Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο αμοραλισμος των πολιτικών;

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Προσευχή μουσουλμάνων σε τζαμί στο χωριό Σμήνθη της Ξάνθης (φωτογραφία αρχείου / Eurokinissi)

Η συζήτηση που άνοιξε για τη μουσουλμανική μειονότητα της ελληνικής Θράκης -για το ποιους στηρίζει το τουρκικό προξενείο- είναι τουλάχιστον εγκληματική. Τόσο γιατί αποδεικνύει μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν κάποιους τα ταπεινά τους εκλογικά συμφέροντα, όσο και για την ίδια τη διαστροφή της αλήθειας.

Η ΝΔ θέλησε να το εκμεταλλευτεί εκλογικά. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι είναι «παιδική χαρά» όπως έγραψε ο Γιώργος Τσίπρας. Γιατί έδειξε ότι δεν μπορεί να προλάβει ένα ζήτημα ή ένα λάθος, που ως ύαινα το περιμένει στη γωνία η ΝΔ προκειμένου να το αξιοποιήσει στη θανάσιμη αυτή προεκλογική διελκυστίνδα, το τελικό έπαθλο της οποίας θα είναι ο πλήρης έλεγχος του δημόσιου πλούτου!

Η στάση του προξενείου είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες προς όλους τους μειονοτικούς υποψηφίους όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων.

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο αμοραλισμος των πολιτικών;

Ποιος τουρκοποίησε τη μειονότητα;

Και αυτό το ρόλο στην τουρκική πλευρά τον έδωσε η ίδια η ελληνική Δεξιά, κυρίως μετά τον Εμφύλιο, όταν ευνόησε την τουρκοποίηση των σλαβόφωνων Πομάκων με την αφελή αντίληψη ότι η Τουρκία είναι φίλη και σύμμαχος χώρα που μοιράζεται κοινές αξίες. Και όλα αυτά σε μια εποχή που οι νικητές του ελληνικού Εμφυλίου δεν είχαν κανένα πρόβλημα να υπάρχει η «Οδός Κεμάλ Ατατούρκ» (πρώην και νυν Αποστόλου Παύλου) στη Θεσσαλονίκη, όπως την είχε μετονομάσει το 1938 ο Ιωάννης Μεταξάς, τιμώντας τον μεγάλο του ομοϊδεάτη.

Την ίδια εποχή και στο ίδιο κλίμα, ο Βασιλιάς Παύλος και η Φρειδερίκη υποδέχθηκαν τον ακραίο Τούρκο εθνικιστή και Νεότουρκο, σφαγέα των Ρωμιών και των Αρμενίων στην περιοχή της Σμυρνης, Τζελάλ Μπαγιαρ και του αφιέρωσαν το Μειονοτικό Λύκειο στην Κομοτηνή.

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο αμοραλισμος των πολιτικών;

Δυστυχώς, αυτόν τον πολιτικό αμοραλισμό που τόσο ξεκάθαρα εξέφρασαν στις μέρες μας οι πολιτικοί, τον είχε εντοπίσει πριν από 100 χρόνια ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη το 1922, όταν οι τότε, σε μεγάλο βαθμό, πολιτικοί πρόγονοι της Ν.Δ. (Λαϊκό Κόμμα) συνειδητά απαγόρευσαν την έξοδο των Μικρασιατών και τους παρέδωσαν στο ξίφος του Μουσταφά Κεμάλ, έχοντας πλήρη επίγνωση του αποτελέσματος. Ο Χόρτον έγραψε:

«… Μια άλλη μεγάλη αναπηρία των Ελλήνων είναι η ολέθρια και διεφθαρμένη πολιτική ζωή. Το μέγεθος στο οποίο παίζονται πολιτικά παιχνίδια στην Ελλάδα και το σημείο στο οποίο ο Έλληνας πολιτικός θα φτάσει, ακόμα και να θυσιάσει την χώρα του μαζί και πολλές ζωές, προκειμένου να κρατήσει το κόμμα του στην εξουσία για ακόμη λίγες εβδομάδες, δύσκολα κάποιος μπορεί να το πιστέψει…» (George Horton, Athens, Greece, September 27, 1922)

Στη φωτογραφία:

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο αμοραλισμος των πολιτικών;

Το 1952 οι Παύλος και Φρειδερίκη ποζάρουν περήφανοι για την ελληνοτουρκική αντικομμουνιστική φιλία, έχοντας ανάμεσά τους τον νυν πρόεδρο της Τουρκίας Τζελάλ Μπαγιάρ. Προς τιμήν του η Φρειδρίκη εγκαινίασε το μειονοτικό σχολείο «Τζελάλ Μπαγιάρ».

Δύο χρόνια αργότερα, στις 28 Ιανουαρίου 1954 επί κυβερνήσεως στρατάρχου Παπαγου, ο Γενικός Διοικητής Θράκης Φεσόπουλος, στέλνει σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες της Θράκης το εξής διάταγμα:

«Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρου "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος - Μουσουλμανικός"».

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη