Οι ταινίες της εβδομάδας: Spider-Man: Far From Home, πιασμένος στο δίχτυ του σεναρίου

Εντυπωσιακό θέαμα, κατάλληλο όμως κυρίως για προεβηβικό και εφηβικό κοινό είναι το δεύτερο κεφάλαιο των περιπετειών του ανθρώπου-αράχνη σε σκηνοθεσία Τζον Βατ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

«Spider-Man: Μακριά από τον τόπο του» («Spider-Man: Far From Home») / Σκηνοθεσία: Τζον Βατ/ **1/2
Παίζουν: Τομ Χόλαντ, Τζέικ Τζίλενχαλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Ζεντάγια

Μετά τα κατακλυσμικά γεγονότα του «Εκδικητές: Η τελευταία πράξη», ο Spider-Man, κατά κόσμον Πίτερ Πάρκερ, σοκαρισμένος και θλιμμένος από τον θάνατο του μέντορά του Τόνι Σταρκ, δηλαδή του Iron Man, αποφασίζει να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές ανέμελα ακολουθώντας τους φίλους του στο προγραμματισμένο σχολικό ταξίδι στην Ευρώπη. Αγνοεί όμως τις εκκλήσεις του Νικ Φιούρι (ο διοικητής των «Εκδικητών») για βοήθεια, κάτι που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στη Βενετία όπου θα αναμετρηθεί με μια νέα απειλή από άλλη συμπαντική διάσταση όπως και με έναν άγνωστο υπερήρωα, τον Μιστέριο…

Έχοντας καταφέρει να αναζωογονήσει ένα κουρασμένο φραντσάιζ της Marvel με το «Spider -Man: Η επιστροφή στον τόπο του» (2017), ο Τζον Βατ επιστρέφει στο δεύτερο κεφάλαιο του Ανθρώπου Αράχνη που έχει άμεση σχέση με το μεγάλο φινάλε των «Εκδικητών» αλλά και με το «Captain Marvel» που επίσης είδαμε φέτος. Έχει όμως να αντιμετωπίσει σεναριακά προβλήματα: δεν είναι μόνο ότι όποιος δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στα διάφορα φιλμ του της Μarvel θα δυσκολεύεται σοβαρά να αντιληφθεί τι συμβαίνει από εδώ και στο εξής έτσι όπως πλοκές και υποπλοκές μπερδεύονται από ταινία σε ταινία, αλλά και ότι οι σεναριογράφοι αυτού του κεφαλαίου σβήνουν μονοκοντυλιά τον παθιασμένο ρεαλισμό της πρωτότυπης τριλογίας του Σαμ Ράιμι (2002-2007) και την θαυμαστή δεξιοτεχνία του animation «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» (2018) για χάρη της – ξερά εδώ - εφετζίδικης απόδοσης μίας ακόμη εκδοχής της ενηλικίωσης του Σπάιντερ-Μαν. Η επιδειξιμανία του εκβιαστικά μπερδεμένου σεναρίου καπελώνει εδώ οποιοδήποτε ίχνος λογικής στη δράση καθιστώντας το μονάχα εντυπωσιακό ως θέαμα σύνολο κατάλληλο κυρίως για το προεφηβικό και εφηβικό κοινό. (2019)

«Γκλόρια» («Gloria Bell») / Σκηνοθεσία: Σεμπάστιαν Λέλιο / **1/2
Παίζουν: Τζούλιαν Μουρ, Τζον Τορτoύρο, Μάικλ Σέρα

Η Γκλόρια, μεσήλικη διαζευγμένη με δυο ενήλικα παιδιά, μοιράζει την σχετικά μοναχική καθημερινότητά της ανάμεσα στο πάθος της για τις χορευτικές πίστες των κλαμπ του Λος Αντζελες και τη δουλειά της σε δικηγορική εταιρεία. Μέχρι που ένα βράδυ γνωρίζει έναν διαζευγμένο άντρα, πρώην αξιωματικό του ναυτικού, τον οποίο και θα ερωτευτεί με όλα τα παρατράγουδα. Ο Χιλιανός Σεμπάστιαν Λέλιο, βραβευμένος με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το «Μια φανταστική γυναίκα» (2017), υπογράφει ο ίδιος το αμερικανικό ριμέικ της δικής του «Γκλόρια» (2013) ενώ η Τζούλιαν Μουρ βρίσκεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο και στην παραγωγή (όπως και ο συμπατριώτης του σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέιν).

Και είναι πιστός στο αρχικό του όραμα βάζοντας οξύτητα και παρατηρητικότητα σε κάθε πλάνο που συνθέτει τον κόσμο αυτής της ελεύθερης από συμβάσεις, μα τόσο διψασμένης για συντροφικότητα και αγάπη, γυναίκας. Η Μουρ μπορεί να είναι θαυμάσια καθώς χάνεται πραγματικά στο δέρμα της ηρωίδας της, όμως οι λειασμένες, αμερικανοποιημένες «γωνίες» της πλοκής σε ένα κατά τα άλλα πιστό στην πρωτότυπη πηγή σενάριο όπως και η γυαλάδα της εικόνας συγκρούονται με την ποιητική ιδιοσυγκρασία του Λατινοαμερικάνου δημιουργού κοστίζοντας στο φιλμ τον συναισθηματικό του αντίκτυπο. Ότι δηλαδή πετυχαίνει αβίαστα η πρωτότυπη ταινία, σαφώς ανώτερη από αυτή την εκδοχή. (2018)

«McQueen» / Σκηνοθεσία: Ιαν Μπονοτέ, Πίτερ Ετεντγκουί /***

Διεισδυτικό στην πολύπλευρη προσωπικότητα και τις δομές του ταλέντου του που τον ανέδειξαν σε κορυφαίο σχεδιαστή της υψηλής ραπτικής, πορτρέτο του Λι Αλεξάντερ ΜακΚουίν (1969-2010) μέσα από τη σύνθεση ξεχωριστών κεφαλαίων πάνω σε ένα συμβατικό μεν, πολύ γενναιόδωρο στις διαδρομές της ζωής και της καριέρας του δε, κινηματογραφικό πατρόν. Οι Μπονοτέ και Ετενγκουί συστοιχούν εμπεριστατωμένα το αρχειακό τους υλικό (περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τον ίδιο να αναλύει τη φιλοσοφία του) με τις διηγήσεις των σημαντικότερων προσώπων της ζωής του έτσι ώστε η βιογραφία του να φωτίζει την ίδια την τέχνη της μόδας και να αφορά ακόμα και τους άσχετους περί του θέματος. (2018)

«70 Πεντακοσάρικα» («70 Big Ones») / Σκηνοθεσία: Κόλντο Σέρα / **1/2
Παίζουν: Έμα Σουάρεζ, Νάταλι Πόζα, Χιούγκο Σίλβα

Η Ρακέλ πρέπει να βρει 35.000 ευρώ μέσα σε 24 ώρες, προκειμένου να ξαναδεί την κόρη της. Την στιγμή που καταφέρνει μια τράπεζα να της δώσει το δάνειο, δύο ληστές εισβάλλουν και κρατούν ομήρους υπαλλήλους και πελάτες απειλώντας το σχέδιό της ενώ η αστυνομία συντονίζει τη δράση της. Είναι μοιραίες οι συγκρίσεις ανάμεσα σε τούτο το ατμοσφαιρικό δραματικό αστυνομικό θρίλερ του Κόλντο Σέρα και τη διάσημη τηλεοπτική επιτυχία «Η τέλεια ληστεία» του Αλεξ Πίνα καθώς μοιράζονται κοινά στοιχεία: μια χολιγουντιανή κατά βάση ιδέα σεναρίου, σπανιόλικο κοινωνικό μπαγκράουντ αγανάκτησης, επαναστατική αύρα και δυναμικές ηρωίδες. Κρίμα που το σασπένς υπονομεύεται από τη διάχυτη αίσθηση υπερβολής – από τις ερμηνείες έως τις αυθαίρετες ανατροπές. (2018)

Στις αίθουσες προβάλλονται δύο παρόμοιες γαλλικές ταινίες: «Διακοπές στην Ίμπιζα» (2019, «Ibiza» **) επιχειρούν ο βετεράνος Κριστιάν Κλαβιέ και η Ματίλντ Σενιέ σε τούτη την κωμωδία παρεξηγήσεων του Αρνό Λεμόρ που τους θέλει αμφότερους χωρισμένους, φρεσκο-ερωτευμένους και αντιμέτωπους με πλήθος γραφικοτήτων στο διάσημο θέρετρο. Οι κωμικές μανιέρες του Μπενουά Πελβούρντ και ο δυναμισμός της Βαλερί Μπονετόν δεν «δένουν» στην περίπτωση του «Διακοπές στην Βενετία» (2019, «Venice Calling» **1/2) του Ιβάν Καλμπεράκ που μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την ομώνυμη νουβέλα του χωρίς να καταφέρνει το σωστό τάιμινγκ ανάμεσα στην κωμωδία και το εφηβικό μελόδραμα καθώς η οικογένεια Σαμοντό ταξιδεύει με το τροχόσπιτό της ως την Βενετία.

Οι επανεκδόσεις της εβδομάδας

Στον καταιγισμό κορυφαίων επανεκδόσεων για την τρέχουσα εβδομάδα, αναζητήστε: το υποψήφιο για Όσκαρ σεναρίου, αριστούργημα του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι «Ο κονφορμίστας» (1970, Il Conformista *****), μια ιδιοφυώς προκλητική σπουδή πάνω στη μουσολινική Ιταλία μέσα από την κατά βάση αστυνομική ιστορία του Αλμπέρτο Μοράβια. Αξέχαστη από κάθε τεχνική άποψη. Τον απολαυστικά φεμινιστικό Πέδρο Αλμοδόβαρ του «Μια ζωή ταλαιπωρία» (1984, «What Have I Done To Deserve This» ***1/2), που έχοντας ως πρωταγωνίστρια την Κάρμεν Μάουρα δομεί το σουρεαλιστικό, σαφώς δυσλειτουργικό, πορτρέτο της ισπανικής μεσαίας τάξης στην μετά τον Φράνκο εποχή και στη Μαδρίτη των ’80s. Τον Τσάρλι Τσάπλιν ως «Κύριο Βερντού» (1947, Monsieur Verdoux ***), σε μια ξεχωριστή ταινία που συνιστά μια πικρή κωμωδία ηθικολογικών αναζητήσεων για τα σκοτάδια του ανθρώπινου ενστίκτου αλλά και τον αυτοβιογραφούμενο Νάνι Μορέτι στην κορυφαία στιγμή του, το ταξιδιάρικο «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» (1993, «Caro Diario ****) που τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών.

Διαβάστε ακόμη