Η αέναη αναζήτηση του πολιτικού Μεσσία

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Βουλή (ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/ EUROKINISSI)

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Ανθρώπινης κατάστασης, είναι η ελπίδα.

Η ελπίδα ότι θα συμβεί κάτι και θα ανατραπεί η σκληρή πλευρά της καθημερινής δοκιμασίας μας στη Γη. Ότι, θα κατακτήσουμε όλα όσα μας έχουν στερηθεί. Ότι, η αδικία θα εκλείψει.

Άλλοι επικεντρώνονται στις δικές τους δυνάμεις, σφίγγουν τα δόντια και πορεύονται χωρίς να προσδοκούν χείρα βοηθείας από τρίτους, άλλοι, περιμένουν την έλευση ενός πολιτικού ή θρησκευτικού Μεσσία, ο οποίος θα επιλύσει τα δυσβάσταχτα προβλήματα τους. Θα αποδώσει δικαιοσύνη.

Όσο περνούν τα χρόνια, η απογοήτευση από υποτιθέμενους σωτήρες γιγαντώνεται, αλλά η προσμονή, η προσδοκία, , ίσως με ψήγματα απελπισίας, ενισχύεται.

Ως αποτέλεσμα, η εμφάνιση ενός φέρελπι, αισιόδοξου, δυναμικού ατόμου, στον πολιτικό, τον επιχειρηματικό ή τον πολιτισμικό στίβο, προκαλεί υπέρμετρο ενθουσιασμό. Αν δε, προβάλλεται αφειδώς από τα ΜΜΕ, αυτομάτως, μεταμορφώνεται σε Μεσσίας!

«Οι προηγούμενοι μας απογοήτευσαν, αυτός όμως διαφέρει…».

Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά για να διαπιστώσουμε ότι τόσο ο Τράμπ, όσο και ο πνευματώδης Μπόρις Τζόνσον, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υποσχέθηκαν καλύτερες μέρες, άμεσες λύσεις, εποχές αφθονίας και εξέλιξης. Όμως παρά τις υψηλές προσδοκίες, φεύ!

Μελετώντας πρόσφατα μια διατριβή του κοινωνιολόγου Γκούσταφ Λεμπόν, σχετικά με τον κίνδυνο που καραδοκεί σε μαζικές εκδηλώσεις, σε προσδοκίες του όχλου, ειδικά δε, σε χαλεπούς καιρούς, γίνεται αντιληπτό ότι επί τω πλείστoν, δεν συνιστούν προϊόν λογικής, αλλά ενστίκτου. Ενός ενστίκτου επιβίωσης, όταν έχουν προηγηθεί καταστροφές. Μιας αναζήτησης για έξοδο από τα κατεστημένα. Για επανεκκίνηση.

Αλήθεια όμως, πώς θα ήταν η ζωή χωρίς προσδοκίες;

Διαβάστε ακόμη