Απίθανες τραγωδίες στο πεδίο της μάχης: Τι γίνεται όταν ο εχθρός απουσιάζει; Σκοτώνει ο ένας τον άλλον!

Έχουν συμβεί (και) απίθανες (ιλαρο)τραγωδίες στα πεδία των μαχών! Κάποιες ήττες έχουν μείνει στην Ιστορία ως ορόσημα και ακόμα και σήμερα, χρόνια πολλά μετά, παραμένουν εμβληματικές.

Ο Πλάτων έχει γράψει σοφά: «Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη· το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον». Μεταφορική η σημασία της ρήσης του αθηναίου φιλοσόφου, που αφορά-κυρίως- τον χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά για σκεφτείτε ότι στην Ιστορία υπάρχουν περιπτώσεις που το νόημα της φράσης του Πλάτωνα είχε κυριολεκτική σημασία.

Υπήρξαν στρατεύματα που πολέμησαν δίχως εχθρό απέναντί τους και ηττήθηκαν! Κι όμως… «Αίσχιστον και κάκιστον»!
Για να θυμηθούμε δυο μόνο από αρκετές περιπτώσεις που θυμίζουν εκείνο το παλιό ανέκδοτο: έτρεχε μόνος και βγήκε δεύτερος…

Η Μάχη του Καρανσέμπες (1788) στιγματίστηκε- η πιο σωστά αιματοκυλίστηκε- από τη μια γκάφα μετά την άλλη και κατέληξε σε τραγική φάρσα, σε απίστευτη καταστροφή κατά την οποία ένας στρατός σκότωσε έως και 10.000 δικούς του, αυτοκαταστράφηκε και διασκορπίστηκε πανικόβλητος χωρίς καν να έχει εχθρό απέναντί του!

Τι σου κάνει το πιοτό...

Η Μάχη του Καρανσέμπες ήταν μέρος των πολεμικών αναμετρήσεων ανάμεσα σε Αυστριακούς και Τούρκους (Αυστροτουρκικός Πόλεμος του 1787-1791) και διεξήχθη ανάμεσα ενός αυστριακού στρατεύματος 100.000 ανδρών και του ιδίου εκείνου στρατεύματος!
Η Αυστρία κυρίαρχη σε μια ποικιλόμορφη και πολυεθνική αυτοκρατορία και οι ένοπλες δυνάμεις της προέρχονταν από διάφορες εθνοτικές ομάδες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν μπορούσαν να μιλήσουν και- κυρίως-να καταλάβουν η μία τη γλώσσα της άλλης.

Τη νύχτα της 21ης – 22ης Σεπτεμβρίου του 1788, αυστριακοί ουσάροι (ιππείς) διέσχισαν ένα ποτάμι αναζητώντας τον εχθρό, τους Τούρκους δηλαδή. Τούρκους, δεν βρήκαν στο διάβα τους, αλλά- όπως λέγεται- συνάντησαν κάποιους Τσιγγάνους που τους πούλησαν δυνατά οινοπνευματώδη ποτά που έφτιαχναν στον καταυλισμό τους. Πολύ γρήγορα, οι ουσάροι περιφέρονταν μεθυσμένοι, τραγουδώντας και φωνάζοντας. Πίσω στη βάση του στρατοπέδου, ο διοικητής ανησυχούσε όταν διαπίστωσε ότι οι άνδρες του, που είχα βγει για περιπολία, είχαν αργήσει πολύ να επιστρέψουν, έτσι έστειλε έναν λόχο πεζικού να πάει μέχρι το ποτάμι για να τους αναζητήσει. Οι πεζοπόροι βρήκαν τους ουσάρους σε κατάσταση ευθυμίας να περιφέρονται σαν τη σκόνη στον άνεμο! Τι έκαναν οι στρατιώτες που ανακάλυψαν τους μεθυσμένους ιππείς; Απαίτησαν και αυτοί μερίδιο από τα ποτά τους για να μην αποκαλύψουν το αίτιο της αργοπορίας τους στον διοικητή. Όταν οι ουσάροι αρνήθηκαν να μοιραστούν με τους πεζικάριους το δυνατό πιοτό τους κάποιοι αντάλλαξαν βρισιές, κάποιοι άλλοι ήρθαν στα χέρια και σύντομα ακούστηκαν και πυροβολισμοί. Κι αν αυτό ήταν κακό, τίποτα δεν είναι τόσο κακό που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο…

Καθώς οι ουσάροι και οι πεζικάριοι είχαν επιδοθεί σε ανελέητη συμπλοκή, κάποιος φώναξε: «Τούρκοι! Τούρκοι!». Η λέξη εκείνη έκανε τους μεθυσμένους ουσάρους να τραπούν σε φυγή πανικόβλητοι, συνοδευόμενοι από αρκετούς πεζούς, χωρίς ουδείς τους να γνωρίζει ότι η κραυγή εκείνη ήταν ένα τέχνασμα που σκέφτηκε κάποιος από τους πεζικάριους για να διαλύσει τη συμπλοκή. Στο μεταξύ, πέρα από το ποτάμι, στο αυστριακό στρατόπεδο, κυριαρχούσε η ανησυχία και η αγωνία στο άκουσμα των μακρινών ήχων των πυροβολισμών και των κραυγών. Οι πανικόβλητοι ουσάροι κάλπαζαν, το πεζικό ακολουθούσε τρέχοντας κι όλοι μαζί ανακατεμένοι δημιουργώντας έναν τρομοκρατημένο όχλο, πλησίαζαν το στρατόπεδο κραυγάζοντας: «Τούρκοι! Τούρκοι!». Κάτι ο πανικός, κάτι το αλκοόλ, κάτι η ένταση της στιγμής και η καταστροφή δεν άργησε να συμβεί. Οι φρουροί του στρατοπέδου φώναξαν στους αλλόφρονες που έτρεχαν προς τις πύλες, στα γερμανικά, να σταματήσουν (Halt, halt), αλλά εκείνη η λέξη ακούστηκε από κάποιους μη γερμανόφωνους στρατιώτες ως «Αλλάχ! Αλλάχ! »…

Μέσα στην απόλυτη σύγχυση, ένας αξιωματικός του πυροβολικού που η σκόνη και το θολωμένο μυαλό του δεν του επέτρεπαν να διακρίνει σωστα, έβγαλε αστραπιαία το συμπέρασμα ότι το στρατόπεδο δεχόταν επίθεση και διέταξε τους πυροβολητές του να ανοίξουν πυρ! Κάποιοι από τους ουσάρους άρχισαν να πυροβολούν και μέσα σε λίγα λεπτά, ο πανικός και οι ανεξέλεγκτοι πυροβολισμοί από τους «μέσα» κι από τους επερχόμενος «έξω» εξαπλώθηκαν σε όλο το στρατόπεδο και τον περιβάλλοντα χώρο. Σύντομα, όλο εκείνο το μακελειό αποκάλυψε έναν μονάχα ηττημένο στρατό από τους ίδιους τους άνδρες του! Ολόκληρα συντάγματα έριχναν βόλια το ένα εναντίον του άλλου, προτού ολόκληρο το στράτευμα διαλυθεί και διασκορπιστεί πανικόβλητο. Οι Τούρκοι έφτασαν δύο μέρες αργότερα και κατέλαβαν το αυστριακό στρατόπεδο δίχως να ρίξουν τουφεκιά· μέσα ανακάλυψαν 10.000 νεκρούς και τραυματίες· και όταν έμαθαν, ξέσπασαν σε ακατάσχετα γέλια!

Μην είδατε τους Ιαπωνέζους;

Κι αν αυτό το γεγονός συνέβη τον 18ο αιώνα και αρκετοί ιστορικοί το αμφισβητούν, διαβάστε τι έχει καταγράψει η Ιστορία για ένα ανάλογο περιστατικό του 20ου αιώνα που έλαβε χώρα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις 6 Ιουνίου του 1942, οι Ιάπωνες εισέβαλαν (και) την Κίσκα, ένα από τα Αλεούτια νησιά στα ανοιχτά της Αλάσκας. Περίπου 500 ιάπωνες πεζοναύτες εισέβαλαν και κατέλαβαν γρήγορα το νησί, του οποίου η μόνη στρατιωτική παρουσία ήταν 10 μέλη του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που επάνδρωναν έναν μετεωρολογικό σταθμό. Η δύναμη των εισβολέων ενισχύθηκε και από 2000 ακόμη στρατιώτες. Τους επόμενους μήνες, οι αμερικανικές δυνάμεις αντεπιτέθηκαν και ανακατέλαβαν τα Αλεούτια νησιά ένα προς ένα. Όταν οι αμερικανοί πεζοναύτες πάτησαν στο νησί Ατού, το πιο κοντινό στην Κίσκα, οι Ιάπωνες κατάλαβαν ότι δεν ήταν σοφό από μέρους τους να υπερασπιστούν την Κίσκα και κρυφά εκκένωσαν τον τόπο τον Ιούλιο του 1943. Μέχρι το τέλος του μήνα, οι τελευταίοι Ιάπωνες είχαν αποπλεύσει από την Κίσκα και το μικρό νησί εγκαταλείφθηκε.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί δεν γνώριζαν για την υποχώρηση των Ιαπωνων και έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο της Επιχείρησης Cottage για να ανακαταλάβουν το νησί. Έπειτα από μέρες έντονων αεροπορικών και ναυτικών βομβαρδισμών, 34.000 Αμερικανοί και 5.300 Καναδοί πεζοναύτες εισέβαλαν στην Κίσκα στις 15 Αυγούστου του 1943 .
Αμερικανοί και οι Καναδοί αποβιβάστηκαν σε ξεχωριστές ακτές και κατευθύνθηκαν ο ένας προς τον άλλον με σκοπό να εγκλωβίσουν τους Ιάπωνες ανάμεσά τους σαν σε μέγγενη. Πίσω τους, στην ανοικτή θάλασσα, ένα αμερικανικό αντιτορπιλικό προσέκρουσε σε νάρκη που του προκάλεσε σοβαρές ζημιές και σκότωσε και τραυμάτισε περισσότερους από 100 άνδρες.

Ένας ένας έπεφταν νεκροί!

Στην στεριά, τώρα, οι εισβολείς μετρούσαν θύματα από νάρκες και παγίδες καθώς προχωρούσαν κι όσο δεν έρχονταν σε επαφή με τον εχθρό- την άγρια άμυνα που περίμεναν από τους Ιάπωνες- ήταν αρκετά νευρικοί και πιεσμένοι, όταν τελικά «έπεσαν» ο ένας πάνω στον άλλο. Όταν είδαν από μακριά ενόπλους τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Καναδοί υπέθεσαν ότι είχαν απέναντί τους Ιάπωνες και δίχως δεύτερη σκέψη άνοιξαν πυρ! Αποτέλεσμα; Ακόμα περισσότεροι νεκροί.
Συνολικά, η Επιχείρηση Cottage κόστισε στους Συμμάχους περισσότερους από 500 νεκρούς και τραυματίες έναντι μηδενικών απωλειών των Ιαπώνων, αφού είχαν φύγει από μέρες...

Κι αν με Πλάτωνα αρχίσαμε την αφήγηση της ιστορίας μας, ας την τελειώσουμε με ένα απόφθεγμα του ελβετού συγγραφέα Ανρί Φρεντερίκ Αμιέλ, καθηγητή Ηθικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Γενεύης: «Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με τις νίκες του και οι πιο ωραίες νίκες είναι οι νίκες εναντίον του ίδιου του εαυτού του»· όχι στα πεδία των μαχών όμως γιατί εκεί έχουμε να κάνουμε με τραγωδίες που προκαλούν γέλια στον εχθρό!