Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Δε θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου άσχημο, απλώς δεν το θεωρώ και ιδιαίτερα όμορφο»

Η καταξιωμένη ηθοποιός περιέγραψε πως εκείνη αντιλαμβάνεται την έννοια της ομορφιάς

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «#STΑRT» της ΕΡΤ και μίλησε για τα παιδικά της χρόνια στη Δόξα Διδυμοτείχου και αναφέρθηκε και στο πώς αντιλαμβάνεται η ίδια την ομορφιά.

Οι τρυφερές αναμνήσεις

Η καταξιωμένη ηθοποιός δήλωσε πως, αν και ποτέ δεν ένιωσε άσχημη, δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό της «καλλονής», που συχνά της αποδίδεται: «Δεν θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου άσχημο, δεν ένιωθα κάτι τέτοιο. Απλώς, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ποτέ ιδιαίτερα όμορφο. Δηλαδή, τον χαρακτηρισμό που ακούω καμία φορά και γελάω, "καλλονή". Δεν νομίζω ότι αντιπροσωπεύει εμένα. Ήμουν πάντα ο εαυτός μου, ήμουν καλά μέσα στο σώμα μου, με το πρόσωπο αυτό το συγκεκριμένο που έχω, και αυτό που περισσότερο με ενδιέφερε είναι, αυτό που και εσύ επισήμανες πριν, να είμαι καλά με τον εαυτό μου και δεδομένης της δουλειάς που κάνω να είμαι ένας καλός φορέας συναισθημάτων, να είμαι ένας μεσάζων ανάμεσα στον συγγραφέα και τον θεατή, ούτως ώστε να κάνω αυτήν την υπέροχη δουλειά, να ασκήσω αυτήν την τέχνη της υποκριτικής με όσο το δυνατόν καλύτερο και πιο αληθινό τρόπο».

Αναπολώντας τα παιδικά της χρόνια, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη περιέγραψε την εποχή που το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε στο χωριό της το 1968, αλλά και την καθημερινότητα χωρίς τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής: «Εμάς, κατ' αρχάς, δεν μας έλειπε τίποτε. Ναι, το ηλεκτρικό ήρθε στο χωριό μου το 1968 όταν εγώ ήμουν 10 χρονών, οπότε θυμάμαι όλα τα σπίτια που είχαν έρθει οι ηλεκτροτεχνίτες και όλα τα παλιά σπίτια κάνανε τις καινούργιες εγκαταστάσεις. Εγώ μέχρι τότε ήμουν με λάμπες πετρελαίου, στο καφενείο μέσα είχαν μια μεγάλη λάμπα lux, με λάμπα αμιάντου. Όσο για το τρεχούμενο νερό, τα περισσότερα σπίτια είχαν πηγάδια στις αυλές, γιατί ήταν και κτηνοτρόφοι, οπότε έπρεπε να ποτίζουν τα ζωντανά, και όσο για τις δικές μας ανάγκες γιατί δεν ήταν πάντα πόσιμο το νερό του πηγαδιού, πηγαίναμε σε μια πηγή, την οποία τη λέγαμε βρύση, που ήταν αρκετά πιο έξω από το χωριό, μέσα σε μια υπέροχη φύση, με πλατάνια, πολλά δέντρα κτλ., μιας και είχε τόσο νερό εκεί, και γεμίζαμε τις στάμνες. Εκεί, βέβαια, ήταν πάλι ένας χώρος συνάντησης, όπου πηγαίνανε συνήθως οι γυναίκες και εκεί λεγόντουσαν όλα τα νέα του χωριού. Πολύ, πολύ μεγάλη χαρά, πολύ μεγάλη αγάπη, δηλαδή τεράστια ομορφιά».

Διαβάστε ακόμη