Μαρία Κάλλας: Σαν σήμερα πριν 60 χρόνια το κύκνειο άσμα της σπουδαίας σοπράνο

Μέχρι σήμερα, η Κάλλας θεωρείται η σπουδαιότερη δραματική σοπράνο του 20ού αιώνα, ενώ το όνομά της εξακολουθεί να ταυτίζεται με την τελειότητα και την απόλυτη αφοσίωση στην τέχνη

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

5 Ιουλίου του 1975. Μια ημερομηνία που έμεινε ανεξίτηλη στην ιστορία της όπερας. Σαν σήμερα, πριν από 60 χρόνια, η Μαρία Κάλλας ανέβηκε για τελευταία φορά στη σκηνή σε πλήρη παραγωγή, ερμηνεύοντας την Τόσκα του Πουτσίνι στο κατάμεστο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου.

Ένας βασιλικός αποχαιρετισμός

Η παράσταση, αφιερωμένη στη βασιλική οικογένεια της Βρετανίας με την παρουσία της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, είχε συγκεντρώσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Η «La Divina» επέστρεφε στη σκηνή έπειτα από μακρά απουσία, εν μέσω προβλημάτων υγείας και έντονων προσωπικών δυσκολιών. Παρά τις ιατρικές συστάσεις να αποσυρθεί, η Κάλλας αποφάσισε να ερμηνεύσει για μία και μοναδική φορά την Τόσκα — έναν ρόλο-σταθμό στην καριέρα της.

Μαρία Κάλλας

Δίπλα της βρέθηκαν ο Τίτο Γκόμπι (Σκάρπια) και ο Ρενάτο Τσιόνι (Καβαραντόσσι), ενώ τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε ο Georges Pretre. Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Φράνκο Τζεφιρέλι.

Η ερμηνεία της Κάλλας συγκλόνισε. Παθιασμένη, εύθραυστη, βαθιά δραματική, η εμφάνισή της θεωρήθηκε από πολλούς ως ένα τελευταίο καλλιτεχνικό αποκορύφωμα. Οι Times του Λονδίνου έγραψαν πως «κανείς δεν τραγούδησε την Τόσκα με τόσο μεγαλείο και αλήθεια», ενώ η Le Monde έκανε λόγο για «μια καρδιά που σπάει σε κάθε φράση». Το κοινό χειροκροτούσε όρθιο για πάνω από δέκα λεπτά.

Μετά τη συγκεκριμένη εμφάνιση, η Κάλλας αποσύρθηκε από τις μεγάλες παραγωγές. Εστίασε στη διδασκαλία, κυρίως στη Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης, μεταλαμπαδεύοντας την εμπειρία και το πάθος της στις νέες γενιές. Το 1969, πέρασε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο με τον ρόλο της Μήδειας στην ομώνυμη ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι.

Μια τελευταία προσπάθεια επιστροφής ήρθε με την περιοδεία του 1973–74 σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία, αλλά η φωνή της είχε πια αλλάξει και οι κριτικές υπήρξαν μικτές.

Η τελευταία «Τόσκα» της Μαρίας Κάλλας δεν ήταν απλώς μια αποχαιρετιστήρια παράσταση. Ήταν το συμβολικό τέλος μιας εποχής και το σημείο απόλυτης συνάντησης ταλέντου, πάθους και προσωπικής θυσίας. Μέχρι σήμερα, η Κάλλας θεωρείται η σπουδαιότερη δραματική σοπράνο του 20ού αιώνα, ενώ το όνομά της εξακολουθεί να ταυτίζεται με την τελειότητα και την απόλυτη αφοσίωση στην τέχνη.

Διαβάστε ακόμη