Ποια ήταν η Αμέλια Ντάιερ, η πιο σατανική κατά συρροή δολοφόνος στην Ιστορία: Θεωρείται ότι σκότωσε περισσότερα από 400 μωρά!

Στη Βρετανία το όνομα της Αμέλια Ντάιερ, ακόμα 120 χρόνια μετά, προκαλεί τρόμο και αποτροπιασμό. Ήταν η στυγερότερη και πιο αιμοσταγής κατά συρροή δολοφόνος, όχι μόνο του Μεγάλου Νησιού…

«Της Φραγκογιαννούς άρχισε πράγματι «να ψηλώνει ο νους της». Είχε παραλογίσει επιτέλους. Επόμενον ήτο, διότι είχεν εξαρθή εις ανώτερα ζητήματα. Έκλινεν επί του λίκνου. Έχωσε τους δύο μακρούς, σκληρούς δακτύλους μέσα εις το στόμα του μικρού, δια να το σκάση»... Στην εποχή μας, που ο θάνατος είναι πια η είδηση που θέλγει τους κουρασμένους από τη ζωή ταξιδιώτες της καθημερινότητας, τα γραφόμενα του Παπαδιαμάντη, που περιέγραψε στη νουβέλα του «Η Φόνισσα» τα πάθια της Φραγκογιανούς και τους φόνους της της, ίσως να περνούν σαν μιαν αστραπή από τα μάτια του αναγνώστη. Μια αστραπή κι ύστερα σκοτάδι. Τι να μας πει ο Παπαδιαμάντης άλλωστε σήμερα, όταν έχουμε φόνισσες που δεν δίστασαν να κόψουν, εύκολα σαν κλωστή, την ανάσα των ίδιων των παιδιών τους; Ε;

Κι όμως, ανατρέχοντας στα αστυνομικά χρονικά όλο και ανακαλύπτεις Φόνισσες, που διαβάζοντας τις σατανικές πράξεις του λες: «Δεν είναι δυνατόν!». Κι όμως ήταν και δυνατόν και ασύλληπτο για τον αγνό νου που, κοιμάται με μόνη ενοχή το ότι πάτησε βαριά τη Γη…
Λοιπόν η ιστορία της Αμέλια Ντάιερ σε κάνει να παγώνεις και να παραδέχεσαι: «Θεριό ο άνθρωπος. Θεριό απρόβλεπτο και αιμοβόρο».
Διαβάστε λοιπόν πώς είχε η ιστορία της πιο απεχθούς κατά συρροή δολοφόνου της Βρετανίας που έζησε από το 1836 μέχρι που άφησε την τελευταία πνοή της στην κρεμάλα 60 χρόνια μετά.

Μιάσματα οι ανύπαντρες μητέρες

Ήταν η Βικτωριανή Εποχή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που ασφυκτιούσε στον δήθεν καθωσπρεπισμό και στη σεμνοτυφία.
Η Εβελίνα Μάρμον, μια 25χρονη σερβιτόρα, είχε μόλις γεννήσει ένα κοριτσάκι, τη Ντόρις και μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να το αναθρέψει αναζητούσε οικογένεια για να αναλάβει την υιοθεσία του. Καθώς διάβαζε τις αγγελίες στην εφημερίδα «Times and Mirror», το μάτι της έπεσε σε κάτι ενδιαφέρον: «Άτεκνο αντρόγυνο επιθυμεί να υιοθετήσει υγιές παιδί. Ωραία εξοχική κατοικία. Αμοιβή 10 λίρες».

Οι θετές οικογένειες ήταν κοινό μυστικό και κάτι το συνηθισμένο τότε στη βικτωριανή Βρετανία. Οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και η φτώχια, είχαν δημιουργήσει ολόκληρη βιομηχανία υιοθεσιών, με χιλιάδες παράνομα παιδιά να παραχωρούνται σε «φιλεύσπλαχνες» οικογένειες. Οι επιλογές για τις μητέρες που δεν ήθελαν να αποχωριστούν τα «σπλάχνα» τους, ήταν περιορισμένες: να εκπορνευθούν, να λιμοκτονήσουν ή, αντ' αυτού, να «ξεφορτωθούν» ήσυχα το μωρό τους. Η μητέρα του ανεπιθύμητου βρέφους, πλήρωνε ένα ποσόν, είτε εφάπαξ είτε σε δόσεις και έτσι απαλλασσόταν - κυρίως - από το στίγμα ότι είχε αποκτήσει εξώγαμο. Το ποσό των 10 λιρών τότε αντιστοιχεί σε σημερινές 1000 λίρες. Να τονίσουμε ότι πολλές μητέρες έδιναν μέχρι και 80 λίρες, δηλαδή 8000 λίρες, σημερινά χρήματα!

Η Εβελίνα διάβασε την αγγελία και ένιωσε πώς είχε μπροστά της αυτό που ζητούσε. Επικοινώνησε με την γυναίκα που είχε δημοσιεύσει το κείμενο, κάποια κυρία Χάρντινγκ και σύντομα έλαβε απάντηση: «Με χαρά θα έπαιρνα ένα αξιαγάπητο κοριτσάκι, να το μεγαλώσω σαν δικό μου». Η κυρία Χάρντινγκ έγραψε επίσης ότι δεν ήθελε η εβδομαδιαία αμοιβή για την ανατροφή της μικρής, αντίθετα ζητούσε μία εφάπαξ αμοιβή 10 λιρών και τόνισε ότι, θα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη του παιδιού και πως η μητέρα δεν θα χρειαζόταν να ασχοληθεί ποτέ ξανά με το εξώγαμο βρέφος.
Μία εβδομάδα αργότερα, η κυρία Χάρντινκ συναντήθηκε με την Εβελίνα που περίμενε ότι θα δει μπροστά της μία νέα και συμπαθητική κοπέλα, αλλά - αντίθετα - αντάμωσε μία ηλικιωμένη, που το σκυθρωπό της πρόσωπο την έκανε να βάζει άσχημες σκέψεις στο νου. Όμως ο τρόπος που έπιασε το μωρό η κυρία Χάρντινκ, η στοργή που του κοίταξε όταν το τύλιξε σφιχτά με ένα σάλι, δείχνοντας την έγνοια της μήπως κρύωνε από το βραδινό αεράκι, καθησύχασε τη μητέρα. Η Εβελίνα αποχαιρέτησε μ’ ένα δάκρυ την κόρη της και λίγες μέρες μετά έγραψε στην κυρία Χάρντινγκ να μάθει τα νέα της μικρής Ντόρις. Το πρώτο της γράμμα έλαβε απάντηση που της έλεγε ότι όλα πήγαιναν καλά, όμως όλα τα επόμενα έμειναν αναπάντητα. Η μικρή Ντόρις από την πρώτη κιόλας μέρα ήταν νεκρή! Λίγες ημέρες μετά, θα ερχόταν στο φως της δημοσιότητας μία από τις πιο φρικιαστικές ιστορίες κατά συρροή δολοφόνων που στιγμάτισε τη Βρετανία.

Το ποτάμι κατέβαζε νεκρά βρέφη!

Η κυρία Χάρντινγκ, που το πραγματικό της όνομα ήταν Αμέλια Ντάιερ, παρουσιάζονταν σαν υποψήφια θετή μητέρα, έπαιρνε εξώγαμα παιδιά και ύστερα τα σκότωνε! Λίγες μόλις ημέρες πριν από τη δολοφονία της μικρής Ντόρις, η Αστυνομία είχε ανακαλύψει ένα πακέτο στον Τάμεση με τη σορό ενός βρέφους. Στο ίδιο πακέτο είχε βρεθεί και μία μουτζουρωμένα παλιά ετικέτα συσκευασίας με μια σφραγίδα Midland Railway που έφερε την ένδειξη Bristol Temple Meads. Οι έρευνες των αστυνομικών τους οδήγησαν στα ίχνη της Αμέλια Ντάιερ!
Σίγουροι πλέον οι αστυνομικοί, ότι η 60χρονη γυναίκα δολοφονούσε βρέφη, άρχισαν να ψάχνουν το ποτάμι και γρήγορα ανέσυραν τις σορούς κι άλλων βρεφών και μία σακούλα με ό,τι είχε απομείνει από τη μικρούλα Ντόρις. Τρεις εβδομάδες μετά, η Αμέλια Ντάιερ δικάστηκε για φόνο. Δήλωσε ενοχή μόνο για μία από τις δολοφονίες, εκείνη της Ντόρις, ενώ ο συνήγορος της προσπάθησε να την υπερασπιστεί ισχυριζόμενος παραφροσύνη.
Οι ένορκοι συνεδρίασαν μόλις 4,5 λεπτά για να την κρίνουν ένοχη και να της επιβάλλουν την ποινή του θανάτου. Δύο εβδομάδες μετά, η 60χρονη Αμέλια απαγχονίστηκε. Η αστυνομία δεν ανακάλυψε ποτέ πόσα ακόμη βρέφη είχε σκοτώσει, αλλά η τεράστια συλλογή της από μωρουδιακά ρούχα και γράμματα που βρέθηκαν στο σπίτι της, οδήγησε στο συμπέρασμα πως είχε δολοφονήσει πάνω από 400 μωρά! Μέχρι σήμερα θεωρείται η πιο αιμοσταγής κατά συρροή δολοφόνος στα αστυνομικά χρονικά.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια...

Η Αμέλια, γεννημένη το 1836 από έναν τσαγκάρη σε ένα μικρό χωριό στο Μπρίστολ, είχε περάσει δύσκολη παιδική ηλικία φροντίζοντας την ψυχικά άρρωστη μητέρα της. Ως ενήλικας, έγινε νοσοκόμα, όμως, αντί να χρησιμοποιεί τις δεξιότητές της για να φροντίζει τους ανθρώπους, ξεκίνησε καριέρα κάνοντας ακριβώς το αντίθετο.
Να τονιστεί εδώ ότι τα υψηλά ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας τότε, αποτελούσαν θλιβερό γεγονός και οι περίεργοι θάνατοι συχνά διέλαθαν της προσοχής των Αρχών. Αμέτρητα μωρά, αλλά και πιο μεγάλα παιδιά υπέφεραν ως αποτέλεσμα της πρακτικής της υιοθεσίας, που στις περισσότερες περιπτώσεις, σήμαινε θάνατος! Στην Ιστορία έχει μείνει το θρυλικό μυθιστόρημα «Όλιβερ Τουίστ» του Ντίκενς που καταπιάνεται με την υιοθεσία και τις άθλιες συνθήκες που βίωναν τα παιδιά την εποχή που έζησε η Αμέλια Ντάιερ.
Πρόσφατως χήρα η Αμέλια, έχοντας μια κόρη να αναθρέψει, έμαθε για την επικερδή πρακτική των υιοθεσιών από έναν συνάδελφο της· δημοσίευε αγγελίες για να λαμβάνει το επίδομα που έδιναν οι ανύπαντρες μητέρες, όμως, αντί να παρέχει ένα ασφαλές και στοργικό περιβάλλον, έπαιρνε το παιδί και το δολοφονούσε - είτε αφήνοντας το να πεθάνει από την πείνα, είτε ναρκώνοντάς το με οπιούχα φάρμακα, είτε με στραγγαλίζοντάς το με μια κορδέλα. Τα περισσότερα μωρά που άφησαν στη φροντίδα της Ντάιερ δολοφονήθηκαν μέσα σε λίγες μέρες, ή σε κάποιες περιπτώσεις μέσα σε λίγες ώρες!

«Το κύμα ανέβαινεν, ανέβαινεν. Η Φραγκογιαννού επάτει. Η άμμος ενέδιδεν. Οι πόδες της εγλιστρούσαν. Ο βράχος του Αγίου Σώζοντος απείχε περί τας δώδεκα οργυιάς από την ακτήν. Ο λαιμός της άμμου, το πέρασμα, θα ήτο πλέον ή πεντήκοντα βημάτων το μήκος. Το κύμα την έφθανεν έως το γόνυ, είτα ως την μέσην. Η άμμος εγλιστρούσε. Εγίνετο βάλτος, λάκκος. Το κύμα ανήλθεν έως το στέρνον της. Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατον εις το πέρασμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης». Έτσι τελειώνει ο Παπαδιαμάντης τη Φόνισσά του.

Η Αμέλια Ντάιερ που ‘χε «ψηλώσει» ο νους της, σαν της Φραγκογιανούς, τέλειωσε με τον ίδιο τρόπο, που τέλειωνε τις ζωές των αθώων βρεφών: με ένα βαθύ αναστεναγμό και την αγχόνη να της κόβει την ανάσα!
«Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ΄οι καϋμοί του κόσμου»…