Eurovision flashback: Οι 6+1 φορές στην ιστορία του θεσμού που η νικήτρια χώρα δεν ανέλαβε τη διοργάνωση

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋

Στο παρελθόν, ο διαγωνισμός της Eurovision βρέθηκε αντιμέτωπος με ιδιαίτερες καταστάσεις όπως η φετινή και όλες τις φορές διεξήχθη κανονικά, ακόμη και αν δεν ανέλαβε τη διοργάνωση η χώρα που κέρδισε. Πιο πρόσφατη ανήσυχη περίοδος ήταν εκείνη του 2017, και πάλι στην Ουκρανία. Τελικά όμως, το Κίεβο διοργάνωσε έναν άκρως επιτυχημένο διαγωνισμό.

Μολονότι οι Kalush Orchestra με το τραγούδι «Stefania» χάρισαν στην Ουκρανία τη νίκη στη Eurovision, ο διαγωνισμός αλλάζει τόπο διεξαγωγής και περνάει στη χώρα που πήρε τη δεύτερη θέση, τη Βρετανία. Με επίσημη ανακοίνωση της EBU, η Eurovision του 2023 δεν θα γίνει τελικά στην Ουκρανία λόγω της ρωσικής εισβολής, αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη χώρα που ήρθε δεύτερη στο Τορίνο. Αν και η παράδοση ορίζει ότι ο νικητής του διαγωνισμού διοργανώνει την εκδήλωση της επόμενης χρονιάς, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) δήλωσε ότι για λόγους ασφαλείας ζητήθηκε από τη Βρετανία να φιλοξενήσει την επόμενη Eurovision.

Η Βρετανία τερμάτισε στη δεύτερη θέση του φετινού διαγωνισμού, με την μπαλάντα «Spaceman» που τραγούδησε ο Σαμ Ράιντερ, που έγινε τον Μάιο στην Ιταλία. Το BBC ανακοίνωσε ότι τώρα θα ξεκινήσει τη διαδικασία για να βρεθεί ποια πόλη θα φιλοξενήσει τον διαγωνισμό.

Ποιες φορές η Eurovision... ταξίδεψε σε χώρα που δεν κέρδισε

Στην ιστορία του διαγωνισμού, επτά φορές η Eurovision αναγκάστηκε να «ξενιτευτεί», καθώς η χώρα που κέρδισε τον διαγωνισμό δεν ανέλαβε την διοργάνωση της επόμενης χρονιάς.

1957

Οικοδεσπότης - Φρανκφούρτη, Δυτική Γερμανία - 1956 Νικητής - Ελβετία

Ως ο πρώτος νικητής του διαγωνισμού, η Ελβετία προσκλήθηκε να φιλοξενήσει το σόου του 1957, ωστόσο αρνήθηκε. Ο διαγωνισμός του 1956 είχε ήδη διεξαχθεί στην Ελβετία και δεν επιθυμούσε να τον φιλοξενήσει για δεύτερη φορά.

Ο γερμανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ARD επιλέχθηκε να διοργανώσει την εκδήλωση, όπου η ηθοποιός Anaid Iplicjian ήταν οικοδέσποινα από το Gro?er Sendesaal des hessischen Rundfunks στη Φρανκφούρτη με τη συμμετοχή δέκα χωρών.

Η Αυστρία, η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο έκαναν το ντεμπούτο τους και η Corry Brokken από την Ολλανδία κέρδισε με το «Net Als Toen». Η Corry είχε επίσης εκπροσωπήσει τη χώρα της την προηγούμενη χρονιά και στη συνέχεια θα φιλοξενούσε τον διαγωνισμό του 1976 στη Χάγη. Παρέδωσε επίσης τις ψήφους των Ολλανδών στον διαγωνισμό του 1997.

1960

Οικοδεσπότης - Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο - 1959 Νικητής - Ολλανδία

Ο διαγωνισμός του 1960 φιλοξενήθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο, που ήταν δεύτερο το 1959, σε συνεργασία με τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα υποδοχής, το BBC. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η νικήτρια χώρα του 1959, η Ολλανδία, αρνήθηκε να φιλοξενήσει ξανά τον διαγωνισμό τόσο σύντομα μετά τη νίκη της το 1957.

Με οικοδέσποινα την παρουσιάστρια της βρετανικής τηλεόρασης Catherine (Katie) Boyle, ο διαγωνισμός διεξήχθη στο Royal Festival Hall και συμμετείχαν δεκατρείς χώρες. Η Νορβηγία έκανε το ντεμπούτο της και η γαλλική συμμετοχή «Tom Pillibi» της Jacqueline Boyer ανακηρύχθηκε νικήτρια.

1963

Οικοδεσπότης - Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο - 1962 Νικητής - Γαλλία

Το BBC και το Ηνωμένο Βασίλειο ανέλαβαν και πάλι δράση μόλις τρία χρόνια αργότερα, όταν η νικήτρια του 1962, η Γαλλία, αρνήθηκε να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό λόγω των οικονομικών δυσκολιών που προέκυψαν από την φιλοξενία του διαγωνισμού το 1959 και το 1961.

Ο διαγωνισμός φιλοξενήθηκε και πάλι από την Katie Boyle και διεξήχθη στο τηλεοπτικό κέντρο του BBC με τη συμμετοχή δεκαέξι χωρών. Η Δανία κέρδισε για πρώτη φορά με το «Dansevise» που ερμήνευσαν οι Grethe και Jorgen Ingmann, η πρώτη νικήτρια συμμετοχή που ερμηνεύτηκε από ντουέτο.

1972

Οικοδεσπότης - Εδιμβούργο, Ηνωμένο Βασίλειο - 1971 Νικητής - Μονακό

Ο νικητής του 1971, το Μονακό, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της φιλοξενίας του διαγωνισμού, συμπεριλαμβανομένης της εξεύρεσης κατάλληλου χώρου, οπότε ο διαγωνισμός του 1972 πραγματοποιήθηκε στη σκωτσέζικη πόλη του Εδιμβούργου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που το BBC επέλεξε έναν χώρο εκτός Λονδίνου για τη διοργάνωση της Eurovision και η Σκωτσέζα χορεύτρια μπαλέτου Moira Shearer επιλέχθηκε ως οικοδέσποινα.

Δεκαοκτώ χώρες συμμετείχαν από το Usher Hall, όπου η Vicky Leandros που εκπροσωπούσε το Λουξεμβούργο κέρδισε με το «Apres Toi», το τραγούδι που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλη την Ευρώπη.

1974

Οικοδεσπότης - Brighton, Ηνωμένο Βασίλειο - 1973 Νικητής - Λουξεμβούργο

Έχοντας κερδίσει το διαγωνισμό τόσο το 1972 όσο και το 1973, το Λουξεμβούργο αρνήθηκε να φιλοξενήσει για δεύτερη συνεχή χρονιά το 1974 για οικονομικούς λόγους. Το BBC συμφώνησε και πάλι να φιλοξενήσει τη διοργάνωση, αυτή τη φορά στην παραθαλάσσια πόλη του Μπράιτον. Η Katie Boyle ήταν οικοδέσποινα για τέταρτη φορά από το Brighton Dome, όπου συμμετείχαν δεκαεπτά χώρες.

Η Ελλάδα έκανε το ντεμπούτο της με τη Μαρινέλλα και το τραγούδι «Κρασί, Θάλασσα και τ' Αγόρι μου» και το σουηδικό συγκρότημα ABBA πήρε το στέμμα με το «Waterloo» που έγινε τεράστια επιτυχία. Ήταν επίσης η αρχή μιας μακράς και επιτυχημένης διεθνούς καριέρας για το συγκρότημα. Η Αυστραλή Olivia Newton-John συμμετείχε επίσης στον διαγωνισμό του 1974, εκπροσωπώντας το Ηνωμένο Βασίλειο και τερματίζοντας 4η με το «Long Live Love».

1980

Οικοδεσπότης - Χάγη, Ολλανδία - 1979 Νικητής - Ισραήλ

Το Ισραήλ αρνήθηκε να φιλοξενήσει το διαγωνισμό για δεύτερη συνεχή χρονιά λόγω οικονομικών προβλημάτων μετά τη νίκη του το 1978 και το 1979. Το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκε επίσης και έτσι ο ολλανδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας Nederlandse Omroep Stichting (NOS), συμφώνησε βιαστικά να διοργανώσει την εκδήλωση στο Nederlands Congresgebouw στη Χάγη, χρησιμοποιώντας εκ νέου το μεγαλύτερο μέρος της σκηνής από το 1976, όταν είχε διοργανωθεί για τελευταία φορά ο διαγωνισμός.

Η ηθοποιός Marlous Fluitsma ήταν η οικοδέσποινα και δεκαεννέα χώρες συμμετείχαν, αλλά το Ισραήλ δεν ήταν μία από αυτές. Όταν η ημερομηνία του σόου ορίστηκε την ίδια ημέρα με την αργία της ημέρας μνήμης του Ισραήλ (Yom HaZikaron), το Ισραήλ αποφάσισε να μη συμμετάσχει καθόλου, η πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του διαγωνισμού που ο νικητής του προηγούμενου έτους δεν συμμετείχε. Το Μαρόκο έκανε τη μία και μοναδική του εμφάνιση στο διαγωνισμό και ο Ιρλανδός (και Αυστραλός) Johnny Logan κέρδισε με το «What's Another Year?».

Τι έγινε το 1970;

Ο διαγωνισμός του 1969 στη Μαδρίτη της Ισπανίας είναι γνωστός για την ύπαρξη τεσσάρων νικητών, καθώς τότε δεν υπήρχε κανόνας ισοβαθμίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο με το «Boom Bang-a-Bang» της Lulu, η Ισπανία με το «Vivo cantando» της Salome, η Ολλανδία με το «De troubadour» του Lenny Kuhr και η Γαλλία με το «Un jour, un enfant» της Frida Boccara τερμάτισαν με 18 βαθμούς κατά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας.

Καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο είχε φιλοξενήσει το 1968 και η Ισπανία το 1969, η κλήρωση των ψηφοδελτίων μεταξύ Ολλανδίας και Γαλλίας επέλεξε την Ολλανδία ως διοργανώτρια χώρα για το σόου του 1970. Μόνο δώδεκα χώρες συμμετείχαν, καθώς η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Πορτογαλία, η Σουηδία και η Αυστρία μποϊκόταραν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το αποτέλεσμα της τετραπλής ισοβαθμίας. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ενός κανόνα ισοβαθμίας για να αποφευχθεί η επανάληψη των γεγονότων του προηγούμενου έτους. Μεταξύ δώδεκα χωρών, νικήτρια αναδείχθηκε η βασίλισσα της Eurovision Ιρλανδία με την Dana και το «All Kinds of Everything».

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη