατότητες της παραγωγής, μας ταξιδεύει στον μαγικό κόσμο της θάλασσας, μυθικών πλασμάτων και κρυφών πεπρωμένων, έχοντας ως βασική ηρωίδα την Ρούμπι. Μια ντροπαλή έφηβη, η οποία ανακαλύπτει την εξαιρετική καταγωγή της ως απόγονος μίας θρυλικής βασιλικής οικογένειας των επτά θαλασσών.

Ταινία ενηλικίωσης, αλλά και του αγώνα ενός κοριτσιού για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, και το κυριότερο να βρει την πραγματική της ταυτότητα και τη θέση του στον κόσμο, μέσα από μία καλοβαλμένη ιστορία, με θεαματικές εικόνες από τα μυστηριώδη βάθη των ωκεανών. Τα γραφικά μπορεί να μην εντυπωσιάζουν, αλλά έχει γίνει καλή δουλειά στο χτίσιμο των χαρακτήρων και στους σπιρτόζικους διαλόγους, που πλέουν προς τη σωστή κατεύθυνση και με χιούμορ, που τις περισσότερες φορές είναι αποτελεσματικό.

Τις φωνές των Τζέιν Φόντα, Τόνι Κολέτ, Λάνα Κόντορ δεν τις ακούμε, καθώς η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη, αλλά ακούμε το ευχάριστο σάουντρακ που υπογράφει η ελληνικής καταγωγής Στέφανι Οικονόμου, η οποία κέρδισε προσφάτως βραβείο Γκράμι.

«Μικρό Λουλούδι» (Petite Fleur)

Κωμωδία / Σκηνοθεσία: Σαντιάγο Μίτρε / Παίζουν: Ντάνιελ Χέντλερ, Βιμάλα Πονς, Μελβίλ Πουπό, Σερζί Λοπέζ κα.

Στην πρώτη του ταινία εκτός Αργεντινής, ο Σαντιάγο Μίτρε του ενδιαφέροντος «Προέδρου» και του πολυβραβευμένου «Paulina», φαίνεται να χάνει το στιβαρό του ύφος, τη διεισδυτική του ματιά και να παρασύρεται από τη περιώνυμη γαλλική φλυαρία, αλλά και το αδύναμο σενάριο, σε τούτη τη μαύρη κωμωδία, που φλερτάρει με το σουρεαλισμό.

Γυρισμένο στη Γαλλία, το φιλμ αν και διαθέτει μία αρχική έξυπνη ιδέα, τελικά χάνει την ισορροπία του, βουτώντας άτσαλα σε ένα διανοουμενίστικο περιβάλλον, με ολόκληρες σεκάνς που μοιάζουν άσκοπες και άστοχες, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τις σπαρταριστές στιγμές της ιστορίας του και τη βασική ιδέα της ρουτίνας, που επηρεάζει τους βασικούς χαρακτήρες, καταστρέφει τις σχέσεις, τον έρωτα, το κέφι για ζωή.

Ένα ζευγάρι, μετά την απόκτηση του παιδιού τους, θα αρχίσει να πλήττει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η γοητευτική σύζυγος συμβουλεύεται έναν ψυχίατρο, ενώ ο σύζυγος, ένας Αργεντινός κομίστας που απολύεται από τη δουλειά του, θα γνωριστεί τυχαία με έναν γείτονα που λατρεύει την τζαζ, είναι πλούσιος υπερόπτης και μονίμως ευδιάθετος. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο και εξήγηση, θα σκοτώσει τον γείτονα, αλλά την επομένη θα τον δει και πάλι ζωντανό. Κάτι που θα επαναλάβει αρκετές φορές σκοτώνοντας τον γείτονα και προσπαθώντας να ξανακερδίσει τη σύζυγό του, που τον εγκατέλειψε.

Χωρίς να εξηγεί για ποιον λόγο ανασταίνεται ο γείτονας, ο Μίτρε δίνει στη ρουτίνα δολοφονικές διαστάσεις, ενώ ταυτόχρονα ο ήρωάς του προσπαθεί να ενταχθεί στη γαλλική κοινωνία, να έρθει κοντά με τη σύζυγό του, την οποία πολιορκεί ένας πληθωρικός εναλλακτικός ψυχοθεραπευτής, ένας ξερόλας.

Ο Μίτρε, που φυσικά δεν έχει ξεχάσει τη σκηνοθεσία, θα παρασυρθεί σε έναν άσκοπο κύκλο παραδόξων και ατελείωτης πάρλας, η ταινία γίνεται ανιαρή, πέρα από τους αστείους φόνους, τις στιγμές με το κλαψιάρικο μωρό, ορισμένες σκηνές ψυχανάλυσης και τους τραβηχτικούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, με πρώτο εκείνο του δολοφονημένου γείτονα.

Αδιάφορος ο Ντάνιελ Χέντλερ, ελαφρώς καλύτερη η ελκυστική Βιμάλα Πονς και σκαμπρόζος όσο πρέπει ο Μελβίλ Πουπό, στο ρόλο του Χαϊλάντερ - γείτονα.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες

«Το Θεώρημα» (Teorema): Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, στο σημαδιακό 1968, παραδίδει ένα από τα αριστουργήματά του, μία φιλοσοφική, πολιτική και ψυχαναλυτική αλληγορία, ένα σαρκαστικό και σπαρακτικό υπαρξιακό δράμα. Τολμηρός και όπως πάντα αιρετικός, τινάζει στον αέρα τα σαθρά θεμέλια της αστικής ηθικής, με μια παραβολή, που συνδυάζει τα χριστιανικά πιστεύω με τον μαρξιστικό στοχασμό. Ένας νεαρός και γοητευτικός επισκέπτης στο σπίτι ενός βιομηχάνου γίνεται αντικείμενο του πόθου για όλα τα μέλη της οικογένειας. Ο Τέρενς Σταμπ σαγηνεύει, η Σιλβάνα Μάγκανο ταρακουνά βουνά με το πάθος της, ενώ ο Ένιο Μορικόνε υπογράφει ένα θαυμάσιο ατμοσφαιρικό σάουντρακ, που τονίζει το ανησυχητικό κλίμα της ταινίας. Το φιλμ, πραγματική ευκαιρία για τους σινεφίλ, προβάλλεται πλήρως σε αποκατεστημένη κόπια.

«Ρεβέκκα» (Rebecca): Η φημισμένη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, η πρώτη που έκανε στην Αμερική (1940), σε παραγωγή του πανίσχυρου παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ, ο οποίος κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ανάμεσα στα έντεκα που προτάθηκε. Περισσότερο σκοτεινό μελόδραμα παρά θρίλερ, η «Ρεβέκκα» δικαίως συγκαταλέγεται ανάμεσα στις δέκα καλύτερες ταινίες του Χίτσκοκ, ο οποίος με τη συνδρομή της έξοχης ασπρόμαυρης φωτογραφίας του Τζορτζ Μπαρνς, δημιουργεί το απαραίτητο σασπένς και ορισμένες ανατριχιαστικές σκηνές ανθολογίου. Επιπλέον, ο «μετρ» αξιοποιεί τα μέγιστα το άψογο σενάριο, που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Δάφνης Ντι Μοριέ. Μια γκουβερνάντα παντρεύεται έναν Άγγλο αριστοκράτη, για ν' ανακαλύψει πως ο ίδιος και η οικονόμος του παράξενου πύργου του, είναι ακόμα επηρεασμένοι από την πρώτη γυναίκα του, τη Ρεβέκκα, που πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Αξέχαστοι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Λόρενς Ολιβιέ, Τζόαν Φοντέν, Τζούντιθ Άντερσον και Τζορτζ Σάντερς.

«Ζαν Ντιλμάν» (Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles): Το σημαντικό φεμινιστικό δράμα της Σαντάλ Ακερμάν του 1975 ήρθε προσφάτως και πάλι στην επικαιρότητα, έπειτα από την ανάδειξή του ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών (!) από το έγκριτο βρετανικό περιοδικό Sight & Sound. Ακραίος μινιμαλισμός, ρεαλισμός και έντονα συναισθήματα κυριαρχούν σε αυτή την 3,5 ωρών ταινία, που περιγράφει την καθημερινότητα μιας γυναίκας και μητέρας ενός εφήβου, σε ένα ταπεινό διαμέρισμα των Βρυξελλών, που θα φτάσει μέχρι τον φόνο. Ενδιαφέρουσα καταγραφή της γυναικείας ψυχολογίας, αλλά το φινάλε, για το οποίο πρέπει να περιμένουμε τρεις ώρες, είναι συνταρακτικό για την απόγνωση της γυναίκας σε έναν εχθρικό κόσμο. Αν η ταινία είχε διάρκεια μίας ώρας ίσως μιλάγαμε για μία από τις σημαντικότερες φεμινιστικές ταινίες όλων των εποχών. Όλα τα άλλα μοιάζουν με ακραία αντίδραση στη γενικευμένη αδιαφορία, στα δήθεν «γυναικεία φιλμ» και της μόδας του metoo, μια υπερβολή άνευ ορίων. Αξιέπαινη η ερμηνεία της Ντελφίν Σεϊρίγκ.

«Σπασμένος Καθρέφτης» (The Mirror Crack'd): Ταινία μυστηρίου του 1980, σε σκηνοθεσία του Γκάι Χάμιλτον. Το μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη διεκπεραιωτικά, με μοναδικό ενδιαφέρον τον συνωστισμό πολλών σταρ, που βρίσκονται στην παρακμή της πορείας τους και οι περισσότεροι απ' αυτούς φαίνεται να κάνουν αγγαρεία. Ξεχωρίζει η Άντζελα Λάσμπερι ως μις Μαρπλ, αλλά και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, που σαρκάζει με κέφι το σπασμένο - πλέον - είδωλό της. Μαζί τους εμφανίζονται και οι Ροκ Χάτσον, Κιμ Νόβακ, Τόνι Κέρτις, Τζεραλντίν Τσάπλιν, Έντουαρντ Φοξ κα.

Τοπίο στην Ομίχλη: Η όγδοη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1988. Δυο παιδιά διασχίζουν την Ελλάδα για να φτάσουν στη Γερμανία, όπου πιστεύουν ότι βρίσκεται ο πατέρας τους. Λυρική ταινία περιπλάνησης στην γκρίζα, ομιχλώδη Ελλάδα, με ιδιαίτερη ευαίσθητη ματιά από τον σκηνοθέτη. Παίζουν οι Μιχάλης Ζέκε, Τάνια Παλαιολόγου, Στράτος Τζώρτζογλου, Βασίλης Κολοβός, Νάντια Μουρούζη, Δημήτρης Καμπερίδης κα.

*Του Χάρη Αναγνωστάκη, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε ακόμη

Μάτι: Παρέμβαση από Άρειο Πάγο για να μην διαγραφούν τα αδικήματα και έφεση συγγενών θυμάτων

Πώς ξεκίνησε η φονική συμπλοκή στο Μαρούσι: Γνωστοί στις Αρχές δράστες και θύμα

Βουλεύτρια των ΗΠΑ γεννημένη στην Ουκρανία ψήφισε «όχι» σε 61 δισ. - Στην πατρίδα της νιώθουν προδομένοι

MyCoast: Πώς λειτουργεί η εφαρμογή καταγγελιών για καταπάτηση σε παραλίες - Με AI ο έλεγχος