Σύνδροµα του παρελθόντος

Σκέφτοµαι καµιά φορά ότι ο τρόπος µε τον οποίο διεξάγεται η συζήτηση, η κλασική πολιτική αντιπαράθεση ανάµεσα στην αξιωµατική αντιπολίτευση (κυρίως) και την κυβέρνηση, δεν έχει πολιτικά αλλά ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά. Άλλη εξήγηση δεν µπορεί να υπάρχει.

Βλέπετε, σε όλα τα επίπεδα, από τη ∆ικαιοσύνη µέχρι τις προσλήψεις στο ∆ηµόσιο, την αποκατάσταση των οµολογηµένων απ’ όλους αδικιών που συσσώρευσαν τα προγράµµατα προσαρµογής, αλλά και το παρελθόν της ελληνικής πολιτείας, τα χρωστούµενα αναδροµικά και ό,τι τέλος πάντων µπορεί να περιλαµβάνει η κοινωνική κυρίως ατζέντα, για όλα αυτά λοιπόν και άλλα τόσα η συζήτηση λες και είναι κατά βάθος ενοχική.

Σκληρή µεν κριτική -πώς αλλιώς να πορευτεί µια συνεπής αντιπολίτευση- αλλά και υποστήριξη µέσω µιας βαθιάς αυτοκριτικής.
Γιατί προφανώς περί αυτοκριτικής πρόκειται όταν αρνείσαι, και µάλιστα χωρίς στοιχεία και σχέδιο, την ενίσχυση κοινωνικών δοµών όπως οι χώροι Υγείας και Παιδείας.

Χρειαζόµαστε; Πόσους; Πού; Το υπερτροφικό, άναρχο, γραφειοκρατικό, αναποτελεσµατικό και βάλτε όσους επιθετικούς προσδιορισµούς θέλετε -µέσα θα πέσετε στην περιγραφή- κράτος φτιάχτηκε 40 χρόνια τώρα από τους βασικούς αρνητές του, τους νεοφιλελεύθερους, και ως γνωστόν «όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι». Να λοιπόν και η πρώτη αυτοκριτική – σύνδροµο του παρελθόντος.

Αντίστοιχες συµπεριφορές συνδέονται συνολικά και µε την οικονοµική αντίληψη. Αφού ξεχειλώσαµε όσο έπαιρνε το πουλόβερ και ακολούθως πλέξαµε κατ’ εντολήν ένα άλλο που µε το ζόρι χωρούσαν τα δύο µπράτσα στο ένα µανίκι, µάθαµε.

Μάθαµε και αγαπήσαµε. Και το πουλόβερ και τον εντολέα. Και αδυνατούµε να ξεφύγουµε από το σύνδροµο. Κάθε διαφυγή µοιάζει µε αµαρτία και ίσως γι’ αυτό θέλουµε και τον συνταγµατικό αποκλεισµό.  Ούτε στον εαυτό µας δεν έχουµε πια εµπιστοσύνη.

Προτιµώ λοιπόν αυτήν την εξήγηση στη µισοάρνηση διαφυγής από το περιβάλλον λιτότητας, παρά την ιδεολογική εµµονή στο αποδεδειγµένα προβληµατικό εφαρµοσθέν µοντέλο. «Αγαπώ τη ζωή µε τον απαγωγέα µου, γιατί µε προστατεύει από τον κακό µου εαυτό, που µόλις µείνει ελεύθερος µε οδηγεί και πάλι στην καταστροφή». Καλό ακούγεται.

Καλύπτει εκτός από τη δουλειά και το συναίσθηµα...

Διαβάστε ακόμη

Το απόλυτο αδιέξοδο με τα αγροτικά μπλόκα: Η κυβέρνηση λέει «όχι» σε επτά αιτήματα - «Είναι ανέφικτα»

Η Ουκρανία έπληξε με drones τάνκερ του ρωσικού «σκιώδους στόλου» στη Μεσόγειο

Η μαύρη Παρασκευή: 45 χρόνια από τον εφιάλτη που έκαψε την Αθήνα στην καρδιά των Χριστουγέννων

Εξώδικο του ιδιοκτήτη του Fever στον Γιώργο Μαζωνάκη μετά τις κατηγορίες για οικονομικά οφέλη - Τι καταγγέλλει και τι ζητά