ΚυβερνΩασφάλεια και συνεργασία σχολείων από το Α στο Ω

Η εποχή της κορύφωσης των τεχνολογικών εξελίξεων έφερε στο προσκήνιο νέες προκλήσεις για τις ανθρώπινες κοινωνίες όπως αυτό της ασφάλειας στον Κυβερνοχώρο (κυβερνοασφάλειας). Ένα νέο κοινό οικοσύστημα όπου συναντιούνται και αναπτύσσονται καθημερινά μικροί και μεγάλοι.

Η ασφάλεια ως έννοια συνδέεται πάντοτε με την έννοια του χώρου (είτε είναι φυσικό περιβάλλον είτε είναι ένα τεχνητό-εικονικό περιβάλλον), συνδέεται με κινδύνους και απειλές που αναδύονται κάθε φορά, και ως λέξη αρχίζει και τελειώνει με ένα Α.

Από την άλλη η έννοια του Κυβερνοχώρου συνδέεται με την ελληνική λέξη «Κυβερνήτης», δηλαδή καπετάνιος ενός πλεούμενου, στην μεταφορική διάσταση του Κυβερνοχώρου ως μιας θάλασσας λιγότερο ή περισσότερο για τον καθένα γνωστή ή άγνωστη, συνδεόμενη με την λέξη «Κυβερνώ» (κουμαντάρω, στέκομαι και αντιστέκομαι στις προκλήσεις) και ως λέξη τελειώνει σε Ω (δίνοντας την διάσταση της ατομικής και υπαρξιακής μοναδικότητας μας στον χώρο αυτό).

Η επαναδιατύπωση της λέξης Κυβερνοασφάλεια με την ΚυβερνΩασφάλεια αποτελεί ένα σκόπιμο γραμματικό και συντακτικό λάθος, που περιέχει μια άλλη αντίληψη.

Για να είμαστε λοιπόν καλοί «κυβερνήτες» στον Κυβερνοχώρο απαιτούνται δεξιότητες, με ένα διαρκή ορίζοντα, οι οποίες αποκτούνται στο κάθε άτομο αρχικά στα δύο πρώτα περιβάλλοντα το σπίτι και το σχολείο.

Με άλλα λόγια είναι δουλειά των θεσμών που υπηρετούν την παιδεία του κάθε ατόμου, την εκπαίδευση ως κοινωνικό μηχανισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το μέσο δηλαδή την τεχνολογία αυτήν καθ αυτήν.

Ο βαθμός καλύτερης προετοιμασίας του μηχανισμού της παιδείας καθορίζει και το επίπεδο της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο και δεν είναι μόνο θέμα τεχνολογικών δεξιοτήτων αλλά μιας σειράς δεξιοτήτων, μεταξύ των οποίων, είναι η συνεργατικότητα, η
ανάπτυξη συνεργειών με θετικό πρόσημο για τα άτομα και τις κοινωνίες.

Επομένως η αντίληψη ανάπτυξης της συνεργασίας των σχολείων μεταξύ τους, των γονέων μεταξύ τους, των λοιπών κοινωνικών θεσμών αποτελεί ένα πολύ θετικό στοιχείο για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού επιπέδου κυβερνοασφάλειας (αφού η απόλυτη κυβερνοασφάλεια παραμένει μια ουτοπία).

Το σύγχρονο σχολείο και οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί και παιδαγωγοί θα πρέπει να επιλέγουν την συνεργασία και την συνεργατικότητα ως ένα καλό πλαίσιο για την εμπέδωση της κυβερνοασφάλειας, επικαιροποιώντας παράλληλα το περιεχόμενο, με την βοήθεια διεπιστημονικών προσεγγίσεων της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Αντίθετα σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα βλέπουμε να κυριαρχεί ένα μοντέλο ατομικότητας (υπό την πίεση γραφειοκρατικών αντιλήψεων με την επίκληση της αξιολόγησης πρακτικές εκπαιδευτικών και υπευθύνων σχολικών μονάδων) αποτελώντας ένα ατυχές παράδειγμα για τα παιδιά μας.

Ένα σύστημα σύγχρονο, με επικαιροποιημένες τις αντιλήψεις μας, επιτάσσει όλους μας να καθήσουμε στο ίδιο «θρανίο», κοιτάζοντας στο πρόσωπο τα άτομα με τα οποία θα συνεργασθούμε (δυστυχώς η χωροταξική διάταξη των μαθητών και μαθητριών στα σχολεία μας συνεχίζεται με την πλάτη του συμμαθητή μπροστά μας).

Όταν αντικρίσουμε το πρόσωπο του συνανθρώπου μας μπορούμε και να συνεργαστούμε και να βρούμε την λύση και στο θέμα της κυβερνοασφάλειας.

Διαφορετικά η σκληρή πραγματικότητα θα μας γυρίσει την πλάτη της.

*O Γιώργος Παπαπροδρόμου είναι Αντιστράτηγος εα, Πρώην Διευθυντής της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, Πτυχιούχος Νομικής ΑΠΘ και Δικαστικός Γραφολόγος

Διαβάστε ακόμη

Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης μετά το «όχι» των αγροτών - «Διάλογος χωρίς την ταλαιπωρία της κοινωνίας»

Ηράκλειο: «Δεν είμαι καλά, θέλω να μιλήσω σε κάποιον» - Τα τελευταία λόγια του αγνοούμενου γιατρού

Κύπρος: 23χρονος κρατούμενος έβαλε τέλος στη ζωή του - «Βαρόνοι» των Κεντρικών Φυλακών τον χρησιμοποιούσαν ως σκλάβο

Πάρις Παρασκευάδης στο ethnos.gr: Προσπαθώ να ζήσω το «τώρα» αγνοώντας το τικ-τικ του ρολογιού