Μήνυμα χωρίς αποδέκτη (στην Ελλάδα)... από την 42χρονη νεοζηλανδή πρωθυπουργό Αρντερν

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Αρντερν, επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος, μόλις 42 χρονών, μετά από πεντέμισι χρόνια στην πρωθυπουργία, δήλωσε ότι δεν έχει πια κάτι άλλο να δώσει, δεν έχει άλλη ενέργεια, και γι αυτό καλύτερα να παραιτηθεί…

Το Εργατικό Κόμμα μάλιστα θα ψηφίσει την Κυριακή τον διάδοχο της στην ηγεσία του κόμματος που θα την διαδεχθεί και θα οδηγήσει το Κόμμα στις εκλογές πού θα γίνουν στις 14 Οκτωβρίου φέτος.

Πολλοί μπορεί να πουν ότι φοβήθηκε μήπως χάσει. Μήπως δηλαδή ηττηθεί σε αυτές τις εκλογές και χρεωθεί μία ήττα. Μήπως δηλαδή είναι κάτι παρόμοιο με το “δαχτυλίδι” του Κ. Σημίτη στον Γ. Παπανδρέου, όταν όλα έδειχναν ότι οκτώ χρόνια πρωθυπουργίας ήταν αρκετά και ο Κ. Καραμανλής θα κέρδιζε τις εκλογές του 2004. Ωστόσο, η ίδια σε ομιλία που έκανε στη Βουλή της χώρας της, μετά τις εκεί καλοκαιρινές διακοπές (τώρα είναι καλοκαίρι στο νότιο ημισφαίριο), διευκρίνισε ότι “δεν αποχωρώ επειδή πιστεύω πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές, αλλά επειδή πιστεύω πως μπορούμε να τις κερδίσουμε και πώς θα το κάνουμε”.

Έτσι λοιπόν δίνει ένα μάθημα, στον ανθό της ηλικίας της, 42 μόλις χρόνων, ότι εκεί, η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, να μπαίνει κανείς στα 30 του και να απέρχεται στα 70 του, συνήθως σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Δίνει μάθημα στους πολιτικούς, ότι αρκεί μία ή δύο ή το πολύ τρεις θητείες, για να κάνει κανείς όσα θετικά έχει στο μυαλό του. Να πει: αρκετά ως εδώ, πρέπει να φύγω, παραιτούμαι, αφήνω το δρόμο για άλλους που ίσως μπορούν να δώσουν περισσότερα… Βέβαια, χρειάζεται να υπάρχει και μια κοινωνία που θα μπορεί να γεννήσει και να επιβραβεύσει τέτοιες συμπεριφορές. Στο παρελθόν, υπήρξαν εκλογές που με την ψήφο του ο ελληνικός λαός, ανανέωσε τη Βουλή κατά τα δύο τρίτα. Αλλά τα ηγετικά παραδείγματα, σπανίζουν.

Η 42χρονη Αρντερν, έδωσε ένα μάθημα υψηλής πολιτικής ηθικής, αφού είπε ότι ήταν μεγάλο προνόμιο της, που της έδωσαν οι ψηφοφόροι 5,5 χρόνια στην εξουσία της χώρας της, “μαζί όμως με το προνόμιο έρχεται και η ευθύνη, συμπεριλαμβανομένης της ευθύνης να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε να αποχωρήσει”.

Αν επεκτείνουμε αυτές τις κουβέντες της κυρίας Αρντερν στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, προφανώς θα πάθουμε κατάθλιψη. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις των πολιτικών που αποχώρησαν ενώ μεσουρανούσαν, ενώ συνήθως αποχωρούν μετά από συντριπτικές ήττες έχοντας συμπληρώσει δεκαετίες, λες και είναι θέμα σύνταξης η υπόθεση προσφοράς στην πολιτική ζωή…

Νοιώθουν ότι μόνον αυτοί μπορούν να κυβερνούν και κανένας άλλος, κάτι σαν τους δεσποτάδες που αποχωρούν με το θάνατο από την επισκοπική έδρα.

Αντίθετα πρέπει να έχουν επίγνωση αυτού που είπε ο νομπελίστας Γάλλος συγγραφέας Ανατόλ Φρανς: “Δεν στερούμαι από κάθε ταλέντο, ώστε να ασχοληθώ με την πολιτική”. Εκτός, αν στερούνται…

Διαβάστε ακόμη