Τέμπη: Με τα παλιά λόγια δεν νικάει κανείς

Η τραγωδία στα Τέμπη τέμνει τον πολιτικό χρόνο. Άλλωστε, μια τέτοια καταστροφή είναι και πολιτική, επειδή επηρεάζει τους ανθρώπους και αφορά τη δημόσια πολιτική. Άρα εκ των πραγμάτων επανατοποθετεί τους “παίκτες” στο τραπέζι. Τα κόμματα προσπαθούν να κατανοήσουν το ψυχολογικό σοκ του κόσμου και να χαράξουν μια νέα πορεία στο άγνωστο περιβάλλον που ακολούθησε αυτό το εθνικό τραύμα. Η σχέση της πολιτικής με μια εθνικών διαστάσεων τραγωδία σημαίνει ότι οι συνέπειες της, θα επηρεάσουν και θα αλλάξουν -απροσδιόριστα ακόμη- το πολιτικό περιβάλλον. Η τραγωδία στα Τέμπη, αλλάζει την πολιτική στρατηγική τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ο χειρισμός του δυστυχήματος, θα καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο το κοινό αντιλαμβάνεται όλους τους πολιτικούς παράγοντες. Και σε αυτό το πλαίσιο η δύναμη της ηγεσίας, η ετοιμότητα και ακεραιότητά της, πρέπει να είναι εμφανής στους πολίτες, ανά πάσα στιγμή.

Ένα θέμα ακόμη είναι η διαχείριση του διάχυτου θυμού, η απάντηση στην αμφισβήτηση των κομμάτων διακυβέρνησης, η σιγουριά της απειλής μιας αντί-συστημικής ψήφου, που είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις διαστάσεις της ή προς τα πού θα διοχετευθεί (αποχή, μικρά κόμματα, άλλο κόμμα). Δηλαδή, η απόδοση ευθυνών θα εκδηλωθεί και στην τοποθέτηση και στη συμμετοχή των ψηφοφόρων.

Η ΝΔ συνειδητοποιεί σιγά-σιγά ότι η στρατηγική αυτοδυναμίας έχει μάλλον εξουδετερωθεί. Δοκιμάζεται η άρθρωση μιας νέας, γύρω από ένα αφήγημα ολοκληρωμένου, επιθετικού εκσυγχρονισμού του κράτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει ότι η κυβερνητική του εμπειρία, από ατού, γίνεται εμπόδιο στην προσέγγιση με την κοινωνική οργή και μετρά τις δυνατότητες ενός νέου παντρέματος των αντισυστημικών διαθέσεων με το ένα προφίλ μιας νέας κυβερνητικής αξιοπιστίας.

Το ΠΑΣΟΚ φοβάται ότι το δυστύχημα ξυπνά μήνες δικών του παλιών ευθυνών για την ποιότητα του κράτους, αλλά ελπίζει ότι θα του δοθεί η ευκαιρία να αξιοποιήσει ένα αίτημα για κυβερνήσεις συνεργασίας, που ενδέχεται να γίνει πλειοψηφικό.

Οι βουλευτικές εκλογές έχουν την τάση να επισκιάζουν άλλα γεγονότα, επειδή ο κάθε πολίτης την ώρα που ψηφίζει πίσω από το παραβάν, έχει πάντοτε ως βασικό κριτήριο, την οικονομία, την τσέπη” του. Μπορεί να είναι ωμό, ίσως και χυδαίο να επισκιάζει η τσέπη την τραγωδία, αλλά αυτή είναι η μαύρη αλήθεια και η πραγματικότητα. Όλα τα συνυπολογίζει, αλλά στο τέλος ως βασικό κριτήριο ψήφου, είναι η οικονομία.

Εκεί σε τελευταία ανάλυση, θα κριθεί ‘πόσα ψάρια πιάνει ο καθένας”. Ως τότε, τα κόμματα θα επανατοποθετήσουν την εκλογική στρατηγική και τακτική τους, λαμβάνοντας υπόψη ότι με τα παλιά λόγια δεν νικάει κανείς…