Οι τραυµατισµοί βασικών παικτών «πλήγωσαν» τη συνοχή του Αρη

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Για τον µερακλή του ποδοσφαίρου που θέλει να βλέπει στην Ελλάδα πρωταθληµατάρα µε ενεργούς και δυναµικούς στο κάδρο όλους τους ισχυρούς, η εικόνα του Αρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» µε τον ΠΑΟΚ ήταν τουλάχιστον αποδεκτή (και γι’ αυτό στο τέλος, παρά την πικρή ήττα, η οµάδα χειροκροτήθηκε αυθόρµητα). Αλλά αµέσως µετά, στο ΟΑΚΑ µε την ΑΕΚ, η εικόνα ήταν δυσάρεστη. Το αποτέλεσµα απλώς (παρ)ακολούθησε τη δυσάρεστη εικόνα. Ηττα από ήττα διαφέρει.

Ο Αρης, που τόσο µας είχε λείψει, φέτος είναι καθοριστικός στο να µας φέρει την ποικιλία στους πάνω ορόφους της πολυκατοικίας. Επέστρεψε στη Super League, εξοπλίστηκε όσο για να πιστέψει (και να µας κάνει κι εµάς να πιστέψουµε) πως ήρθε να προσθέσει ίσαµε οκτώ ντέρµπι στη συνήθη ατζέντα του πρωταθλήµατος, ένα γκρουπ µε στόχευση να διεκδικήσει «µετά λόγου» θέση στο top-5. Εκκρεµεί η υπόσχεση να εκπληρωθεί. Το δίδαγµα στην Αθήνα είναι ότι στο top-5 µπαίνεις, όχι χαζοχαρούµενα και ελαφρά. Μονάχα µε τη σύνθεση αίµα/δάκρυ/ιδρώτας.

Κόντρα στην ΑΕΚ

Ολα είναι η σοβαρότητα στην προσέγγιση. Παίζεις µε την πρωταθλήτρια εκτός έδρας, την οµάδα που τα ντέρµπι τα ξέρει και «τα έχει», που κάθε χρόνο στο φινάλε κάτι κερδίζει, την οµάδα που διαγωνίζεται στην Ευρώπη, πέρυσι Europa League έως τον Φεβρουάριο, τώρα Champions League, και παίζεις... έτσι; Επειδή, τι; Επειδή το µατς ήταν µε τις θύρες κλειστές; Εάν γυρεύουν ένα µάθηµα εγγυηµένης σοβαρότητας στην προσέγγιση, ας δουν την ερχόµενη Κυριακή εκεί, επίσης µε τις θύρες κλειστές, τον στέρεο Ατρόµητο.

∆εν πρόκειται για το λεγόµενο «παρκάρισµα του πούλµαν». Ούτε το θέλουµε ούτε αντιστοιχεί στον Αρη να το κάνει. Πρόκειται για το δόγµα της Κολωνίας. Η οργάνωση πίσω, ώστε να υποστηρίζεται µε ασφάλεια το διαθέσιµο χάρισµα µπροστά. Η ισορροπία. Ειδάλλως, αφελώς και λάιτ, χτίζεις στην άµµο πύργους µε το κουβαδάκι. Στο πρώτο φύσηµα, µια πάσα στη γραµµή της σέντρας και µια απλή αλλαγή κατεύθυνσης στο ανοιχτό γήπεδο οδηγούν τον αντίπαλο ξεκούραστα, σαν σε κρουαζιέρα, έως τα δίχτυα.

Η συνοχή του Αρη, πρώτιστα στους σέντερ µπακ αλλά και στους χώρους όπου οι σέντερ µπακ συνδέονται µε το εξάρι και τον τερµατοφύλακα, είναι φανερό ότι πειράχτηκε από τότε που µικροτραυµατισµοί έβγαλαν τις σταθερές κολόνες, τον αρχηγό (∆εληζήσης) και τους Ισπανούς (Βέλεθ και Ματίγια), εκτός. Το ανακάτεµα αλλοίωσε τη χηµεία. Ανοιξε τρύπες εδώ κι εκεί. Οι τρύπες φάνηκαν και στα στηµένα και στο open play. Στις αγωνιστικές έως και την 5η, τα γκολ του Αρη ήταν 9-1. Στις αγωνιστικές µετά την 5η, τα γκολ του Αρη είναι 1-7.

Οι ράτσες

Ο Αρης είναι µια καινούργια οµάδα, που φτιάχνεται. Ενόσω φτιάχνεται, φυσικά θα ψάχνεται. Το καταπληκτικό είναι ότι στη µετάβαση από το 9-1 έως το 1-7 σοβαρό ρόλο έπαιξαν οι δύο Αλβανοί, ο Μπάσα και ο Μάβραϊ. Είναι καταπληκτικό διότι, στη ∆ιεθνή του Ποδοσφαίρου, οι Αλβανοί θεωρούνται η πιο σκληρή ράτσα της Ευρώπης. Οπως λέµε, Πολωνός=εργατικός. Σουηδός= πειθαρχηµένος. Ισπανός=µπαλαδόρος. Γιουγκοσλάβος=ατίθασος. Ιταλός=τακτικός+µακρόβιος. Γερµανός=αξιόπιστος. Βρετανός=φίζικαλ. Μαύρος Γάλλος =δύναµη της φύσης. Αλβανός= σκληροτράχηλος.

Ο Μπάσα και ο Μάβραϊ αθροιστικά είναι περίπου ª˜ ετών και µετρούν καµιά εβδοµηνταριά συµµετοχές στην Εθνική. ∆εν µπορεί να είναι τόσο σοφτ, όσο εδώ εµφανίζονται. Εάν ήταν, δεν θα έπαιζαν εκεί όπου επί χρόνια έχουν παίξει, στην Ιταλία και τη Γερµανία. Ούτε θα τους επέλεγε Ιταλός προπονητής (Τζιάνι ντε Μπιάζι) ως µέλη εκείνης της σιδερένιας οµάδας, στην κορυφαία στιγµή του αλβανικού ποδοσφαίρου (Euro ¬®¤ª). Στη θεωρία, ο Αρης καλώς τούς απέκτησε. Στην πράξη, στα δύσκολα οι σκληροί κρίκοι της αλυσίδας φάνηκαν οι πλέον αδύναµοι.

Μπορεί να συµβεί και αυτό, για χίλιους+δύο λόγους, στο ποδόσφαιρο. Το πάθαµε κι εµείς, σε µία χειµερινή επιλογή ποδοσφαιριστή πέρυσι στον Πανιώνιο. Τον πήραµε για ταυρί, µας βγήκε γατί. Θυµάµαι τον Νίκο Ζαµάνη µια µέρα στη Νέα Σµύρνη, κάπου µέσα στην άνοιξη, να το λέει διασκεδάζοντας την απόγνωσή του: «Πήγαµε και βρήκαµε τον µοναδικό Κοσοβάρο... κότα!».

Διαβάστε ακόμη