Είναι ενδιαφέρον βεβαίως το γεγονός ότι το Ποτάµι είχε επιλέξει το συγκεκριµένο θέµα -και το «ναι» στη Συµφωνία των Πρεσπών- προκειµένου να αποχωρήσει από το Κίνηµα Αλλαγής, ενώ τώρα εκφράζει τις ίδιες επιφυλάξεις για το θέµα, αλλά έτσι είναι η πολιτική. Η αλήθεια είναι ότι η Συµφωνία των Πρεσπών δεν χρειάζεται -παρά µόνο για συµβολικούς λόγους- 151 βουλευτικές ψήφους ώστε να επικυρωθεί στην ελληνική Βουλή. Αλλωστε, το ξεκαθάρισε µε δηλώσεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Εποµένως, όλη η συζήτηση που εκκινεί από τη µετακίνηση του Ποταµιού και τροφοδοτεί εκτιµήσεις για κατάρρευση της Συµφωνίας των Πρεσπών είναι άκαιρη. Το πραγµατικό θέµα, ωστόσο, είναι ότι η εµµονή -πραγµατική ή πολιτικάντικη- του κ. Ζάεφ στον αλυτρωτικό λόγο πρέπει να αξιοποιηθεί από την Ελλάδα, ώστε να υπάρξουν σοβαρές διασφαλίσεις των εθνικών συµφερόντων στα κείµενα της Συµφωνίας. Διασφαλίσεις που δεν θα αφήνουν χώρο για αλυτρωτικές βλέψεις από την πλευρά των Σκοπίων ούτε σήµερα ούτε στο µέλλον. Στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική θέση δεν µπορεί -και δεν πρέπει- να είναι δεδοµένη, όσο υπάρχουν ακόµα περιθώρια προσθηκών στη Συµφωνία.