Οι «γαλάζιοι» και οι «γαλαζοαίματοι»

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Εκατοντάδες συμπολίτες μας έσπευσαν έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, προκειμένου να αποχαιρετήσουν τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, τον τελευταίο μονάρχη της Ελλάδας. Όσο γραφική και ακατανόητη κι αν μοιάζει σε ορισμένους η βασιλική νοσταλγία, κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει αυτό το δικαίωμα. Πιθανώς να θέλουν και την επιστροφή της βασιλείας στην Ελλάδα, να ονειρεύονται την ενθρόνιση του Παύλου και να φαντάζονται μια ελληνική εκδοχή του Crown ανάμεσα στις δημοφιλέστερες σειρές του Netflix.

Μπροστά στο φέρετρο του εκλιπόντος, όμως, έσκυψαν ευλαβικά, πέραν των πολιτών, και πολιτικοί: ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, υπουργοί και βουλευτές. Αφού διατυμπάνισαν ότι «το πολιτειακό έκλεισε το 1974», άφησαν αιχμές κατά της κυβερνητικής απόφασης να μην ταφεί ο Κωνσταντίνος με τιμές αρχηγού κράτους (Σαμαράς) και επιτέθηκαν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, δηλώνοντας ότι θα παραστούν στην κηδεία «ως μια μικρή προσωπική απάντηση στη μικροψυχία της Αριστεράς που ποτέ δεν αναγνωρίζει τις δύσκολες αποφάσεις για τη διασφάλιση της εθνικής ενότητας που με θάρρος παίρνει σταθερά η ελληνική κεντροδεξιά» (Κουμουτσάκος).

Αποτελεί δυσερμήνευτη δήλωση πώς η κηδεία του ανθρώπου που εξέπεσε από τη βασιλεία εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, σε μια χώρα με κατοχυρωμένο δημοκρατικό πολίτευμα, θέτει κινδύνους για την εθνική ενότητα. Η προεκλογική αντιμαχία δεν δικαιολογεί τα πάντα, ούτε η επίκληση της ιστορικότητας επιτρέπει την εθνική λήθη.

Οι συγκεκριμένοι «γαλάζιοι» παράγοντες δεν παρέστησαν στην κηδεία του «γαλαζοαίματου» υπό την πολιτική τους ιδιότητα. Κάτι τέτοιο θα έθετε μείζον πολιτικό και εσωκυβερνητικό θέμα, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε ότι την κυβέρνηση θα εκπροσωπήσει ο Αντιπρόεδρος Παναγιώτης Πικραμμένος και η Υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

Με ίδια απόφαση, επομένως, οι παρευρισκόμενοι πολιτικοί θέλησαν να αποχαιρετίσουν προσωπικά τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Και το ερώτημα είναι για ποια στοιχεία της ιστορικής του παρουσίας ή της συλλογικής του προσφοράς στη χώρα, θέλησαν να τιμήσουν τον εκλιπόντα; Γιατί όρκισε τους Συνταγματάρχες της Χούντας; Γιατί είχε πρωταγωνιστήσει στις μηχανορραφίες της προηγούμενης περιόδου, δρώντας αντισυνταγματικά κατά του Γεωργίου Παπανδρέου; Για το γεγονός ότι δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει για όσα εγκλήματα έγιναν επί δικτατορίας και για το προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο; Ή για την αυτονόητη αποδοχή του συντριπτικού αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος του 1974, στην οποία αναφέρθηκε ο γιος του Παύλος στον επικήδειό του;

Κι αναρωτιέμαι. Δεν ένιωσαν άβολα όταν το συγκεντρωμένο πλήθος φώναζε ενώπιον τους «ζήτω ο Βασιλιάς» και «ζήτω ο Παύλος»; Όταν είδαν τα φιλοβασιλικά λάβαρα; Όταν στάθηκαν δίπλα στην κόρη του Κωνσταντίνου, που κρατούσε το βασιλικό σκήπτρο του πατέρα της; Μάλλον όχι.

Διαβάστε ακόμη