Άνθρωπος από χώμα

Κάθε που ξημερώνει το πολύ μεγάλο ανθρώπινο πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους με την σκόνη από τα παπούτσια να στροβιλίζεται και να σέρνεται ως μέσα στα ρουθούνια. Άνθρωποι κάθε ράτσας, κάθε είδους και κάθε νοημοσύνης ξεχύνονται σαν ένα ορμητικό ποτάμι που έσπασε το φράγμα. Άνθρωποι που γράφουν υπερωρίες στο εργοστάσιο, άλλοι που γράφουν βιβλία και κάποιοι άλλοι που γράφουν ιστορία. Μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί και το μόνο βέβαιο είναι ότι είναι άνθρωποι. Η ετυμολόγηση της λέξης «άνθρωπος» όμως δεν είναι απολύτως βέβαιη. Υπάρχουν σήμερα, κυρίως τρεις εκδοχές, απ’ τις οποίες η μία είναι η πιο γνωστή, η άλλη η οποία είναι και η επικρατέστερη και μια λιγότερο γνωστή που αναφέρεται στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα.

Η πρώτη και αρκετά δημοφιλής, ετυμολογεί τη λέξη «άνθρωπος» από το «άνω»+«θρώσκω» (παρακείμενος του «ορώ», δηλ. βλέπω). Δηλαδή, αυτός που πορεύεται και κοιτάζει προς τα πάνω. Η άποψη αυτή υπονοεί την πορεία του ανθρώπου προς την πνευματική εξέλιξη και προς τον Θεό.

Μία άλλη ετυμολογική προσέγγιση δίδεται περί του ονόματος «άνθρωπος», δίδεται από τον Σωκράτη στον διάλογο που κάνει στον «ΚΡΑΤΥΛΟ»:

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νομίζω ότι και το όνομα των ανθρώπων, μία από αυτές τις αλλοιώσεις υπέστη, καθώς και αυτό έγινε όνομα, ενώ πριν ήταν έκφρασις. Με την αφαίρεσιν του γράμματος Άλφα και με την μεταβολήν του τόνου της λήγουσας από οξύτερο σε βαρύτερο.

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Τι εννοείς;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ιδού τι εννοώ: Το όνομα «άνθρωπος» σημαίνει ότι τα μεν άλλα ζώα τίποτε από όσα βλέπουν δεν μελετούν, δεν συλλογίζονται και δεν αναθρούν ... τίποτε ήτοι δεν παρατηρούν με προσοχή... ο δε άνθρωπος άπαξ και δεί κάτι – άπαξ δηλαδή και«όπωπε» κάτι – και αναθρεί και συλλογίζεται ό,τι όπωπε. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι ο άνθρωπος σωστά ονομάστηκε «άνθρωπος», διότι είναι το μοναδικό ζώον, το οποίον «αναθρεί ά όπωπε», παρατηρεί δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι έχει δεί.

Έτσι λοιπόν ο σοφός Σωκράτης, δίδει την πληροφορία ότι η λέξη «άνθρωπος» περιέγραφε ένα ον , το οποίο διέφερε από τα ζώα ως προς τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε τον νού του και ως προς τις διανοητικές του ικανότητες.

Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική, η οποία χαρακτηρίζει τον άνθρωπο σύμφωνα με τις διανοητικές του ικανότητες. Λογίζεται, σκέφτεται, κρίνει και αποφασίζει. Οι πράξεις του είναι απόρροια σκέψης και κρίσης. Όλες οι άλλες λατινογενείς διάλεκτοι, χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο μόνον με την υλική του υπόσταση, μη λαμβάνοντας καθόλου υπόψη το πνεύμα. Ηomo, human, home, κ.λ.π. δηλαδή χώμα.

Άδικο. Ακόμη κι αν μια μέρα πεθαίνοντας το ανθρώπινο σώμα γίνεται χώμα.