Το 9o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων έρχεται τον Μάρτιο στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Έργα ζωντανά που μιλούν για το σήμερα και αύριο. Καλλιτέχνες που είναι έτοιμοι να στήσουν dance balls στην καρδιά της Αθήνας, ξεπερνούν τα όρια του σύγχρονου χορού και ανοίγονται στο διευρυμένο τοπίο των υβριδικών τεχνών. Αυτό είναι το Onassis New Choreographers Festival 9 (ONC9).

Το καθιερωμένο φεστιβάλ της νέας γενιάς Ελλήνων (και όχι μόνο) δημιουργών του χορού, είναι εδώ για ένατη χρονιά, με ζωντανά έργα στις σκηνές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 11 έως 13 Μαρτίου 2022. Από καλλιτέχνες που δεν είναι απαραίτητα μόνο χορογράφοι ή μόνο νέοι ηλικιακά και δεν αυτολογοκρίνονται ως προς το καλλιτεχνικό υπόβαθρο, το ταπεραμέντο ή το εννοιολογικά σύνθετο έως και εξεζητημένο περιεχόμενό τους, αλλά είναι έτοιμοι να στήσουν διεθνείς συνεργασίες στα πέρατα του κόσμου, που δεν διστάζουν να γίνουν πολύ προσωπικοί όσο και αντιδραστικοί, πολιτικοί και, ταυτόχρονα, αβίαστα συναισθηματικοί.

Έξι ολόκληρες ώρες χορού για 3 ημέρες

Το ONC9 είναι εδώ, όλο σε ένα απόγευμα, με αναθέσεις σε καλλιτέχνες που η Στέγη υποδέχεται για πρώτη φορά και έργα που προέκυψαν μέσα από τη συνέχιση συνεργασιών με δημιουργούς της κίνησης και του χορού.

Μια όπερα-μπαλέτο του 1735 χορεύεται στο στυλ του krump street dance των 90s, τον χορό-πράξη αντίστασης που ξεκίνησε από τα γκέτο του Λος Άντζελες στα τέλη των 90s στη βίντεο-εγκατάσταση στην είσοδο της Στέγης («Clement Cogitore, Les Indes Galantes»). Σε συνθήκη επιστημονικής -ή μήπως οντολογικής;- φαντασίας μας διακτινίζει η transmedia εγκατάσταση των Constantine Skourlis, Δάφνης Αντωνιάδου και Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου («DEEP HORIZON»).

Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη

Χωράμε όλοι στο ίδιο dance floor μας λέει ο Μανώλης Σαριδάκης με το έργο που δημιούργησε στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access και της δέσμευσης της Στέγης απέναντι σε ζητήματα πρόσβασης ατόμων με αναπηρία στο χορό («Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;»). Πείραμα στα όρια της σχέσης του σώματος με τον ήχο, την εικόνα και τα αντικείμενα είναι το ντουέτο που χορογραφεί η Ιωάννα Παρασκευοπούλου («MOS»). Ένα «ροζ μανιφέστο» κατά της πατριαρχίας για πέντε «αμαζόνες» του latin, του camp και του kitsch στήνει ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος («Τις Τετάρτες Φοράμε Ροζ»). «Πώς ζούμε τη ζωή μας;» αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου και μας παραδίδει ένα σόλο-σκωπτικό savoir vivre για τον 21ο αιώνα («A User's Manual»).

Δύο ενισχυτές, δεκατέσσερα ηχεία και πρωτότυπο songwriting για το superchaos που ζούμε περιλαμβάνει το έργο της Φωτεινής Σταματελοπούλου («optimal soft»). Για έναν άλλο «παλμό» αρρενωπότητας μιλά ο Ηλίας Χατζηγεωργίου, από τους πρωτεργάτες του ελληνικού hip-hop, χορογραφώντας τέσσερις street-dancers («A BOUNCE 4 MEN»).

Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη

Όταν πρόκειται για χορό, μιλάμε για μια πολυαισθητηριακή, συνεργατική, σωματική, βιωματική και δημόσια εμπειρία. Όπως αναφέρουν οι επιμελητές του ONC9, Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Κωνσταντίνος Τζάθας: «Ο σύγχρονος χορός είναι ανοικτό πεδίο. Έτοιμο να δεχτεί τις επιδράσεις όσων συμβαίνουν "εκεί έξω" και "πρώτα-από-τα-κάτω". Από το hip-hop του Μπρονξ και το gangnam της Νότιας Κορέας, από το krump του Λος 'Αντζελες και το break-dance της Νέας Υόρκης έως τα voguing balls και τα Tik-tok dance challenges, από τα σώματα που διεκδικούν τις νέες ταυτότητές τους έως τους χορούς όσων διαδηλώνουν για τα δίκαια αυτονόητα που δεν είναι δεδομένα.

Γιατί το θέμα τώρα είναι να ενεργοποιήσουμε ξανά τις αισθήσεις μας. Να δούμε περισσότερα. Να ακούσουμε περισσότερα. Να αισθανθούμε περισσότερα. Να απορροφήσουμε ΟΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ γίνεται. Παραφράζοντας τη Σούζαν Σόνταγκ, "η Ιστορία χορεύει δίπλα μας ουρλιάζοντας. Το πώς βλέπουμε κάτι, είναι μια πράξη ιστορικής συνείδησης"».

Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη