Η αµηχανία των «Μένουµε Ευρώπη»

Αφορµή γι’ αυτό το άρθρο έδωσε µια σύγκρουση που πήρε έκταση στο ∆ιαδίκτυο για την Αριστερά και την Ιστορία της. Θα µπορούσε να εκληφθεί ως µια ρετρό, άνευ σηµασίας, παλιοµοδίτικη αντιπαράθεση, αλλά δεν είναι έτσι.

Ενας φίλος που κάποτε στα νιάτα του πέρασε από την Ανανεωτική Αριστερά και εδώ και καιρό µάχεται υπέρ της Ν∆ -ουδείς ψόγος, δικαίωµά του-, προκειµένου να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, τα έβαλε µε το ΚΚΕ Εσωτερικού

Θυµήθηκε ότι στήριζε τον Τσαουσέσκου, ότι το χαρτί της «Αυγής» το πλήρωναν οι Ρουµάνοι, διαπίστωσε ότι κάποιοι Ρηγάδες είναι τώρα υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και µίλησε απαξιωτικά για τον χώρο στον οποίο κάποτε ανήκε. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Εξοργίστηκαν πολλοί παλιοί του σύντροφοι και άρχισε ο καβγάς.

Εκεί, όµως, οι τελευταίοι βρέθηκαν αντιµέτωποι µε ένα διπλό πρόβληµα. Η κριτική τους στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πανοµοιότυπη µε αυτήν του νυν νεοδηµοκράτη, πλέον παλιού τους συντρόφου. Αυτό, όµως, είναι το πρόβληµα όσων αριστερών και κεντροαριστερών βρέθηκαν µέχρι το δηµοψήφισµα του 2015 στο µωσαϊκό του «Μένουµε Ευρώπη» και ακολούθως αρνήθηκαν να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε στροφή προς τη λογική.

Παρέµειναν εγκλωβισµένοι σε ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ µέτωπο στο οποίο το πάνω χέρι σταδιακά το πήραν δυνάµεις βαθιά συντηρητικές, εθνικιστικές, που την αντιπαράθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να την επεκτείνουν σε ολοκληρωτικό πόλεµο µε την Αριστερά και τις ιδέες της. Καλούνται να µη µιλάνε (ή να τα µπουρδουκλώνουν) για τις Πρέσπες, να µη µιλάνε για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας και γενικότερα για ρυθµίσεις στα ατοµικά δικαιώµατα, να καταστροφολογούν για την οικονοµία, τελευταία να δυσφορούν και µε τη Μέρκελ, η οποία «τόλµησε» να δει την ελληνική πραγµατικότητα λιγότερο σκοτεινή.

Και παράλληλα να µετατρέψουν τη θεµιτή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ σε µίσος προς την Αριστερά, την Ιστορία της και τους ανθρώπους της. Κάποιοι τυφλωµένοι από τον φανατισµό ενδίδουν, οµολογούν ότι πήραν τη ζωή τους λάθος. Οι πολλοί, σαστισµένοι µπροστά στην απρόσµενη γι’ αυτούς εξέλιξη των πραγµάτων, βυθίζονται σε µια αµήχανη εκκωφαντική σιωπή. Κάποιοι λίγοι προσπαθούν να κρατηθούν από αµφίβολης πλέον αντοχής πολιτικές χειρολαβές.

Ποιες ήταν αυτές; Ο Καµµένος, ο Πολάκης και η ∆ικαιοσύνη, η αφανής «καραµανλική» συνιστώσα. Ο Καµµένος, όµως, σβήνει πολιτικά αποψιλωµένος και από τους χειρισµούς του Τσίπρα. Στην πρόσφατη δε συνέντευξή του στο Open και στην Ελλη Στάη, ο πρωθυπουργός για πρώτη φορά ανάδειξε τις ευθύνες Καραµανλή για την κρίση. Οπως, λοιπόν, ο Καµµένος δεν έχει πλέον ρόλο, έτσι δεν υπάρχει χώρος για διακριτή παρουσία αριστερών και κεντροαριστερών στο πάλαι ποτέ µέτωπο των «Μένουµε Ευρώπη», το οποίο, όπως απέδειξε µε τη συµπεριφορά του απέναντι στην επίσκεψη Μέρκελ, ούτε τον τίτλο του µπορεί πλέον να δικαιολογήσει.

Διαβάστε ακόμη

«Υπάρχει ένα νήπιο»: Η πιο ανατριχιαστική από τις χιλιάδες φωτογραφίες του Έπσταϊν και η καταγγελία του '96

«Χριστουγεννιάτικος κλοιός»: Διπλασιασμός περιπολιών και προσαγωγή «οποιουδήποτε κινείται ύποπτα» - Το σχέδιο της ΕΛΑΣ

Αγρότες: Χριστούγεννα στα μπλόκα με ανοιχτούς δρόμους - Ποιες ώρες ανοίγουν τα διόδια το Σαββατοκύριακο

«Καλησπέρα στον κανέναν»: Άδεια η αίθουσα στη συνέντευξη Τύπου του Σπανούλη