┋ Απόψεις ┋ 10.02.2023 16:11

Τι να κάνουμε, με και χωρίς ερωτηματικό

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋

Ένα φάντασμα πλανιέται στη χώρα, που δεν είναι του κομμουνισμού, αλλά του΄Ορμπανισμού. Το «επιτελικό» κράτος του Πρωθυπουργού είναι σαν να φτιάχτηκε για έναν και μόνο λόγο, δηλ. για κάνει η Κυβέρνηση τον ελληνικό λαό ακόμα φτωχότερο και τις ολιγαρχικές οικογένειες ακόμα πλουσιότερες. Τα παραδείγματα είναι πολυάριθμα και μονότονα, γιατί μονότονα γνωστά είναι και τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Το πιο πρόσφατο και δραματικό είναι το ξεπούλημα της μεγαλύτερης μεταλλευτικής επιχείρησης παραγωγής νικελίου στην ΕΕ, της ΛΑΡΚΟ, για 6 εκατ. ευρώ (!) στην ΤΕΡΝΑ, με αντιπρόεδρο τον πεθερό του Γεραπετρίτη. 1 εκ. στρέμματα, 3 ορυχεία, 2 λιμάνια, εργοστάσιο Λάρυμνας, 2 οικισμοί, 1 λιγνιτωρυχείο, τα αποθέματα ορυκτών αποτιμήθηκαν από τη Μητσοτάκης ΑΕ σε 6 ευρώ το στρέμμα! Αφού φρόντισαν να την ξεδοντιάσουν, εξαθλιώνοντάς την (υποδομές και ανθρώπους), αναστέλλοντας τη λειτουργία της εταιρείας 6 μήνες (1, 8 εκ. ευρώ την ημέρα χάθηκε για τον τόπο) δωρίσανε τη ΛΑΡΚΟ στην ΤΕΡΝΑ . Άλλης τάξης παράδειγμα, που δεν αφορά στους ολιγάρχες, αλλά σε λόμπι ιδιωτικών συμφερόντων, διότι και αυτοί «έχουν λαμβάνειν», είναι το περίφημο ΠΔ 85/2022 που υποβιβάζει τους καλλιτέχνες σε αποφοίτους Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, εξίσου δραματικό για τις ζωές των ανθρώπων. Και αυτό είναι δώρο στο καλά οργανωμένο λόμπι των κολεγιαρχών, όπως και πλείστες άλλες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», πχ. η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα ΑΕΙ, λαιμητόμος για 37.632 υποψήφιους (2022) και τεράστια πελατεία για τα κολέγια. Για λόγους συντομίας δεν αναφέρομαι στις απευθείας αναθέσεις, που είναι πλέον ο κανόνας, ούτε στη διάλυση του ΕΣΥ και πλείστα άλλα δεινά που επισωρεύει η Θατσερικής έμπνευσης πολιτική Μητσοτάκη στην ταλαίπωρη αυτή χώρα.

H επιβίωση με όρους κανονικότητας αποκτά πλέον υπαρξιακά χαρακτηριστικά σε μια πραγματικότητα που σφραγίζεται από την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, τον πόλεμο στην Ευρώπη, την κλιματική αλλαγή και πολλά άλλα. Επιπλέον ήρθαν και οι παρακολουθήσεις των πάντων, μία ακραία εκδοχή πανοπτικής επιτήρησης με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, καταλύοντας κάθε έννοια αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και αυτό εκπορεύεται από τον αρχηγό της ΝΔ με όρους και ψυχοσύνθεση "μεγάλου αδερφού". Η ψυχική δομή του Πρωθυπουργού προφανώς παίζει ρόλο, όπως ρόλο παίζουν πάντα οι προσωπικότητες στην ιστορία. Οι παρακολουθήσεις ακόμα και μελών της οικογένειάς του δηλώνουν προφανώς βαθύτατη ανασφάλεια έως και μανία καταδίωξης, κλασσικά στοιχεία σε αυταρχικές προσωπικότητες. Όμως η σχεδόν αποκλειστική στόχευση στο πρόσωπό του από τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι το επώνυμο πυροδοτεί αντιδεξιά αντανακλαστικά και ψήφους, είναι πολιτικό λάθος. Η διακυβέρνηση-όνειδος για τη χώρα καταπατά συλλήβδην ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, σκανδαλωδώς παραβιάζει θεσμούς (υπόθεση Ράμμου), ελέγχει πλήρως τα ΜΜΕ, καταστρέφει το περιβάλλον και ιδιωτικοποιεί το ισχνό κράτος πρόνοιας. Ο Βαρουφάκης προσφυώς τη χαρακτήρισε «Ορμπανισμό» και την κυβέρνηση «Μητσοτάκης ΑΕ», συνθηματικά χαρακτηρίζοντας το συνδυασμό μιας απολυταρχικής κατ’ επίφαση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της παράδοσης εθνικών πόρων σε ολιγάρχες, όπως ακριβώς και ο Γιέλτσιν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Και οι δυο αυτοί πολιτικοί προσδιορισμοί είναι κρίσιμοι λόγω της διαπλοκής των παρακολουθήσεων από ΕΥΠ υπουργών, της ηγεσίας του στρατεύματος κ επιχειρηματιών με τον έλεγχο των εθνικών πόρων (πχ. εξοπλισμοί), και εν τέλει της τεράστιας ανακατανομής πλούτου εις βάρος του λαού και υπερ των ολιγοστών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον αναφέρεται στο «καθεστώς Μητσοτάκη», ξεκινώντας της δικής του κοπής «Ανένδοτο» για «δικαιοσύνη παντού». Όμως αυτές οι κινήσεις δεν είναι πειστικές διότι το τραύμα της προδοσίας του Δημοψηφίσματος δεν έχει επουλωθεί και έχει εγγραφεί στη λαϊκή συνείδηση ως αναξιοπιστία. Δεν μπορεί να πείσει εφόσον στόχος του είναι η καλύτερη διαχείριση του ίδιου συστήματος που χρεοκόπησε τη χώρα, με το οποίο ουσιαστικά συμφωνεί. Αυτό άλλωστε καταδηλώνουν πλείστα νομοσχέδια της ΝΔ (πχ. Ελληνικό, εξορύξεις), που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρόσφατο τη συμφωνία «εξυγίανσης» των ναυπηγείων Ελευσίνας, για την οποία ο Άδωνις τον ευχαρίστησε ιδιαιτέρως! (https://www.naftemporiki.gr/finance/economy/1400100/naypigeia-eleysinas-me-ypografes-i-symfonia-exygiansis-metavivasis/) Η σύμπλευση αυτή ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις βασικές πολιτικές μετατροπής της Ελλάδας σε παροικία χρέους, παρά τις διαφοροποιήσεις του τελευταίου στα θέματα προστασίας των κοινοβουλευτικών θεσμών, όχι όμως και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (το προσφυγικό έχει εξαφανισθεί από το λόγο του Τσίπρα), είναι αυτό που αποτρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ από την προοδευτική κυβέρνηση που επισήμως επαγγέλλεται. Παρόλο που ήταν αυτός που εισήγαγε την απλή αναλογική, εμβληματική της Αριστεράς, ωμά την απορρίπτει μιλώντας για «κυβέρνηση ηττημένων» και ήδη χυδαία προσβάλλοντας την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θα έχει ψηφίσει τα σχετικά κόμματα. Η εκκωφαντική σιωπή του στις προγραμματικές θέσεις του ΜέΡΑ (7+1 σημεία), στις οποίες καλείται να τοποθετηθεί αυστηρά και μόνον πριν τις εκλογές, συμβολίζει επιπλέον τη δήλωση νομιμοφροσύνης του σε έναν (φαντασιακό) μεσαίο χώρο αλλά και σε συστημικές οικονομικές δυνάμεις που αποστρέφονται το σύντομο αλλά σημαντικό ριζοσπαστικό του παρελθόν. Τόσο με την κυβερνητική του θητεία όσο και ως μείζων αντιπολίτευση έδωσε και συνεχίζει να δίνει τα αναγκαία εχέγγυα για να μπορεί το αστικό πολιτικό σύστημα να τον αποδέχεται ως έναν από τους δύο πόλους του, όταν ο άλλος αδυνατεί να το διαχειριστεί και αναπαράγει.

Σε αυτό το μαύρο τοπίο, που προοιωνίζεται μόνο χειρότερα για τη χώρα, το κεντρικό ερώτημα για όσους/ες ακόμα επιμένουν σε μετωπική αναμέτρηση με το αστικό πολιτικό σύστημα είναι το ερώτημα του εάν υπάρχει Αριστερά που θα τους εκπροσωπήσει. Το ΜέΡΑ από τις εκλογές του 19 δημιούργησε τους όρους εγγραφής στην κεντρική πολιτική σκηνή μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς πού αγωνίζεται να αποκτήσει ρίζες και να εγκαθιδρυθεί στην ελληνική κοινωνία ως αντιπαράθεση και ρήξη με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Αντιλαμβανόμενο την ηθικοπολιτική του ευθύνη στο λαό και στην ιστορία του, έχει απευθύνει πρόκληση για διάλογο σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς για ριζοσπαστική ρήξη με την ολιγαρχία. Οι δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός κοινοβουλίου, οφείλουν να απαντήσουν. Το ΚΚΕ όμως, ακολουθώντας τη γνώριμη τακτική της καταγγελίας όλων των άλλων, βολεύεται στη χρόνια παραλυτική του ακινησία. Τα διλήμματα για τις συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι πρόδηλα. Θα πάρουν μέρος σε αυτή την προσπάθεια; Θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μία μετωπική συμπόρευση και κεντρική απεύθυνση στην κοινωνία για να σπάσουν την πολιτική αδράνεια που τη διαπερνά; Η ταύτιση του ΜέΡΑ με το ρεφορμισμό, η «πειθάρχηση» του στην αστική πολιτική, ή αμήχανες αναφορές στην αντικαπιταλιστική υπέρβαση των υπαρχουσών συλλογικοτήτων στο μέλλον δυστυχώς, ως συνήθως, χάνουν το ιστορικό διακύβευμα: δεν είναι «το μη χείρον βέλτιστο», δηλ. ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αλλά η πολύπλευρη ενίσχυση μιας Αριστεράς που θέτει στην πράξη τη ρήξη. Η ιστορία του αριστερού κινήματος έχει δείξει ότι ο σεχταρισμός για λόγους αυτοσυντήρησης συνέβαλε σημαντικά στη γέννηση πολιτικών τεράτων. Είναι καιρός να αναλάβουμε όλοι/ες τις ευθύνες μας μπροστά στη δυστοπική συγκυρία. Εάν η ταξική πάλη είναι μία διαδικασία χωρίς τέλος μήπως έχει έρθει η στιγμή να απαλλαγούμε από ιδεοληψίες και να κάνουμε μία νέα αρχή; Η θετική απάντηση είναι δύσκολη, διότι απαιτεί υπερβάσεις, αναπόφευκτη όμως για την επιβίωση της Αριστεράς ως μια ενωτική δύναμη με στόχο τη ρήξη.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη