Κηδεία Μαχαιρίτσα: Δάκρυα, σιωπή κι ένα τραγούδι για τον Λαυρέντη (pics)
Αν η αληθινή συντριβή μετριέται σε μονάδες σιωπής, τότε δεν ήταν και τόσο παράξενο ότι η κηδεία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα είχε ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό: Σιωπή..🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋
Παρόλο που ήταν εκεί όλο το ελληνικό τραγούδι (οι γνωστότεροι τραγουδιστές, παλαιότεροι και νεότεροι, συνθέτες, στιχουργοί, παραγωγοί, σύσσωμη η δισκογραφική του εταιρεία, κυριολεκτικά οι πάντες, έτσι ώστε να μετράς ποιοι δεν ήταν και όχι ποιοι ήταν παρόντες). Παρόλο που ήταν εκεί πολλοί ακόμα καλλιτέχνες από το θέατρο και το σινεμά. Παρόλο που ήταν εκεί τόσος απλός κόσμος, αυτός που ήρθε μαυροντυμένος στο Κοιμητήριο του Ζωγράφου, 3.30 τα μεσημέρι, μέσα στον ήλιο, αψηφώντας τη ζέστη και την ταλαιπωρία, μερικοί περπατώντας χιλιόμετρα κι ανεβαίνοντας σιωπηλά την Λεωφόρο Παπάγου, σαν μια βιαστική πομπή και άλλοι με τα λεωφορεία. Παρόλο που ήταν εκεί οι κάμερες όλων των καναλιών και δημοσιογράφοι από κάθε Μέσο.
Όλο αυτό το πλήθος που άλλοτε θορυβεί, που κανονικά θα θυμόταν ιστορίες και περιστατικά και θα τα αφηγούνταν ο ένας στον άλλο στο προαύλιο, που θα κουτσομπόλευε ενδεχομένως, ήταν σ΄αυτή την περίσταση σιωπηλό. Πολλοί αντάλλασσαν βέβαια αγκαλιές, χτυπήματα στην πλάτη, δυο ψιθυριστές κουβέντες («τι κάνεις;», «ε τι να κάνω;» και ύστερα σιωπή). Αλλά δεν είχαν διάθεση για περισσότερα. Και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος, μόλις στα 63 του, τόσο πληθωρικός και έντονος ως προσωπικότητα και τόσο γνήσια λαϊκός στο αίσθημα και στην έκφραση, πεθαίνει απρόβλεπτα. Τότε η απουσία γίνεται τόσο ηχηρή που κανείς δεν έχει διάθεση να σπάσει τη σιωπή φλυαρώντας.
Ακόμα και η παρουσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη που συνοδευόταν από τη σύζυγό του Μαρέβα και η αποχώρησή του μετά τους επικηδείους, έγινε με όρους διακριτικούς. Πολλοί δηλαδή δεν θα είχαν καν καταλάβει ότι παρίστατο αν δεν ήταν στην πόρτα της εκκλησίας η ασφάλειά του και αργότερα τα φωτογραφικά στιγμιότυπα. Και από άλλους πολιτικούς ήταν ακόμα εκεί ο Γιώργος Βουλγαράκης, η Ραλλία Χρηστίδου με τη διττή πια ιδιότητα της τραγουδίστριας και της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια τα στελέχη του ΚΚΕ Σπύρος Χαλβατζής και Νίκος Σοφιανός. Κι από τα στεφάνια ξεχώριζαν τα δύο φτιαγμένα από κατακόκκινα τριαντάφυλλα στεφάνια του Γ.Γ.του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα και της ΚΝΕ-Οδηγητής.
Ο Νίκος Σοφιανός ήταν εκείνος που εκπροσωπώντας το κόμμα του είπε δύο λόγια αργότερα για τον «αγωνιστή» Μαχαιρίτσα που μαζί με τον Τσακνή έδιναν πάντα το συναυλιακό παρών στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Επικήδειο ή μάλλον δύο λόγια κυριολεκτικά από καρδιάς εκφώνησε και ο καρδιολόγος του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Σωτήρης Πράπας περιγράφοντας κι αυτός έναν αγωνιστή που αντιμετώπισε με πείσμα τα πρώτα προβλήματα υγείας που του παρουσιάστηκαν, λέγοντας ότι δεν φοβάται τίποτα και, επικαλούμενος την 4χρονη τότε κόρη του, εξηγώντας ότι από εκεί αντλεί δύναμη για να την μεγαλώσει.
Οι δύο αποχαιρετισμοί όμως που έπνιξαν πολλές φορές στους λυγμούς τους ομιλητές αλλά και όσο κόσμο μέσα κι έξω από την εκκλησία άκουγε, ήταν αυτοί των δύο φίλων και συνοδοιπόρων του στο τραγούδι: του πιο παλιού Διονύση Τσακνή και του πιο πρόσφατου Νίκου Πορτοκάλογλου. Δεκάδες φορές έσπασε η φωνή του πρώτου καθώς απευθυνόμενος στον «Λαυρεντάκο» του, τον «Λάρρυ», τον «κουμπάρο», διηγήθηκε μια ολόκληρη ζωή: συναυλίες, την αγάπη του Μαχαιρίτσα για τη σύντροφό του την Ελένη και την κόρη του Μαρία –Κλάρα (που άκουγαν κι αυτές συντετριμμένες), τις πλάκες στις περιοδείες, τους μικροκαυγάδες, το μουσικό «δίδυμό» τους που είχε γίνει σαν ένας άνθρωπος τόσο, ώστε ένας αστυνομικός κάποτε να μην τους αφήνει να περάσουν προς τα παρασκήνια σίγουρος πώς «απόψε δεν τραγουδάτε εσείς, αλλά ο κύριος Τσακνής Μαχαιρίτσας»! Ούτε το αστείο ενσταντανέ ξόρκισε τη λύπη από κανέναν.
Ο Τσακνής έκλαψε στο τέλος, όπως έκλαψε και ο Πορτοκάλογλου, ασθμαίνοντας για να μπορέσει να αρθρώσει τα λόγια που έγραψε χθες, «ημέρα που κανονικά θα ετοιμαζόμασταν για το Ηρώδειο». Ανάλογα πράγματα περιέγραψε κι ο Πορτοκαλογλου: την προσωπικότητα ενός ιδανικού συνεργάτη που έγινε και στενός φίλος. Τις παράλληλες πορείες τους τη δεκαετία του ΄80, «Φατμέ» ο ένας, «Τερμίτης» ο άλλος. Τα κοινά βιώματα. Την όψιμη αλλά πολύ γερή φιλία. Τις πλάκες. Τα σχέδια για ένα κοινό δίσκο…
Ο αληθινός επικήδειος ήταν για τον Μαχαιρίτσα περισσότερο οι παύσεις και τα δάκρυα όμως. Κι όταν οι λόγοι τελείωσαν, ο κόσμος σαν μεγάλο κύμα τον συνόδευσε στην «τελευταία του κατοικία». Και ύστερα αυτός ο κόσμος έφυγε όπως ήρθε. Σιωπηλός. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με τα αυτοκίνητα τους, με τα λεωφορεία…Μόνο να. Κατηφορίζοντας ακούσαμε κάποιον να τραγουδάει δυνατά. Ήταν ένας νέος άνθρωπος πάνω στο παπάκι του που έτσι ως δικό του προσωπικό «αντίο» έλεγε, οδηγώντας μόνος, το «Έλα ψυχούλα μου». Κι ήταν αυτός ο άγνωστος μία από τις ισχυρότερες διαβεβαιώσεις για τις βαθιές «συγγένειες» που δημιουργεί το λαϊκό αίσθημα, το τραγούδι και δημιουργοί σαν τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Το πιο πολύτιμο ύστατο χαίρε τελικά ήταν αυτό το «Έλα ψυχούλα μου» από ένα παιδί πάνω σ ένα παπάκι.
ΣΥΡΙΖΑ: Η απώλεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το τάιμινγκ και οι κινήσεις των στρατοπέδων
ΠΑΣΟΚ: Restart στην Αξιωματική Αντιπολίτευση - Το μεγάλο crash test
Γιατί ο ΟΑΣΑ προσανατολίζεται σε περισσότερους ιδιώτες στις συγκοινωνίες - Οι γραμμές... ανά παραγγελία
Στεγαστικό επίδομα για τους σπουδαστές των ΙΕΚ: Οι προθεσμίες για τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά
Live όλες οι εξελίξεις λεπτό προς λεπτό, με την υπογραφή του www.ethnos.gr