┋ Μουσική ┋ 11.11.2019 19:02

Καρράς - Πλούταρχος στο Έθνος της Κυριακής: Ο κόσμος δεν θέλει να αλλάζουμε (pics & vid)

Οι δύο δημοφιλείς τραγουδιστές μιλούν για την πρώτη τους συνεργασία, γι' αυτά που τούς ενώνουν, για τις αλλαγές στη νύχτα αλλά και για τους πρόσφυγες

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 9 λεπτά ┋

Βράδυ Τρίτης και στο νυχτερινό κέντρο «Ιερά Οδός» επικρατεί πυρετός προετοιμασιών για την επικείμενη Σαββατιάτικη πρεμιέρα. Οι μουσικοί προβάρουν τα κομμάτια και κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές, οι τεχνικοί δοκιμάζουν τον ήχο και τα φώτα. Σε έναν καναπέ κάθεται ο Βασίλης Καρράς. Πίνει τον καφέ του, καπνίζει και χαιρετά με θέρμη και χαμόγελο όποιον περνά από μπροστά του. Λίγο πιο πέρα ο Γιάννης Πλούταρχος, πάντα χαμογελαστός και ήρεμος, βλέπει, ακούει, αστειεύεται. Χρειάζονται πολλοί άνθρωποι να στηθεί το πρόγραμμα μιας μεγάλης πίστας...!

Λίγη ώρα αργότερα θα βρεθούμε στα καμαρίνια. Εκεί οι δύο τραγουδιστές θα μιλήσουν για την πρώτη αυτή συνεργασία τους, τη σχέση τους με το κοινό τους, τις αλλαγές στη νύχτα αλλά και το λαϊκό τραγούδι που είναι εξάλλου ο πυρήνας που τους ενώνει τόσο μεταξύ τους όσο και με τον κόσμο.

Η νύχτα έχει τους δικούς της ρυθμούς και τους δικούς της κανόνες. Όπως, ωστόσο, λέει με νόημα ο Βασίλης Καρράς, που την έχει ζήσει για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, «η νύχτα έχει και πολλούς καλούς ανθρώπους».

Τί είναι αυτό που έφερε για πρώτη φορά στην ίδια πίστα τον Βασίλη Καρρά και τον Γιάννη Πλούταρχο;

Βασίλης Καρράς: Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τον Γιάννη παρακολουθώ όμως την πορεία του εδώ και χρόνια. Μου αρέσει και σαν χαρακτήρας και σαν καλλιτέχνης. Γι’ αυτό και είπα αμέσως το «ναι» όταν έγινε η πρόταση. Θέλω να πιστεύω ότι θα παρουσιάσουμε ένα από τα ωραιότερα προγράμματα του φετινού χειμώνα και θα πως θα δώσουμε στον κόσμο στιγμές ξεγνοιασιάς που ειδικά αυτές τις δύσκολες εποχές τις έχει πολύ ανάγκη.

Γιάννης Πλούταρχος: Με τον Βασίλη μιλάμε την ίδια γλώσσα. Είναι ένας πολύ καλός και ένας αυθεντικά λαϊκός άνθρωπος. Τον θαυμάζω επίσης σαν καλλιτέχνη και μού αρέσει που δεν επαναπαύεται αλλά βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση.

Για να εξελιχθεί καλά μια συνεργασία είναι απαραίτητο να υπάρχει ταίριασμα και σε ανθρώπινο επίπεδο;

Β.Κ: Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Έτσι μ΄ έμαθαν εμένα οι παλιοί, με τους ανθρώπους που δουλεύω να είμαι οικογένεια όχι να μην μιλάει ο ένας στον άλλο και να πέφτουν πισώπλατες μαχαιριές. Η αγάπη και το χαμόγελο είναι τα σημαντικότερα συστατικά μια καλής συνεργασίας.

Γ.Π: Αν δεν ταιριάζεις σαν άνθρωπος με τον άλλο δεν μπορεί να υπάρξει καλή συνεργασία.

Μετά από τόσα χρόνια στον χώρο της νυχτερινής διασκέδασης σάς ενδιαφέρει να ανανεώνεστε;

Β.Κ:. Ο καλλιτέχνης πρέπει να ψάχνει και να δοκιμάζει καινούργια πράγματα. Κι εγώ είμαι από τα μαμούνια που ψάχνονται διαρκώς κι αυτό είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Υπάρχει βέβαια πολύς κόσμος που δεν του αρέσει ο καλλιτέχνης που αγαπά να πειραματίζεται και να αλλάζει. Τί να κάνουμε όμως; Δεν μπορώ να παίζω ένα ζεϊμπέκικο για 40 – 50 χρόνια.

Γ.Π: Κι εγώ νιώθω συχνά την ανάγκη να ανανεωθώ, να πειράξω τα τραγούδια μου, ν’ αλλάξω κάτι. Δύσκολα όμως μπορεί να συμβεί αυτό γιατί ο κόσμος θέλει να ακούει τα τραγούδια έτσι όπως τα γνώρισε και τα αγάπησε.

Η οικονομική κρίση που χτύπησε την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια άλλαξε την ψυχολογία του κόσμου ακόμη και στις ώρες της διασκέδασής του;

Β.Κ: Η αλλαγή στην ψυχολογία του κόσμου με την κρίση ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν πολύ μουντός ο κόσμος, αγέλαστος. Εδώ και περίπου ένα χρόνο όμως βλέπω πως σιγά – σιγά ξαναβρίσκει το χαμόγελό του. Μακάρι…

Γ.Π: Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος αποζητά πλέον κάτι που να έχει μια αλήθεια και να δείχνει σεβασμό. Και κυρίως να τον κάνεις να ξεχάσει, έστω και για λίγο, την δύσκολη καθημερινότητά του.

Θεωρείτε ότι η νυχτερινή διασκέδαση σήμερα στην Ελλάδα είναι ακριβή;

Β.Κ: Είναι η πιο φθηνή απ’ ότι σε όλες τις άλλες χώρες του κόσμου. Άλλωστε δεν σού επιβάλλει κανείς να πάρει μπουκάλι. Παίρνεις το ποτό σου με 15 ευρώ και ακούς δυο – τρεις καλλιτέχνες. Αυτό είναι επιλογή του καθενός.

Γ.Π: Για να βγει ένα πρόγραμμα δύο βράδια την εβδομάδα δουλεύουν 200 άτομα. Κρατάμε τις τιμές όσο χαμηλότερα μπορούμε κι έχουμε επιλογές για όλα τα βαλάντια.

Οι συνθήκες της νύχτας πόσο έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν;

Β.Κ: Σήμερα είναι σαν να δουλεύουμε σε ιατρείο…Και οι συνθήκες στους χώρους έχουν αλλάξει και ο κόσμος προς το καλύτερο. Δεν υπάρχουν φασαρίες, δεν δημιουργούνται προβλήματα. Την δεκαετία του ’70 αν δεν γινόταν ένα μαχαίρωμα δεν ήταν όμορφη η βραδιά! Ήταν ακραίες οι καταστάσεις, βάρβαρες.

Γ.Π: Εγώ όταν ξεκίνησα και για αρκετά χρόνια δουλεύαμε έξι μέρες την εβδομάδα. Υπήρχε κούραση αλλά ένιωθες ότι παράγεις. Σήμερα, είναι φορές που νιώθω τεμπέλης.

«Την δεκαετία του ’70 αν δεν γινόταν ένα μαχαίρωμα δεν ήταν όμορφη η βραδιά! Ήταν ακραίες οι καταστάσεις, βάρβαρες» - Β. Καρράς

Ποια είναι η θέση του λαϊκό τραγούδι στο σημερινό μουσικό τοπίο;

Β.Κ: Το λαϊκό στοιχείο και η λαϊκή διασκέδαση είναι μέσα στο DNA του Έλληνα. Αυτό που νιώθω όμως τα τελευταία χρόνια είναι πως χάσαμε το μπουζούκι, χάσαμε τον Ζορμπά από μέσα μας και πρέπει να τον ξαναβρούμε. Ευτυχώς υπάρχουν μερικά νέα παιδιά που παίζουν σε μικρούς χώρους και ξαναθυμούνται το ρεμπέτικο.

Γ.Π: Παρότι, όπως συμβαίνει σε όλες τις εποχές έτσι και σήμερα, έχουμε νέες μουσικές τάσεις το λαϊκό τραγούδι παραμένει πάντα η βάση μας. Κυλά στο αίμα μας. Κι εμείς έχουμε την υποχρέωση να διατηρήσουμε ζωντανό το λαϊκό στοιχείο και να το περάσουμε στις επόμενες γενιές.

«Δεν είναι χαρακτηριστική εικόνα του Έλληνα αυτή που τον δείχνει να αρνείται τη βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη» - Γ. Πλούταρχος

Τί σάς ανησυχεί περισσότερο σχετικά με το μέλλον;

Β.Κ. Το μέλλον της Ελλάδας, δυστυχώς, είναι προδιαγεγραμμένο. Έτσι όπως πάμε σε λίγα χρόνια θα έχουμε ένα Τζαμί σε κάθε ελληνική πόλη. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να υπάρχει στην Αθήνα ένα Τζαμί για να μπορούν οι άνθρωποι να προσεύχονται. Να μην γίνουν όμως οι ξένοι πληθυσμοί πλειοψηφία. Οι πολιτικοί μας θα πρέπει να σκεφτούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους ασχέτως αν αυτά έχουν ξένο διαβατήριο πριν καν γεννηθούν. Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από έναν πολιτικό – ήρωα που θα μπει μπροστά για υπερασπιστεί τη χώρα και να εμπνεύσει τους ανθρώπους της. Τέτοιοι ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Γ.Π: Εγώ είμαι πιο αισιόδοξος. Πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα χωρίς επεκτατικές βλέψεις, με καλούς πολίτες και πως σιγά – σιγά θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Θα δυσκολευτούμε σίγουρα αλλά αν δώσουμε περισσότερη έμφαση στη μόρφωση των παιδιών μας, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Και να προσέξουμε βέβαια να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Δεν είναι χαρακτηριστική εικόνα του Έλληνα αυτή που τον δείχνει να αρνείται τη βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι Έλληνες υπήρξαν πρόσφυγες κι ότι ακόμη και σήμερα πολλά παιδιά μας βρίσκονται στο εξωτερικό για να καταφέρουν να ζήσουν.

ploytarhos._gios.jpg — Ο Γιάννης Πλούταρχος με τον γιο του Γιώργο ο οποίος κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα

Ο γιος του Γιάννη Πλούταρχου πάντως φαίνεται πως ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του…

Γ.Π: Πράγματι, ο Γιώργος έχει αποφασίσει να ακολουθήσει τον δρόμο του τραγουδιού, έναν δρόμο που απαιτεί πολύ δουλειά αγώνα ειδικά μάλιστα επειδή έχει πατέρα καλλιτέχνη. Τον ενδιαφέρει πολύ ο καλλιτεχνικός χώρος ευρύτερα, πηγαίνει σε δραματική σχολή, μαθαίνει χορό, ετοιμάζεται να βγάλει κι ένα καινούργιο τραγούδι. Εγώ και η μητέρα του δεν μπορούμε παρά να είμαστε δίπλα του και να τον στηρίζουμε.

Και ο Βασίλης Καρράς εκφράζει την αγάπη και την αλληλεγγύη του στους συναδέλφους του μέσα από ένα νέο φιλόδοξο όνειρο…

Β.Κ: Ναι, ονειρεύομαι να φτιάξω στη Θεσσαλονίκη μια « Στέγη του Καλλιτέχνη», ένα μέρος που θα μπορεί να φιλοξενήσει όλους αυτούς που δεν έχουν την δυνατότητα να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. ‘Ένα πρώτο βήμα γι’ αυτή την προσπάθεια είναι και το βιβλίο μου «Από την αποθέωση της Ανατολής… στο χειροκρότημα της Δύσης» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μαλλιάρης – Παιδεία και περιέχει στιγμές από τη διαδρομή μου και στίχους των τραγουδιών μου. Μακάρι να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια και οι άλλοι συνάδελφοί μου. Γιατί είναι σημαντικό με το πέρασμα του χρόνου να προσπαθούμε να γινόμαστε και καλύτεροι άνθρωποι.