Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να κάνει restart;

Στους πολιτικούς απολογισµούς υπάρχει πάντα µια ρευστότητα. Τα κόµµατα δεν είναι εταιρείες. Ακόµα και αν η παράδοση θέλει το ενεργητικό να συγκρίνεται µε το παθητικό µιας πολιτικής χρήσης, το στοιχείο της πολιτικής δυναµικής είναι αυτό που συνήθως βγάζει τον λογαριασµό

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Στη συµπλήρωση ενός χρόνου από την εκλογή της Φώφης Γεννηµατά στην ηγεσία του Κινήµατος Αλλαγής τα θετικά και τα αρνητικά προσµετρώνται από την οπτική γωνία που παρακολουθεί κανείς την πορεία του εγχειρήµατος.

Αν το δεις, για παράδειγµα, από την πλευρά της πολυσυλλεκτικότητας, το ΚΙΝΑΛ δείχνει τραυµατισµένο, καθώς η δεύτερη µεγαλύτερη συνιστώσα του, το Ποτάµι, εγκατέλειψε το κοινό σπίτι. Αν, αντίθετα, το δεις από την άποψη της οµοιογένειας, ο χώρος δείχνει πιο συγκροτηµένος, µε το αντικυβερνητικό µέτωπο πιο καθαρό και τις εσωτερικές τριβές περιορισµένες.

Πέρα από το ενεργητικό και το παθητικό αυτής της 12µηνης πορείας, πάντως, το βασικό ερώτηµα που τίθεται είναι το ερώτηµα της δυναµικής: Εξάντλησε, άραγε, το Κίνηµα Αλλαγής την ορµή που του προσέφεραν οι 200.000 ψηφοφόροι που έσπευσαν στην κάλπη για να εκλέξουν την ηγεσία του ή, µήπως, η κινητήριος αυτή δύναµη υπάρχει και µπορεί να σπρώξει τον χώρο µπροστά, ανατρέποντας ισορροπίες και εντυπώσεις;

Αν οι έρευνες κοινής γνώµης αποτελούν ένα εργαλείο για να κατανοήσουµε τις τάσεις της στιγµής, η δυναµική του ΚΙΝΑΛ δείχνει να έχει «στοµώσει». Ο στόχος του διψήφιου ποσοστού δείχνει µακρινός, οι εκτιµήσεις για τη δηµοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιώθηκαν, η γκρίζα ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου δεν δείχνει να αντιδρά στα σήµατα της Χαριλάου Τρικούπη.

Τι τρέχει; Φταίνε τα «διορισµένα όργανα» που λέει ο Νίκος Ανδρουλάκης για τη διάψευση των αρχικών προσδοκιών, λείπει η «προοδευτική ατζέντα» που εξακολουθούν να ζητούν τα στελέχη της ∆ΗΜΑΡ για «να ηττηθεί ο δεξιός και αριστερός λαϊκισµός» ή, µήπως, έχει δίκιο ο ∆ηµήτρης Ρέππας που εξακολουθεί να θέτει το θέµα της «πολιτικής αυτονοµίας του ΚΙΝΑΛ» έναντι των εταίρων του διπολισµού; «Προχωρούµε µε αυτούς που θέλουν και µπορούν για να εκφράσουµε τους πολλούς, τους µη προνοµιούχους» απαντά ο Χρήστος Πρωτόπαπας, αλλά το ερώτηµα είναι αν πράγµατι αυτοί φτάνουν για να επιστρέψει η Κεντροαριστερά στο παιχνίδι.

Με ευθύνη και του Κινήµατος Αλλαγής η βελόνα της επικαιρότητας παραµένει κολληµένη στο σηµείο των µετεκλογικών εξελίξεων και των κυβερνητικών συνεργασιών, στις οποίες ο χώρος θα µπορούσε να προσχωρήσει. Η διακριτότητα των επιλογών και η πολιτική αυτοτέλεια του ΚΙΝΑΛ σκιάζονται από το ερώτηµα της συµµετοχής ή µη σε µια κυβέρνηση Μητσοτάκη – γεγονός στο οποίο συµβάλλουν η ακραία ρητορική κατά του Τσίπρα και η προβολή της άποψης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα µόρφωµα ασύµβατο µε τον ευρωπαϊκό προοδευτικό χώρο.

Κανείς δεν περιµένει από το Κίνηµα Αλλαγής να υποστείλει την κριτική του κατά της κυβέρνησης ή να αρχίσει να τραγουδά την ωδή των προοδευτικών δυνάµεων. Αν το έκανε, άλλωστε, θα οδηγούσε µια ώρα αρχύτερα τους ψηφοφόρους που διεκδικεί στην αγκαλιά της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, όµως, που το SPD επιφυλάσσει τιµές στον Ελληνα πρωθυπουργό και ο Σοσιαλδηµοκράτης υπουργός Οικονοµικών της Γερµανίας, Ολαφ Σολτς, χαρακτηρίζει «σοφή» τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο θέµα των συντάξεων, η επιµονή στη γραµµή δαιµονοποίησης του Τσίπρα καταντά «βαρίδι» για το ΚΙΝΑΛ και, αντί να αποκόβει, διευκολύνει την επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ µε τη «δεξαµενή» των αναποφάσιστων.

Οι δύο πλευρές του λόφου...

Με όποια φράση και αν επιλέξει να το πει κανείς -είτε µιλήσει για «διµέτωπο» είτε για «ίσες αποστάσεις»- το θέµα της πολιτικής αυτονοµίας του Κινήµατος Αλλαγής έναντι των εταίρων του διπολισµού πρωτίστως πρέπει να επιβεβαιώνεται στην πράξη. Η αλήθεια είναι ότι η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ έχει προσθέσει «γωνίες» στη φρασεολογία της για τη Νέα ∆ηµοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υποστηρίζοντας ότι η δεξιά παλινόρθωση δεν δίνει λύσεις, η κοινή γνώµη αντιλαµβάνεται, ωστόσο, ότι στα µεγάλα θέµατα Ν∆ και ΚΙΝΑΛ βρίσκονται από τη µία πλευρά του λόφου και ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη.

Η αίσθηση αυτή δεν προκύπτει µόνο από το γεγονός της ουσιαστικής σύµπλευσης των δύο κοµµάτων στα θέµατα οικονοµικής πολιτικής, όπου Πειραιώς και Χαριλάου Τρικούπη, εκφράζοντας παρεµφερείς θέσεις, κάνουν λόγο για «τέταρτο µνηµόνιο», ή στο αίτηµα άµεσης προσφυγής στις κάλπες που από το καλοκαίρι αποτελεί κοινό τόπο για Ν∆ και ΚΙΝΑΛ, αλλά και σε άλλα ζητήµατα πρώτης γραµµής.

Στο κλίµα κοινού µετώπου κατά της κυβέρνησης που γενικά διαµορφώνεται δεν συµβάλλει µόνο η ρητορική κορυφαίων στελεχών του Κινήµατος Αλλαγής που θεωρούν προϋπόθεση για την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα τη «στρατηγική» ή ακόµα και «ταπεινωτική» ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το γεγονός ότι το ΚΙΝΑΛ βρέθηκε απέναντι σε κυβερνητικές πρωτοβουλίες που στηρίζονταν σε πάγιες θέσεις της Κεντροαριστεράς.

Εκτός από την απλή αναλογική, όπου εγκαταλείφθηκε ακόµα και η πρόταση Βενιζέλου, η οποία µε εξαίρεση το πλαφόν του 3% ήταν ταυτόσηµη µε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, η στάση του κόµµατος τόσο στο θέµα της Συµφωνίας των Πρεσπών όσο και στην πρόσφατη συµφωνία Τσίπρα - Ιερώνυµου για άρση της δηµοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας των κληρικών και αξιοποίηση της διαφιλονικούµενης εκκλησιαστικής περιουσίας, κινούνται σε σφαίρες που απέχουν από τις θέσεις που, ιστορικά, εξέφραζαν το ΠΑΣΟΚ και ο χώρος της Κεντροαριστεράς για την επίλυση του «Μακεδονικού» και τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας.

Διαβάστε ακόμη