Η δηµοκρατία της… γκαζόζας

Ένα από τα βασικά δικαιώµατα που πρέπει να διατηρεί κανείς αποκλειστικά και µόνο για τον εαυτό του είναι το δικαίωµα στη γελοιοποίησή του. Μόνο τότε αποκτά ένα επιπλέον προνόµιο: να ισχυρίζεται ότι η συγκεκριµένη στάση του, αναλαµβάνοντας και το κόστος της ενδεχόµενης θυµηδίας, είναι ενταγµένη σε συγκεκριµένη τακτική µε στρατηγική και στόχο. Κι έτσι να αποκτά ένα κάποιο άλλοθι, πάντα στο πλαίσιο του όποιου σχεδιασµού, έστω και απλώς επικοινωνιακού.

∆ιαφορετικά όλα θα συνεχίσουν να θυµίζουν κωµικοτραγική επιθεώρηση. Από την κατρακύλα του κοινοβουλευτικού λόγου και τη δηµοκρατία της… γκαζόζας µέχρι τις µεταγραφές και τις αλλαγές στρατοπέδων που δίνουν όλο και νεότερες διαστάσεις σε κάθε έννοια οπορτουνισµού και τυχάρπαστου προσωπικού και κοµµατικού οφέλους. Ηχογραφήσεις, περίεργα tweets γεµάτα υπονοούµενα, προσωπικές συµπεριφορές και αντιλήψεις συγκρουσιακές, απαξιωτικές.

Και από κοντά η συµπεριφορά («µόνος µου και όλους σας, σας έχω…») του αναπληρωτή υπουργού Υγείας που αναζητεί δικαιολογίες για την αγοραία της εκδοχή στην οργή που συνεχίζει να προκαλεί «ο αγώνας κατά της διαφθοράς».

Υστερα από αυτό χάλασε το αυτοκίνητο του κ. Παπαχριστόπουλου και δεν µπόρεσε να πάει να παραδώσει τη βουλευτική του έδρα έγκαιρα, µετά βρήκε τρόπο να πάει στον πρόεδρο της Βουλής αλλά πείστηκε να δώσει µερικές µερούλες παρά(σ)ταση στην αγωνία όλων για το πότε θα παραιτηθεί, έχοντας φροντίσει, βέβαια, από πριν να ενηµερώσει ότι «δεν είναι από τζάκι», που σε ελεύθερη µετάφραση σηµαίνει «αν και έχω ανάγκη τη δουλειά, την αφήνω…».

Θα µείνει, πάντως, ανεξίτηλη η εικόνα να επιθεωρεί στο καθρεφτάκι την… αναρχοαυτόνοµη κόµµωσή του. Η εξήγηση για το γεγονός ότι ένας Ελληνας βουλευτής, αυτήν την περίοδο, αυτήν την εποχή, φεύγοντας το πρωί από το σπίτι παίρνει µαζί και καθρεφτάκι, όπως κάποιοι βάζουµε στην τσάντα το laptop, ανήκει στη σφαίρα άλλης επαγγελµατικής ειδικότητας, όχι της δηµοσιογραφίας.

Αυτή η… λαϊκή απογευµατινή µε εσάνς αναψυκτηρίου δεν είναι για γέλια, όσο δύσκολο κι αν είναι να κρατηθεί κανείς. Η φαιδρότητα είναι η µία εκδοχή της πραγµατικότητας. Γιατί η άλλη σηκώνει και τις τελευταίες µπάρες στον δρόµο ακραίων «αντι-πολιτικών» απόψεων. Και ως γνωστόν, η δηµοκρατία σακατεύεται σε συγκεκριµένα ζωτικά σηµεία του σώµατός της. Στη Βουλή, στη ∆ικαιοσύνη, στην ενηµέρωση, στον πολιτικό αντίπαλο.

Μια µατιά στην Ιστορία, ιδίως από τον Μεσοπόλεµο µέχρι τις µέρες µας, είναι ικανή όχι µόνο να ανοίξει τα µάτια όλων όσοι επιµένουν να τα κρατούν κλειστά ή στραµµένα προς την πλευρά που µόνο ικανοποιούνται από αυτό που βλέπουν. Η έντονη -ακόµα και µε τη σάτιρα- αµφισβήτηση των βασικών λειτουργιών της δηµοκρατίας είναι γνωστό ποιους ενισχύει. Σε καµία περίπτωση αυτούς που ορκίζονται στο όνοµά της…

Διαβάστε ακόμη

ΣΥΡΙΖΑ: Ο Σωκράτης Φάμελλος πρόεδρος, τα προβλήματα της Κουμουνδούρου άλυτα – Η συμμετοχή, ο ισχυρός παράγοντας Πολάκης και τα σενάρια επιστροφής της Νέας Αριστεράς

Στο «χαρτί» της οικονομίας επενδύει η κυβέρνηση - Ποια σήματα θα εκπέμψει ο Μητσοτάκης στο υπουργικό συμβούλιο

ΜΜΜ: Ερχονται ανέπαφες πληρωμές και «έξυπνες» στάσεις, αλλά τα ανεκτέλεστα δρομολόγια αποθαρρύνουν τους επιβάτες

Διεθνολόγος για πόλεμο στην Ουκρανία: «Τρομακτική η επιτάχυνση των εξελίξεων - Μεγάλοι κίνδυνοι»