Guest Stars: Μία DIY μουσική τελετή για χωρισμούς, εξομολογήσεις και late night αφιερώσεις

Μετά το Nostalgia Generation και το Farewell / Εν τόπω χλοερώ, η ομάδα Ντουθ επιστρέφει με το Guest Stars, το τρίτο και πιο μουσικό επεισόδιο μιας τριλογίας για το πένθος. Όμως αυτή τη φορά, το πένθος συνοδεύεται από τραγούδι, glitter, και αποτυχημένες εξομολογήσεις, σαν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι που δεν θέλει να τελειώσει ποτέ. Μια DIY μουσική τελετή, γεμάτη συγγνώμες που έμειναν στα drafts, ερωτικά DMs χωρίς απάντηση και τραγούδια που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Το Guest Stars, το οποίο θα παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή 1η Ιουνίου στο Θέατρο 104, λειτουργεί ως ένα εορταστικό φινάλε που μοιάζει με τηλεοπτικό πρωτοχρονιάτικο event. Ένα κάλεσμα σε όσους πέρασαν ή πρόκειται να περάσουν από τη ζωή μας σαν guest stars. Για εκείνους που αφιέρωσαν —ή δεν τόλμησαν να αφιερώσουν— ένα τραγούδι σε κάποιον, για εκείνους που ακόμα περιμένουν το καλοκαίρι, αγαπούν τη νύχτα, τραγουδούν φάλτσα ή μισούν τα Χριστούγεννα.

Μιλώντας με τα βασικά μέλη της ομάδας Ντουθ —τη Βάσια Ατταριάν, τη Μυρτώ Μακρίδη και τον Δημήτρη Τάσαινα— γίνεται σαφές πως ο τρόπος που προσεγγίζουν το θέατρο είναι βαθιά πολιτικός και εντελώς προσωπικός. Όπως αναφέρουν, δεν επέλεξαν να μιλήσουν για «παραστάσεις», αλλά για «επεισόδια», γιατί η τριλογία τους ξεκίνησε από την ανάγκη να απομακρυνθούν από τις κλασικές μορφές θεάτρου, σε μια περίοδο που είχαν πια κουραστεί από αυτό και δεν το πίστευαν —και όπως τονίζουν, δεν το πιστεύουν— πια.

Επέλεξαν, όπως λένε, να δημιουργήσουν μια performance μεγάλης διάρκειας όπου το κοινό δεν δεσμεύεται σε συνεχόμενη θέαση, όπου δεν υπάρχει θεατρική πλοκή και το μπαρ μένει ανοιχτό για όλους και όλες. «Ο χρόνος έπρεπε να είναι κοινός για performers και κοινό, ενώ τα όρια της "σκηνής" να καταργηθούν». Η σύνδεση με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, τόσο στην αφήγηση όσο και στις αναφορές, ήταν εξαρχής μεγαλύτερη, και η όψη του εγχειρήματος θύμιζε πάντα ένα πλατώ με ζωντανό κοινό. «Για αυτό και τα ονομάσαμε επεισόδια. Δεν επηρεάζει η φόρμα τον τρόπο που βλέπουμε το θέατρο, μάλλον ο τρόπος που βλέπουμε το θέατρο επηρέασε και καθοδήγησε τη φόρμα. Ποιος ξέρει όμως τι θα γίνει μετά από αυτά τα επεισόδια…»

Τι σημαίνει επιτυχία σε ένα DIY πρότζεκτ

Όταν η κουβέντα πηγαίνει στην έννοια της επιτυχίας μέσα σ' ένα DIY πρότζεκτ, τα μέλη της ομάδας δίνουν μια απάντηση που διατηρεί με τρυφερότητα τον παλμό της κοινότητας που χτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια. «Επιτυχία είναι η σύνδεση του κοινού με τα επεισόδια, το ότι δημιουργήθηκε ένα κοινό που επιστρεφει παθιασμένα από επεισόδιο σε επεισόδιο και τώρα ζητάει να μην κλείσει η τριλογία. Επιτυχία είναι το ότι τραγουδάμε όλοι και όλες μαζί πολύ συχνά. Επιτυχία είναι η θερμοκρασία αυτή μέσα στην αίθουσα και στο μπαρ. Επιτυχία είναι όσοι και όσες ξανάρχονται για να δουν τα αγαπημένα τους σημεία αργά τη νύχτα και στέκονται στην πόρτα χαμογελώντας και τραγουδώντας».  

Παράλληλα, αναγνωρίζουν πως ναι, η απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία είναι επίσης επιτυχία, ακόμη κι αν αυτή δυσκολεύεται από τη χαμηλή χρηματοδότηση. Όπως λένε, «υπήρξαμε απολύτως ελεύθεροι και ελεύθερες να φτιάξουμε κάτι όπως το ονειρευτήκαμε όλοι και όλες μαζί, χωρίς όρια χρόνου, χωρίς λογοκρισία, χωρίς να μας νοιάζει τι θα συμβεί εισπρακτικά». Και αυτή η ελευθερία, όπως σημειώνουν, συνδέθηκε τελικά με ένα κοινό που ευχαριστούν θερμά, γιατί «ήρθε και ξενύχτησε μαζί μας 3 χρόνια τώρα. Θάρρος!»

Η ομάδα Ντουθ δημιουργήθηκε το 2012 και ξεκίνησε από το παιδικό θέατρο, πριν επεκταθεί σε παραστάσεις για εφήβους και ενήλικες. «Έχουμε φτιάξει μέχρι σήμερα πάνω από 12 παραστάσεις / performances και ελπίζουμε να συνεχίσουμε». Γύρω από τα βασικά μέλη της ομάδας, υπάρχει ένα σταθερό εδώ και πάνω από 10 χρόνια δίκτυο συνεργατών και ηθοποιών που μαζεύτηκαν όλοι και όλες σε αυτή την τριλογία. «Η πρόθεση είναι μια ανθρωποκεντρική και συλλογική λειτουργία που βαθαίνει στο χρόνο και συνδημιουργεί μ' έναν τρόπο που κάθε φορά προσπαθεί να εξελίσσεται. Η ομάδα Ντουθ και το δίκτυο της είναι πολύ πολύ περισσότερα από αυτή την τυπική περιγραφή, είναι οικογενειακή κατάσταση με τα καλά της και τα κακά της. Και αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή».

Στο έργο συμμετέχει ένα πολύχρωμο καστ δέκα ηθοποιών, οι οποίοι είναι η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, η Ειρήνη Γεωργαλάκη, ο Ρωμανός Καλοκύρης, η Μυρτώ Μακρίδη, η Κατερίνα Μαυρογεώργη, ο Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης, ο Σεραφείμ Ράδης, η Ιωάννα Ραμπαούνη, ο Δημήτρης Τάσαινας και η Μαρία Φιλίνη. 

Το σκηνικό θυμίζει τηλεοπτικό πλατό από sitcom των ‘90s, με όλες τις αναφορές και την αθωότητα εκείνης της εποχής. Ο Σεραφείμ Ράδης εξηγεί στο ethnos.gr πως αυτή η αισθητική επιλογή δεν είναι καθόλου τυχαία: «Η ανάγκη να θυμόμαστε τον εαυτό μας όπως ήταν "τότε"» είναι, όπως λέει, αυτό που μας κάνει να επιστρέφουμε σε προηγούμενες δεκαετίες – «εκείνες τις εποχές, που ξεχειλίζαμε ζωντάνια, που όλα ήταν πιθανά, που ερωτευόμασταν αβίαστα, χωρίς φίλτρα και αλλά».

Ο Σεραφείμ Ράδης θυμάται το «Αστεράκι Φωτεινό»

Στην ερώτηση αν υπήρχαν περισσότερες αυταπάτες για τον έρωτα τότε ή απλώς λιγότερη πληροφορία, ο ίδιος απαντά ότι «ο έρωτας παραμένει ίδιος απλά αλλάζει στυλ». Οι αφιερώσεις άλλαξαν, όχι όμως απαραίτητα και το συναίσθημα πίσω από αυτές. «Ο ρομαντισμός στις αφιερώσεις προκύπτει κυρίως από την ανάγκη και την πρόθεση του ανθρώπου που αφιερώνει και το μέσο που χρησιμοποιεί λειτουργεί βοηθητικά» παρατηρεί. «Πιστεύω πως και η νέα γενιά είναι με τον τρόπο της εξίσου ρομαντική και ας μην καταλαβαίνω τον κώδικά της. Εγώ πάντως δε θα ξεχάσω ποτέ το βάρος που ένιωθα λίγο πριν και μέχρι να αφιερώσω το "Αστεράκι Φωτεινό" στην Κατερίνα το καλοκαίρι του 1997».

Όσο για το ερώτημα αν ένας χωρισμός κουβαλά περισσότερο τέλος ή αρχή, ο Σεραφείμ αναφέρει ότι «ο χωρισμός τα φέρει και τα δύο, ισόποσα. Ο άνθρωπος που χωρίζει φέρει επίσης και τα δύο αλλά εκφράζει κάθε φορά αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο». Σ' ένα φανταστικό επεισόδιο τέλους σχέσης, θα επέλεγε το «Απόψε Σιωπηλοί» του Παπάζογλου, ενώ για μια νέα αρχή, το «I’m a Believer» των The Monkees. Όπως λέει, «νομίζω το γιατί είναι προφανές στους στίχους και των δύο τραγουδιών».

Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στη διασκέδαση και το πένθος, χωρίς να τα διαχωρίζει. Όπως αναφέρει ο ίδιος και στην παράσταση, το θέμα είναι κβαντικό! «Tο κοινό μπαίνοντας στο Guest Stars βρίσκεται εν αγνοία του σε μια superposition πένθους και διασκέδασης...». Κι αν μπορούσε να κάνει guest εμφάνιση σε μια 90s σειρά, ο Σεραφείμ «θα επέλεγα τους Απαράδεκτους. Οποιοδήποτε ρόλο, αν και αγαπημένος είναι ο Τζακ που τον έπαιξε ο Κοντογιαννίδης».

Διαβάστε ακόμη

Ο Ζελένσκι «δείχνει» δημοψήφισμα για το εδαφικό της Ουκρανίας: «Ο λαός πρέπει να έχει λόγο»

«Μην σκίσετε κανένα καλσόν»: Ένταση μεταξύ Κωνσταντοπούλου-Συρεγγέλα στην Εξεταστική

Οι πρώτες δηλώσεις Πιερρακάκη: «Οι παλιοί διχασμοί μεταξύ βορρά-νότου ανατράπηκαν»

Ολοκληρώθηκε η συνάντηση Χατζηδάκη-Τσιάρα με αγρότες: Δεσμεύσεις αλλά και φόβος προστίμων από τις Βρυξέλλες