Κι έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις, με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις...

Ζούμε σε μια κοινωνία που ποτέ δεν εμπέδωσε έναν καλό μέσο όρο δημοκρατίας, ισοπολιτείας και βιοτικού επιπέδου. Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν έντονες αντιθέσεις και πόλωση.

Παλαιότερες εποχές μάλιστα δεν διακυβεύονταν η ποιότητα ζωής αλλά η ίδια η σωματική ακεραιότητα και η ζωή. Μοιραίο είναι οταν υπάρχει τέτοια μεγάλη διαφορά βαρομετρικού μεταξύ εξουσίας και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, να υπάρχουν και έντονες αναταράξεις και πάθη. Αυτό το κλίμα με τις βίαιες αντιθέσεις του, το έζησαν, έγραψαν και το τραγούδησαν οι μεγάλοι τραγουδοποιοί μας, που μοιραία λόγω και της μεγαλύτερης καλλιτεχνικής ευαισθησίας και ενσυναίσθησης, πολλοί εξ αυτών πήραν σαφή πολιτική θέση μέσα από τα τραγούδια τους και μέσα από την ίδια τους την ζωή.

Η όποια επομένως αποδοχή και αποθέωσή τους δεν αφορούσε μόνο την καλλιτεχνική τους διάσταση, αλλά και την κοινωνική τους στάση. Μοιραίο είναι οι ίδιοι λόγοι να οδηγούν και στην αποκαθήλωση. Κανείς τους δεν ήταν Μπαχ για να μείνει στο απυρόβλητο. Δεν θεωρώ επομένως μικροψυχία όλη αυτή την αντιπαράθεση που ακολούθησε τον θάνατο ενός από τους μεγάλους τραγουδοποιούς, του Διονύση μας.

Ο Σαββόπουλος είναι δεδομένο οτι περνάει στο πάνθεον των σημαντικών κι οταν σιγάσουν τα πάθη αυτό θα είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο. Σαν ανήσυχο, αντιφατικό και με οξείες γωνίες πνεύμα όμως, δημιούργησε μέσα στον καθρέφτη μιας εξίσου πολυποίκιλης και αντιφατικής κοινωνίας το είδωλό του με λιγότερη ή περισσότερη υπερβολή. Λογικά και φυσιολογικά όλα.

Διαβάστε ακόμη

Επεισόδια με μολότοφ και χημικά στο κέντρο της Αθήνας στην πορεία στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Τραγωδία ανοιχτά της Κρήτης: Ναυάγιο με 18 νεκρούς μετανάστες

«Η ΕΕ πρέπει να καταργηθεί»: Ο Έλον Μάσκ εκτοξεύει απειλές προς την Ευρώπη μετά το πρόστιμο μαμούθ στο Χ

Όταν μια cult μπύρα γίνεται ακριβή συνήθεια: Το φαινόμενο Guinness και ο παράγοντας Gen Z