Ομόνοια Λευκωσίας: Η επανάσταση παίζει µπάλα!

Υπάρχει ποδοσφαιρική οµάδα που ιδρύθηκε από τον λαό και ανήκει στον λαό; Ιδού η απίστευτη ιστορία του Αθλητικού Λαϊκού Σωµατείου Οµόνοια 1948 της Λευκωσίας,που δηµιουργήθηκε πριν από έναν χρόνο, κόντρα στο ρεύµα της εµπορευµατοποίησης

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 7 λεπτά ┋

Στη Λευκωσία, το πρωινό της Τετάρτης 8 Μαΐου έµοιαζε σαν όλα τα άλλα. Οι κάτοικοι της πόλης είχαν πάει κανονικά στις δουλειές τους, ενώ οι τουρίστες έκαναν βόλτες στο κέντρο της κυπριακής πρωτεύουσας. Οµως, σε ένα µικρό στενό δροµάκι της πόλης, στην οδό Αρχέµου, είχε ήδη ξεκινήσει η γιορτή. Στον κεντρικό σύνδεσµο των οργανωµένων οπαδών της Οµόνοιας, τη «Θύρα 9», ο κόσµος είχε αρχίσει να µαζεύεται από νωρίς. Η µουσική έπαιζε δυνατά, ενώ σταδιακά έκαναν την εµφάνισή τους οι πρώτες µπίρες και η παραδοσιακή κυπριακή ζιβανία. Σε λίγες ώρες, στις 16.30, θα αγωνιζόταν στο Μακάριο Στάδιο το «πράσινο» καµάρι τους. Η «Οµόνοια του λαού», όπως είπε στο «Εθνος» ο Αλέκος Αλέκου, το µέλος της γραµµατείας της «Θύρας 9» που µας υποδέχθηκε στον σύνδεσµο.

Φτάνοντας έξω από το γήπεδο, περίπου µία ώρα πριν από τον αγώνα, εκατοντάδες οπαδοί της οµάδας βρίσκονταν ήδη εκεί, περιµένοντας να προµηθευθούν ένα εισιτήριο. Ντυµένοι στα πράσινα, φορώντας τα µπλουζάκια τους, τραγουδώντας τα συνθήµατά τους. Λίγα λεπτά πριν από την προγραµµατισµένη έναρξη του αγώνα, στις εξέδρες του «Μακάριου» βρίσκονταν περισσότεροι από 1.000 οπαδούς. Το παιχνίδι για το οποίο είχαν µαζευτεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε ηµέρα και ώρα εργάσιµη δεν ήταν της πρώτης κατηγορίας. Ηταν για τα µπαράζ ανόδου από το Αγροτικό Πρωτάθληµα -χαµηλότερη κατηγορία- στη ∆’ Εθνική. Ηταν εκεί για να δουν τα δικά τους παιδιά. Εκείνα του Αθλητικού Λαϊκού Σωµατείου Οµόνοια 1948 που µετρούσε µόλις έντεκα µήνες ζωής και είχε τη δυνατότητα να συσπειρώνει γύρω του εκατοντάδες ανθρώπους σε συνθήκες ιδιαίτερα δύσκολες. «Η ίδρυση της Οµόνοιας 1948 ήταν γέννηµα της ανάγκης» τόνισε ο Αλέκος, εξηγώντας αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους οι οργανωµένοι -και όχι µόνο- οπαδοί της Οµόνοιας Λευκωσίας αποφάσισαν να δηµιουργήσουν το δικό τους σωµατείο.

Πλάνο σωτηρίας

Πέρυσι τέτοια εποχή το ποδοσφαιρικό τµήµα του συλλόγου µετατράπηκε σε ανώνυµη εταιρεία και παραχωρήθηκε σε έναν επιχειρηµατία. Παρότι πάλεψαν µε κάθε µέσο που είχαν στη διάθεσή τους, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το «ξεπούληµα», όπως το χαρακτηρίζουν, της αγαπηµένης τους οµάδας.Οσοι αντιτάχθηκαν στην εµπορευµατοποίηση της Οµόνοιας και τη µετατροπή της σε εταιρεία βρέθηκαν ποδοσφαιρικά «άστεγοι». Στις 29 Μαΐου 2018 η οµάδα τους δεν υπήρχε πια για αυτούς. Ηταν ιδιοκτησία ενός και µόνο ανθρώπου. Το διάστηµα που προηγήθηκε της µετατροπής της Οµόνοιας Λευκωσίας σε ανώνυµη εταιρεία η «Θύρα 9» δεν κάθισε µε τα χέρια σταυρωµένα.

Εφτιαξε το δικό της πλάνο για τη σωτηρία της οµάδας, το οποίο προέβλεπε τη δηµιουργία εταιρείας µε βάση το γερµανικό µοντέλο. Το 51% των µετοχών θα παρέµενε στο σωµατείο και µέσω αυτού τον έλεγχο θα τον είχαν οι φίλαθλοι. Ακόµα και αν κάτι τέτοιο σήµαινε ότι η οµάδα θα συνέχιζε να µένει µακριά από τους τίτλους… Για εκείνους σηµασία είχε να διατηρηθεί ο λαϊκός χαρακτήρας του συλλόγου. Πίστευαν ότι η δυναµική του κόσµου της Οµόνοιας ήταν τόσο µεγάλη που σύντοµα η οµάδα θα ήταν ξανά πρωταγωνίστρια, µε ιδιοκτήτη τον λαό της. Το σχέδιο απορρίφθηκε από τη Γενική Συνέλευση της Οµόνοιας, σε µια διαδικασία που οι οργανωµένοι οπαδοί χαρακτήρισαν «παρωδία». Χωρίς να χάσουν χρόνο, πήραν τη µεγάλη και ταυτόχρονα δύσκολη απόφαση να δηµιουργήσουν τη δική τους οµάδα. Μια οµάδα που θα ιδρυθεί από τον λαό και θα ανήκει στον λαό. Αυτό αποτέλεσε και το κεντρικό τους σύνθηµα. Το απόγευµα της 23ης Ιουλίου 2018 θα µείνει για πάντα στην ιστορία. Στο ασφυκτικά γεµάτο από κόσµο αµφιθέατρο της Παγκύπριας Συντεχνίας ∆ηµοσίων Υπαλλήλων γεννήθηκε το «τέκνο της ανάγκης». Το Αθλητικό Λαϊκό Σωµατείο Οµόνοια 1948.

Κοµµατική γραφειοκρατία

Η δυσκολία του εγχειρήµατος ήταν πρωτοφανής. Απέναντί τους βρισκόταν η σκληρή κοµµατική γραφειοκρατία του ΑΚΕΛ, που πάντα είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα διοικητικά της Οµόνοιας. Εκείνοι έλαβαν, άλλωστε, την απόφαση για τη µετατροπή του ποδοσφαιρικού τµήµατος σε ανώνυµη εταιρεία. Επίσης, είχαν να αντιµετωπίσουν την καχυποψία των απλών φίλων της οµάδας που έβλεπαν το ιστορικότερο σωµατείου της Κύπρου να µην µπορεί να αντέξει τον ανταγωνισµό και τους µισητούς αντιπάλους -τον ΑΠΟΕΛ, τον Απόλλωνα Λεµεσού και την Ανόρθωσηνα κατακτούν τους τίτλους.

Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και τα δυσθεώρητα χρέη που είχαν συσσωρευθεί, γίνεται ευκόλως κατανοητό γιατί κάποιοι επέλεξαν τον εύκολο δρόµο της «ιδιωτικοποίησης». «Για να κρύψουν τις ευθύνες τους εκείνοι που διέλυσαν την Οµόνοια» λένε όσοι αντιτάχθηκαν στην πώληση. Οι δυσκολίες, όµως, που είχαν να αντιµετωπίσουν δεν τελείωσαν µε την ίδρυση της οµάδας. Οταν έψαχναν τοπική οµοσπονδία προκειµένου να εγγραφούν, έβρισκαν παντού κλειστές πόρτες. Βλέπετε, το ποδόσφαιρο στη Κύπρο -ακόµα και το ερασιτεχνικό- ελέγχεται κατά βάση από τα δύο µεγάλα κόµµατα.

Τον δεξιό ∆ΗΣΥ και το αριστερό ΑΚΕΛ. Τα δύο κόµµατα δείχνουν ως υπευθύνους της αρνητικής στάσης που συνάντησαν τα στελέχη της Οµόνοιας 1948. Τελικά τους δέχτηκε η Πανσόλειος Οµοσπονδία, αποκτώντας έδρα 70 χιλιόµετρα µακριά από τη Λευκωσία! Τίποτα, όµως, δεν τους πτόησε…

Η οµάδα τους έστεκε όρθια απέναντι στο αθλητικό και πολιτικό κατεστηµένο του νησιού, που ήταν εντελώς εχθρικό απέναντι στην «επανάσταση» της «Θύρας 9». Με την «οµάδα του λαού» το Αγροτικό Πρωτάθληµα είδε να πραγµατοποιούνται αγώνες του ακόµα και µε 2.000 οπαδούς, τη στιγµή που στο πρωτάθληµα της πρώτης κατηγορίας υπήρχαν οµάδες µε µερικές δεκάδες εισιτήρια. Η Οµόνοια 1948 κατέκτησε εύκολα το πρωτάθληµα και το Κύπελλο και αυτό το διάστηµα διεκδικεί την άνοδό της στη ∆’ Εθνική.

«Ο σύλλογός µας ιδρύθηκε γιατί κάποιοι δεν έσκυψαν το κεφάλι»

Αν σε κάποιους η απόφαση της «Θύρας 9» µοιάζει ακατανόητη, ιδιαίτερα σε µια εποχή που ο αθλητισµός έχει µετατραπεί σε εµπόρευµα, θα πρέπει να µελετήσουν τη µοναδική στα παγκόσµια ποδοσφαιρικά χρονικά ιστορία της Οµόνοιας Λευκωσίας. Ιδρύθηκε το 1948, όταν στην Ελλάδα βρισκόταν σε εξέλιξη ο εµφύλιος πόλεµος. Τότε η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ ζήτησε από τους αθλητές του συλλόγου να αποκηρύξουν τον αγώνα του ∆ηµοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Πέντε προοδευτικοί ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΕΛ, οι Κώστας Λυµπουρής, Αγησίλαος Τσιαλής, Γωγάκης Καραγιάννης, Τάκης Σκαλιώτης και Ανδρέας Καριόλου αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση «νοµιµοφροσύνης». Τιµωρήθηκαν για τη στάση τους και έτσι, µαζί µε αρκετούς άλλους, ίδρυσαν στις 4 Ιουνίου 1948 νέο σωµατείο, τον Αθλητικό Σύλλογο Οµόνοια Λευκωσίας, που ταυτίστηκε µε την Αριστερά και το λαϊκό κίνηµα της Κύπρου.

Η κληρονοµιά

Την ίδια περίοδο δηµιουργήθηκαν και άλλες οµάδες. Ο Ορφέας στη Λευκωσία, η Νέα Σαλαµίνα στην Αµµόχωστο, η Αλκή στη Λάρνακα. Η οµάδα όµως που κέρδισε µαζικά τον κόσµο ήταν η Οµόνοια. Αυτή την κληρονοµιά θέλησαν να προστατεύσουν τα µέλη της «Θύρας 9». Να παραδώσουν στις επόµενες γενιές ό,τι παρέλαβαν από τις προηγούµενες. «Φίλε, η οµάδα µας ιδρύθηκε γιατί κάποιοι δεν έσκυψαν το κεφάλι.

∆εν υπέγραψαν δήλωση µετανοίας στους φασίστες. Πώς εµείς θα δεχθούµε την ιστορική διάλυσή της;» αναρωτήθηκε ο Αλέκος. Ετσι, εκείνοι που δεν έσκυψαν κεφάλι -σε κάτι πολύ πιο ανώδυνο- το 2018, 70 χρόνια µετά την ίδρυση της Οµόνοιας, θεωρούν ότι είναι οι συνεχιστές της οµάδας και της ιδέας του 1948. Βαδίζουν πάνω στα χνάρια των ιδρυτών της Οµόνοιας, αρνούµενοι να δεχθούν ότι τα πάντα στη ζωή είναι εµπόρευµα. Τα παιδιά της «Θύρας 9» το λένε συνέχεια. «∆εν αρχίζουµε. Συνεχίζουµε».

Διαβάστε ακόμη