Νίκος Γαλανός: «Στόχος μου δεν ήταν να κονομήσω, αλλά να προσφέρω»

Όταν στις παρέες ακούσει την ατάκα «θυμάσαι τότε που…» σηκώνεται και φεύγει. Θέλει να είναι άνθρωπος της εποχής του και στο παρελθόν αναφέρεται μόνο στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που μιλά σπάνια!

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Ένα όνομα, μια ιστορία. Βασικά, πολλές ιστορίες. Κάποιες χιλιοειπωμένες, άλλες πολύ προσωπικές, που δεν του τις αποσπάς με κανέναν τρόπο. Ιδίως αυτές που αφορούν πρόσωπα του παλιού (και αγαπημένου) ελληνικού κινηματογράφου αλλά και στις γυναίκες της ζωής του.

Ο Νίκος Γαλανός δεν είναι από τους πιο εύκολους συνεντευξιαζόμενους, δεδομένων των «απαγορευτικών» που διακριτικά βάζει πάνω στην κουβέντα. Είναι, όμως, από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που μπορείς να συναντήσεις εκεί έξω. Αυθεντικά ευγενικός, όχι για τους τύπους…

«Το όνομά μου δεν ξέρω αν το διαχειρίστηκα σωστά. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι πως είχα βάλει από την αρχή στον εαυτό μου κάποια απαγορευτικά: δεν θα έπαιζα σε φτηνιάρικες ταινίες και δεν θα έκανα διαφημίσεις. Υπάρχουν ηθοποιοί που έκαναν καριέρα από ένα διαφημιστικό προϊόν και έβγαλαν τεράστια ποσά. Ούτε τους ζήλεψα ούτε ήθελα αυτό για μένα!

Το 1968 με είχε ζητήσει μια μεγάλη καπνοβιομηχανία της εποχής εκείνης, για να διαφημίσω τα τσιγάρα τους. Μου λέει ο Φίνος “Μην το κάνεις!”. Τότε θεωρούνταν ντροπή ο ηθοποιός να κάνει διαφήμιση. Τώρα, βλέπεις να κάνουν όλοι. Προσωπικά, ακόμη και τώρα λέω όχι! Κάποιες φορές μού φαίνεται γελοίο το προϊόν που θέλουν να διαφημίσω. Τον εαυτό μου δεν τον ξεπούλησα, με τα θετικά και τα αρνητικά αυτής της επιλογής.

Θα αναρωτηθεί κάποιος “ρε φίλε, αν βρισκόσουν σε μια ανάγκη και δεν είχες να πληρώσεις το νοίκι και να ταΐσεις τα παιδιά σου, δεν θα το ’κανες;”. Στη ζωή μου, δεν δημιούργησα σοβαρές υποχρεώσεις κι έτσι μπορούσα να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου όπως ήθελα εγώ. Και δεν μετανιώνω γι’ αυτό. Καθόλου! Ό,τι έκανα ήταν από κέφι, ακόμη κι αν έτρωγα τα μούτρα μου. Όχι γιατί “έπρεπε” ή για να εξυπηρετήσω κάποιο άλλο “σχέδιο”. Δεν υπήρξα και ως χαρακτήρας έτσι. Δεν “ξεσκόνισα” και δεν είπα κολακευτικά λόγια για να κερδίσω κάτι. Αν δεν σε γουστάρω, όποιος κι αν είσαι, μου είσαι αδιάφορος!».

Νίκος Γαλανός: Ένας ασυμβίβαστος χαρακτήρας

«Υπάρχουν συνάδελφοι που με τα χρόνια έμαθαν να είναι πιο σκληροπυρηνικοί με τις αμοιβές τους. Εγώ ανήκω στους άλλους, τους ρομαντικούς. Βαδίζω με μια λογική που λέει “τα έργα είναι πολυέξοδα, οι εποχές δύσκολες, δεν θα απαιτήσω εγώ πενταπλάσια ποσά επειδή τρελάθηκα ή έχω καβαλήσει το καλάμι”. Γι’ αυτό και έχουν τύχει δυο-τρεις περιπτώσεις, αυτά τα πενήντα χρόνια που είμαι ηθοποιός, που δεν πήγε καλά η δουλειά και δεν πήρα δραχμή, γιατί σεβάστηκα ότι οι επιχειρηματίες είχαν βάλει τις οικονομίες τους.

Αν είσαι εμπορικός ηθοποιός, που η τηλεόραση έχει πολλούς τέτοιους, βγάζεις χρήματα. Εμένα δεν με ενδιέφερε να είμαι άλλος ένας εμπορικός ηθοποιός. Δεν θα πάω εύκολα να παίξω σε ένα έργο που δεν με εκπροσωπεί ή σε μια μέτρια παραγωγή. Σέβομαι καταρχάς τον εαυτό μου και ύστερα τον θεατή. Θυμάμαι, τέλη του ’67, τελείωσα τη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και βγήκα αμέσως στο θέατρο. Ουσιαστικά, η Τζένη Καρέζη με έβγαλε.

Έξι μήνες μετά, έκανα την πρώτη μου ταινία στη Φίνος Φιλμ και ο συγχωρεμένος ο Φίνος, επειδή του άρεσα, ζήτησε να υπογράψω συμβόλαιο έξι χρόνων, με τρεις ταινίες τον χρόνο και συγκεκριμένα ποσά. Το υπόγραψα και ποτέ δεν με απασχόλησε τι έπαιρνε ο απέναντι ή η παρτενέρ μου. Μπορεί η Βουγιουκλάκη να έπαιρνε, για παράδειγμα, με τα σημερινά δεδομένα 1 εκατ. ευρώ και εγώ 10.000. Δεν με ένοιαζε, όμως. Στόχος μου δεν ήταν να κονομήσω, αλλά να παίζω με τους ηθοποιούς που θέλω, να ανεβάζω ωραία έργα, να με χειροκροτά ο κόσμος, να προσφέρω κάτι στο θέατρο».

Ο τελευταίος ζεν πρεμιέ

«Με τα πρώτα μου χρήματα αγόρασα ένα Mini Cooper, χρώματος κροκό. Είχα λόξα με τα αυτοκίνητα. Παλαιότερα, έτρεχα ερασιτεχνικά και σε ράλι. Ήταν χρήματα που είχα πάρει από το θέατρο και τις ταινίες. Γύρω στο 1975 ο κινηματογράφος με την παλιά κλασική του μορφή έσβησε. Μαζί έκλεισε και η μεγαλύτερη εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών, η Φίνος Φιλμ. Ήμουν ο τελευταίος ζεν πρεμιέ που έβγαλε. Είχε αρχίσει ήδη να παίρνει τα σκήπτρα η τηλεόραση. Οι άνθρωποι κάθονταν στον καναπέ τους να δουν τηλεόραση και δεν πήγαιναν να πληρώσουν εισιτήριο για ταινίες. Ύστερα από λίγα χρόνια, βγήκαν και κάποιες ταινίες δεύτερης και τρίτης διαλογής, οι λεγόμενες βιντεοκασέτες. Εκεί έπαιξαν πολλοί ηθοποιοί. Οι καλύτερες από αυτές γυρίζονταν σε ένα δεκαήμερο».

Άνθρωπος της εποχής του

«Ακρότητες δεν έκανα στη ζωή μου. Είχα, αν θες, περισσότερο αυθορμητισμό στα νιάτα μου. Τώρα λέω “να είμαι ξεκούραστος για να βγάλω την παράσταση”. Τότε έλεγα “σκοτίστηκα αν είμαι ξενυχτισμένος, θα τη βγάλω την παράσταση”. Πιστεύω ότι μπορείς να ζήσεις καλά σε οποιαδήποτε ηλικία και μπορείς να ζήσεις καλά χωρίς τα πολλά χρήματα και τα μεγάλα σπίτια. Δεν είμαι από αυτούς που έχουν πρόβλημα με τις ηλικίες ή νοσταλγούν το παρελθόν. Αν πάνω στην κουβέντα αρχίζουν τα “θυμάσαι τότε που…” σηκώνομαι και φεύγω!».

Πηγή People

Διαβάστε ακόμη