Γιώργος Λέντζας και Άγγελος Γιακουμίδης στο ethnos.gr: «Με την πανδημία χάσαμε ένα κομμάτι της ανθρώπινης ταυτότητάς μας»

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 19 λεπτά ┋

Ο Γιώργος Λέντζας και ο Άγγελος Γιακουμίδης επέστρεψαν με τον δεύτερο κύκλο του «Football Stories», το οποίο αποτελείται από έντεκα νέα επεισόδια και μας ταξιδεύουν από το Λος Άντζελες μέχρι τη Χιλή και από το Ελ Σαλβαδόρ μέχρι την Ισλανδία, αναδεικνύοντας τη μαγεία του ποδοσφαίρου σε όλες τις διαστάσεις της. Η εκπομπή ακολουθεί τα βήματα των δύο φίλων, καθώς ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα κυνηγώντας τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ντέρμπι και τις ιστορίες που κρύβονται στις γειτονιές, στους δρόμους και στα γήπεδα. Είναι ένα ποδοσφαιρικό, ταξιδιωτικό, βιωματικό ντοκιμαντέρ που, με αφορμή το ποδόσφαιρο, αποτυπώνει την πραγματικότητα κάθε τόπου μέσα από τα μάτια των αληθινών πρωταγωνιστών του.

«Η δεύτερη σεζόν μας δείχνει πιο σίγουρη, πιο σαφής, πιο στοχαστική σε επίπεδο ιστοριών και σίγουρα πιο αφαιρετική. Έχοντας πει την ιστορία των μεγαλύτερων παιχνιδιών του κόσμου στον πρώτο κύκλο, και μετά από μια στάση λόγω της πανδημίας, φέτος νιώθω ότι το ποδόσφαιρο είναι η γραμμή που ενώνει άπειρες κοινωνικές ιστορίες. Γελάμε και εμείς οι ίδιοι, γιατί καμιά φορά νιώθουμε ότι κάθε επεισόδιο φέτος είναι διαφορετικό, και πάνω κάτω μοιάζει στην εκάστοτε ψυχοσύνθεση μας. Φέτος, το "Football Stories" πραγματεύτηκε από τον έρωτα, με την ιστορία του Χάρλει στο Τέξας - που ακόμη και σήμερα που το σκέφτομαι ανατριχιάζω - μέχρι τον προσφυγικό πόνο, την αστυνομική βία, τον οικογενειακό δεσμό που αναπτύσσεται στους οπαδούς. Το πώς το ποδόσφαιρο ξαναχτίζει επάνω σε συντρίμμια πολέμου, για να έρθει μια καλύτερη μέρα αύριο. Ιστορίες για τα άκρα της ζωής, τα άκρα που σε πάνε μπροστά και σε εξελίσσουν, ιστορίες μεγάλης νίκης και συντριπτικής ήττας, όλες νιώθω ότι βρίσκονται εκεί» λέει, χαρακτηριστικά, ο Γιώργος Λέντζας στο ethnos.gr.

Κάθε επεισόδιο παρουσιάζει μια σειρά από ιστορικά γεγονότα και προσωπικές ιστορίες, σε συνδυασμό με βιωματικά στοιχεία που φωτίζουν τη μοναδική ταυτότητα κάθε αγώνα, κάθε πόλης και κάθε χώρας. Στόχος του «Football Stories» είναι να αποτυπώσει τον τρόπο με τον οποίο το ποδόσφαιρο είναι συνυφασμένο με τις σύγχρονες κοινωνίες, επηρεάζοντας κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές, ακόμα και θρησκευτικές πτυχές της καθημερινής ζωής.

«Νομίζω πως αυτά τα δύο, πρωτόγνωρα για όλους μας, χρόνια που πέρασαν, λίγο πολύ μας άλλαξαν σ' ένα βαθμό. Τουλάχιστον τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε πλέον κάποια πράγματα που μέχρι πρότινος μπορεί και να θεωρούσαμε δεδομένα, ή ακόμα και να έκαναν πιο έντονη την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε με άλλους ανθρώπους. Προσωπικά, το "Football Stories" το θεωρώ αφενός ένα όχημα για να ειπωθεί αυτούσια μια ξεχωριστή ιστορία, μεγαλύτερη από εμάς, που υπήρχε εκεί περιμένοντας κάποιον να την αναδείξει. Αφετέρου όμως, είναι αναπόφευκτα ένα μέσο για να επικοινωνήσω και εγώ κάποια συναισθήματα όπως τα βιώνω στα ταξίδια, οπότε σίγουρα είχα μεγάλη ανυπομονησία και προσμονή για τη συνέχεια, αλλά και περιέργεια για το πως αλλάξαμε- γιατί σίγουρα αλλάξαμε- και πολύ καλή διάθεση για να ξαναμπούμε σε αυτό το ταξίδι» προσθέτει ο Άγγελος Γιακουμίδης.

Πόσο έχει επηρεάσει η πανδημία το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό; Σας συνέβη κάποιο περιστατικό που σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;

Α. Γ.: Να σου πω την αλήθεια τόσες καραντίνες, πανδημίες και παραλλαγές του κορονοϊού μετά, από την μια έχεις κουραστεί τόσο πολύ που υποδέχεσαι πλέον ανέκφραστος όλες τις νέες ειδήσεις που αφορούν την πανδημία, υποθέτω οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούσουν άλλο αυτή τη λέξη. Από την άλλη όμως έπιασα τον εαυτό μου να τρώει μικρές φρίκες, όταν μετά από τόσο καιρό που τα ζήσαμε όλα αυτά και μοιάζουν περισσότερο σε κακό όνειρο, έπεφτα πάνω σε παρέες ανθρώπων στο γήπεδο που φορούσαν μάσκες, και το μυαλό μου έπαιρνε 1000 στροφές του τύπου «όχι πάλι, δεν θα αντέξω σε επανάληψη το ίδιο επεισόδιο» Στο ίδιο μοτίβο θεωρώ πως αντιλαμβάνομαι και το ποδόσφαιρο, σαν άλλη μια έκφανση της ζωής: «Κανείς δεν θέλει να ξαναδεί άδεια γήπεδα και ακυρώσεις αγώνων και πρωταθλημάτων, ας προχωρήσουμε όλοι μαζί να πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας».

Γ.Λ.: Η πανδημία επηρέασε όλο τον πλανήτη, όχι μόνο το ποδόσφαιρο. Νομίζω τ' απόνερα αυτής της τρομακτικής δυναμικής, μόλις ξεκινήσαμε να τ' αντιμετωπίζουμε. Νιώθω ότι η μαυρίλα εδραιώθηκε, αισθάνομαι ότι χάσαμε ένα κομμάτι της ανθρώπινης ταυτότητας μας, και θα το βρούμε σύντομα μπροστά μας ως πρόβλημα. Πλέον καμία είδηση, πουθενά, όσο μαύρη και να είναι δεν σε σοκάρει. Αποδεχτήκαμε τη φύση του τέρατος μέσα μας και γύρω μας. Το λέω με απόλυτη ευθύνη, έχοντας κάνει τον γύρο του κόσμου μετά την πανδημία, ο κόσμος όπως τον θυμόμασταν άλλαξε, έγινε κάτι άλλο. Δεν ξέρω ακόμη τί, αλλά θα μάθουμε σύντομα. Νιώθω ότι όλοι βιώνουν την απόλυτη μοναξιά, μέσα από τα χρόνια της ψεύτικης υπερβολής των social media. Η πανδημία και η μοναξιά, αποενοχοποιείσαι σε πάρα πολύ κόσμο να ζει μέσα στην οθόνη του κινητού του, καταναλώνοντας μόνιμα bits and bytes από τις ζωές των άλλων. Αν υπάρχει κάτι που παρατήρησα ότι άλλαξε, ας πούμε, είναι ότι υπάρχει μια κούραση. Σε όλους. Μια συγκρατημένη απόσταση από κάθε είδους συναίσθημα. Αν μου έκανε κάτι εντύπωση, που είναι και ένα εσωτερικό μας παιχνίδι με τα παιδιά στην εκπομπή, είναι ότι πλέον μέσα σ' ένα γήπεδο, υπάρχουν περισσότερα κινητά που τραβάνε βίντεο το γκολ, απ’ ότι άνθρωποι που το πανηγυρίζουν. Είναι πιο σημαντικό να δείξεις ότι ήσουν εκεί στον κύκλο των ηλεκτρονικών φίλων σου, απ’ ό,τι να αφεθείς σε μια από τις πιο απόλυτες εκρήξεις συναισθημάτων από αρχής αθλήματος. Να πανηγυρίσεις με όλες σου τις αισθήσεις το γαμημένο γκολ. Ελπίζω να μη γερνάω! (Γέλια). Απλώς υπάρχουν πράγματα που προσπαθώ να καταλάβω!

Το γεγονός ό,τι η εκπομπή προβάλλεται στο ΑΝΤ1+ άλλαξε τα δεδομένα ή διαφοροποίησε τον τρόπο που έγιναν τα γυρίσματα;

Γ.Λ.: Ναι και όχι. Νιώθω ότι μια πλατφόρμα σε απελευθερώνει σε επίπεδο content, σε σχέση με τον αναχρονισμό της τηλεόρασης. Είναι πιο σύγχρονο σαν προσέγγιση και πιο κοντά στη γενιά μου, φτάνει να μην γίνεται με όρους «παλιάς τηλεόρασης». Σου δίνει τη δυνατότητα να μην κυνηγάς μια πρεμιέρα επεισοδίου και τα νούμερα της μιας θέασης, αλλά να έχει ο οποιοσδήποτε πρόσβαση στην εκπομπή και αυτή να παραμένει σταθερά εκεί, άρα σου δίνει τη δυνατότητα να χτίζεις το κοινό σου, σήμερα, αύριο σε 1 ή 2 χρόνια. Από την άλλη μου λείπει ο ηλεκτρισμός της πρεμιέρας, το feedback που θα πάρεις μαζικά από τον κόσμο την επόμενη μέρα και θα σου δώσει την δύναμη να συνεχίσεις, επειδή σαφώς στις ελληνικές πλατφόρμες το κοινό είναι πολύ μικρότερο από αυτό της τηλεόρασης. Ως δημιουργός, αυτό που σε νοιάζει, είναι να δει αυτό που φτιάχνεις όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Τα άλλα, είναι θέματα του καναλιού, που αποφασίζει για την προβολή της εκπομπής. Πάντως, αν υπάρχει κάτι, που πρέπει ν' αναγνωρίσω και νομίζω έχει σημασία σε τέτοιους καιρούς, είναι ότι η πλατφόρμα υπήρξε πολύ υποστηρικτική σε ό,τι κι αν ζητήσαμε να κάνουμε ή να πούμε, σε επίπεδο περιεχομένου. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Στις πλατφόρμες ροής έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σειρές, ταινίες, ντοκιμαντέρ και ριάλιτι. Πιστεύετε ότι το κοινό θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε αθλητικές εκπομπές και μετάδοση αγώνων, μίας και σε λίγες ημέρες ξεκινούν οι αγώνες του Μουντιάλ;

Γ.Λ.: Αυτό νομίζω ότι είναι μια ερώτηση που θα πρέπει ν' απαντήσω μετά το Μουντιάλ, το οποίο προφανώς και είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την πλατφόρμα. Δεν ξέρω καθόλου τα δεδομένα για να έχω άποψη ακόμη. Σίγουρα, το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, είχε πάντα τη μορφή δημόσιου δωρεάν αγαθού, μέσω της ΕΡΤ, από την δεκαετία του 70 ακόμη. Υπάρχει μια γενικότερη, παγκόσμια στροφή, όπου τα πάντα πλέον «κλειδώνονται» σε pay per view συνθήκες, κάτι που ξεκίνησε από την Αμερική και πλέον καταλαμβάνει όλο τον κόσμο. Θα έχει ενδιαφέρον σίγουρα πώς θα πάει αυτό. Γενικότερα πάντως, ό,τι παρακολουθώ από εξωτερικό σε πλατφόρμες αθλητικού περιεχομένου (κυρίως Αγγλία) δίνει τη δυνατότητα για πιο μεγάλη ανάλυση, καλύτερη ποιότητα κάλυψης και σχολιασμού και μεγαλύτερη εξειδίκευση. Ελπίζω έτσι να είναι και εδώ. Εκεί είναι το στοίχημα θεωρώ.

Τι είναι αυτό που έχετε αγαπήσει τόσο πολύ στο «Football Stories»;

Α. Γ.: Έχω αγαπήσει διάφορες πλευρές του «Football Stories», απ' όλα τα στάδια που πέρασε μέχρι να σχηματιστεί σε αυτό που είναι σήμερα, το πώς έβαλε ο καθένας μας ένα κομμάτι του εαυτού του, ώστε να πάρει τη δική του ταυτότητα και το πώς άλλαξε εξίσου μέσα απ΄ αυτό. Έχω αγαπήσει τη διαδικασία επίλυσης ενός γρίφου που αποτελεί το κάθε επεισόδιο, αλλά και πολλές μικρές - μικρές στιγμές που συμβαίνουν στα ταξίδια, που τα έχω στο μυαλό μου ως σημεία κλειδιά. Σε μια εκπομπή που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τους οπαδούς, που κατά βάση λειτουργούν πιο αφαιρετικά απ’ ότι μηχανοποιημένα, πάρα πολλά πράγματα μπορούν να στραβώσουν και πάρα πολλά έχουν στραβώσει. Αλλά κάθε φορά, ό,τι αναποδιά κι αν τύχει, στο τέλος της ημέρας την υποδεχόμαστε όλοι μαζί και την αντιμετωπίζουμε και αυτό όταν το καταλαβαίνω εκείνη τη στιγμή, δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω, οπότε καταλήγει κάπως άβολα να με ρωτάει ο Γιώργος για παράδειγμα «τι γελάς ρε, καιγόμαστε» και που να εξηγείς! Αυτή νομίζω είναι η αγαπημένη μου στιγμή, μια μικρή νίκη απέναντι σε κάθε αναποδιά!

Γ.Λ.: Η δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις το ποδόσφαιρο ως αφορμή για να μιλήσεις για την κοινωνία. Είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί εδώ, ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο, μ' εξαίρεση τη συγκλονιστική σειρά που είχε επιμεληθεί ο Ερίκ Καντονά. Προσωπικά αγάπησα πάρα πολύ τη δυνατότητα που μας έδωσε να πούμε την ιστορία που θέλαμε, όχι την ιστορία που έπρεπε. Έχει πάρα πολύ διάβασμα, πάρα πολλή έρευνα, είναι σα να προσπαθείς να συνθέσεις ένα παζλ, αλλά να μην ξέρεις καν που βρίσκονται τα κομμάτια του. Και αν αγάπησα κάτι, είναι η ίδια παρανοϊκή φύση του project. Ξεκίνησε ως ένα υποτιμημένο τηλεοπτικό «παιχνίδι», νιώθω ότι μεγάλο κομμάτι των ελληνικών media, δεν έχει ιδέα τι εκπομπή είναι, δεν την καταλαβαίνει. Η αγάπη που πήρε όμως από τον κόσμο, ήταν δυσανάλογη της προβολής του. Πραγματικά έχουν συμβεί πολύ ιδιαίτερα πράγματα. Η εκπομπή έχει μπει σε οδηγό σπουδών πανεπιστημίου, στο κομμάτι μεθοδολογίας της έρευνας. Την βλέπουν μέσα στις φυλακές και θέλουν να φτιάξουν με τη βοήθεια μας ποδοσφαιρική ομάδα. Στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, έβαλαν οι προπονητές εργασία σε όλες τις αναπτυξιακές ομάδες, να γράψουν μια σύνοψη επεισοδίου σχετικά με την εκπομπή. Ήταν τρελό, δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μου ήρθε ένα μήνυμα από τον Γιώργο Καραγκούνη, που έβλεπε την εκπομπή με το παιδί του και έγραφαν εργασία γι’ αυτήν. Ήταν συγκινητικό. Ένας άνθρωπος που έδωσε τόσα σε μένα, όσο μεγάλωνα, τώρα νιώθει ότι το επιστρέφω μέσα από αυτή τη δουλειά στο παιδί του. Γυναίκες μας σταματούσαν στον δρόμο για να μας πουν ό,τι αν και δεν βλέπουν ποδόσφαιρο, αυτό μπορούν να το παρακολουθήσουν δίπλα - δίπλα με τους άντρες τους (γέλια). Γενικά υπάρχουν πολλά δείγματα τέτοιων συγκινητικών bloopers, που κάπου τότε απελευθερωθήκαμε από το στρες του τί πάμε να κάνουμε. Μέχρι τότε ήμασταν πολύ κουμπωμένοι, γιατί νιώθαμε ότι πάμε να ρισκάρουμε, με μια εκπομπή που κανείς δεν θα ήθελε να δει, αλλά εμείς θα θέλαμε να κάνουμε!

Πότε και πώς σας ήρθε η ιδέα για μία τέτοια εκπομπή;

Α. Γ.: Το «Football Stories» οφείλει τη γέννηση του, όπως κάθε μεγάλη ιδέα, τουλάχιστον για εμάς: Ένα καλοκαίρι σ' ένα σουβλατζίδικο, τρώγοντας παρέα και πίνοντας τις μπύρες μας, συζητούσαμε για το ποια ποδοσφαιρικά ντέρμπι θα θέλαμε να δούμε στη ζωή μας, αν είχαμε την ευκαιρία. Και κάπως αυθόρμητα, ήταν οι μπύρες θες, ήταν η καλή διάθεση, ήταν η πλάκα μεταξύ μας (;), αρχίσαμε να χτίζουμε ένα σενάριο του τι θα κάναμε αν γυρίζαμε μια εκπομπή γύρω από αυτό το περιεχόμενο.

Γ.Λ.: Κάμποσα χρόνια πριν, αρκετά για την ακρίβεια, μια συζήτηση που ξεκίνησε με το «ποια ματς θα ήθελες να δεις στη ζωή σου πριν πεθάνεις» κατέληξε 5 χρόνια μετά, σε μια ταξιδιωτική εκπομπή, 2 κύκλους, 27 επεισόδια σε 22 χώρες. Καθόλου άσχημα για μια semi drunk συζήτηση!

Άγγελος Γιακουμίδης: «Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα στη ζωή μου»

Το ποδόσφαιρο υπήρχε στη ζωή σας από τα παιδικά σας χρόνια;

Α. Γ.: Ο πατέρας μου είναι φυσικοθεραπευτής. Οι πιο παλιές μου αναμνήσεις είναι που με έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο, στην ομάδα των ΗΛΤΕΞ Λύκων και με αφήνανε να κάθομαι στον πάγκο μαζί του. Άλλες εποχές.. Μετά, μ' έπαιρνε και με πήγαινε στο γήπεδο να δούμε τον Ηρακλή κάθε Κυριακή. Αγάπησα τόσο πολύ την ομάδα μου, αλλά και θαύμαζα ακόμα περισσότερο τον πατέρα μου που «έκανε καλά τους ποδοσφαιριστές» και αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω κι εγώ στη ζωή μου. Να το υπηρετήσω και κάπως έτσι έγινα κι εγώ φυσικοθεραπευτής. Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα στη ζωή μου και είχε εξίσου σημαντικό ρόλο σε κάθε στιγμή.

Γ.Λ.: Ναι και όχι. Είναι σαν ένας έρωτας ζωής που δεν μπορώ να ξεκόψω. Φεύγω, γυρνάω, ασχολούμαι, ξενερώνω, μάλλον αν ήταν σχέση θα ήταν πολύ τοξική. Πάντως τα τελευταία χρόνια, δεν παρακολουθώ τόσο. Περισσότερο μ' ενδιαφέρει πλέον η κοινωνιολογική ερμηνεία του, παρά το ίδιο το άθλημα. Βλέπω μόνο Άρη, επειδή είμαι λάτρης των αυτοβασανιστηρίων, Αγγλία, άντε και κάνα Τσάμπιονς Λιγκ.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ταξιδιωτικός προορισμός από αυτούς που έχετε επισκεφθεί;

Α. Γ.: Κάθε φορά δυσκολεύομαι ν' απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και κάθε φορά ανακαλύπτω και άλλη απάντηση. Νομίζω στη φάση που με πετυχαίνεις, η πιο δυνατή εικόνα που έχω στο μυαλό μου, είναι από την Ισλανδία, μια πανέμορφη χώρα, πρότυπο για το πώς επενδύει το μέλλον της στο ποδόσφαιρο, που αν είμαι τυχερός, θα ήθελα μια ημέρα να ζήσω.

Γ.Λ.: Είμαι πολύ δεμένος φέτος με τα ταξίδια μας στην Βόρεια και Λατινική Αμερική, οπότε νομίζω θα πω συνολικά αυτό το σετ ταξιδιών.

Ποιο είναι το προσωπικό σας στοίχημα γι’ αυτή την εκπομπή;

Α. Γ.: Κρυφή μου επιθυμία και ευχή είναι το «Football Stories» να πάει την μπάλα (κλισέ το ξέρω) της δημιουργικότητας, των ευκαιριών και της έκφρασης στο μέσο της τηλεόρασης, λίγο παρακάτω. Θέλω να πιστεύω, πως σ' ένα βαθμό κάνουμε κάτι, το οποίο ξεπερνάει τα παραδοσιακά στεγανά των τηλεοπτικών εκπομπών και πως σ' ένα βαθμό έχουμε πάρει την αντίστοιχη υποδοχή, από ανθρώπους που ούτε θα μπορούσαμε να φανταστούμε ό,τι θα το αγκαλιάσουν. Έτσι, λοιπόν, θα ήθελα κάποτε, το «Football Stories» να είναι ένα σημείο αναφοράς για κάποιον που είχε ένα όραμα μέσα του και η ύπαρξη της δικής μας εκπομπής, να έκανε το τηλεοπτικό περιβάλλον, λίγο πιο ανοιχτό για κάτι άλλο αντίστοιχο.

Γ.Λ.: Η εκπομπή είναι ένα statement, σχετικά με το τί ποδόσφαιρο θέλουμε. Θα ήθελα ν' ανοίξει τον διάλογο στην κοινωνία, από την πλευρά της πληροφορίας. Δηλαδή «παιδιά, αποφασίστε όλοι, όσο το παραπροϊόν είναι δυνατότερο από το προϊόν, το παρασκήνιο θα είναι πάντα πιο ελκυστικό». Εμείς φέρνουμε τις εικόνες, από άλλες κοινωνίες, άλλες ποδοσφαιρικές πραγματικότητες, και τις αφήνουμε εδώ. Αυτό θα ήταν έτσι, ας το πούμε, η πιο ιδεαλιστική σκέψη μου για την εκπομπή. Φυσικά δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά ας είναι. Μια καλή δουλειά, είναι μια καλή δουλειά. Αυτό είναι και το μότο της εκπομπής, τα παρανοϊκά βράδια που βρισκόμαστε όλη η ομάδα παραγωγής, σκασμένοι, στο γραφείο, ψάχνοντας μια λύση.

Πέρα από τα ταξίδια και το ποδόσφαιρο, τι άλλο περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;

Α. Γ.: Θ' ακουστώ γκρινιάρης και αχάριστος, το ξέρω και συγχωρέστε με, αλλά είναι μεγάλο λάθος που το «Football Stories» δεν γυριζόταν και παράλληλα στη ριάλιτι εκδοχή του! Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως η καθημερινότητά μας, ειδικά αυτή τη στιγμή είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στην παραγωγή της 2ης σεζόν! Αν το καλοσκεφτείς, από τον Ιούλιο κάναμε 10 ταξίδια, ήτοι 10 εβδομάδες, ταυτόχρονα με την παραγωγή τους, οπότε, σε καμία περίπτωση δεν το λέω με παράπονο, αλλά μου έχει λείψει το συναίσθημα μιας ξένοιαστης μπύρας!

Γ.Λ.: Δυστυχώς τίποτα αυτή την περίοδο. Η εκπομπή και η προετοιμασία της ήταν πάρα πολύ απαιτητική και σε χρόνους που έμοιαζε αδύνατον να υλοποιηθεί. Έχει αδιανόητο όγκο δουλειάς από πίσω. Κάναμε τη συζήτηση όλοι μαζί, καταλήξαμε ότι είναι ΟΚ για 5, 6 μήνες κυριολεκτικά να μην έχουμε ζωή, για να συνεχίσει να υπάρχει το «Football Stories». Είναι όμορφη περίοδος, πιεστική αλλά όμορφη, κάπως σαν history in the making. Μου έχει λείψει πάντως, μια Κυριακή, ιδανικά με βροχή, να ξυπνήσω από νωρίς και να κάτσω στο σπίτι μου, παρέα με τη γάτα μου, εξασκώντας αυτό που οι Βουδιστές χαρακτηρίζουν στη φιλοσοφία τους «τέχνη του να μην κάνεις τίποτα». Μου έχει λείψει πολύ αυτό. Ζεστός καφές, βιβλία τριγύρω, βινύλια και αποφόρτιση μυαλού, μέχρι να τρυπώσει πάλι κάποια ιδέα για project που θα μου βγάλει την ψυχή τα επόμενα χρόνια (Γέλια).

Άγγελος Γιακουμίδης: «Θα ήθελα το Football Stories να πάει την μπάλα της δημιουργικότητας, των ευκαιριών και της έκφρασης στο μέσο της τηλεόρασης, λίγο παρακάτω»

Τι ονειρεύεστε από εδώ και πέρα να σας φέρει ο χρόνος;

Α. Γ.: Ήταν μέχρι στιγμής μια πλήρης χρονιά, κουραστική μεν, γεμάτη εμπειρίες και μοναδικές εικόνες δε. Πιστεύω πως αυτό θα φανεί ξεκάθαρα στη δεύτερη σεζόν, γιατί θεωρώ πως ανεβάσαμε σημαντικά τον πήχη σε σχέση με την 1η, και το λέω με περηφάνια, για όλους μας που και πάλι, βάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Με γνώμονα την ευγνωμοσύνη που έχω για την μέχρι τώρα χρονιά, δεν ζητάω πολλά, ανυπομονώ να πάω λίγες ημέρες διακοπές το Δεκέμβριο, που στη συνθήκη που έχουμε συνηθίσει μάλλον με το Γιώργο θα τις κάνω και αυτές όπως το βλέπω!

Γ.Λ.: Την αρετή της υπομονής, το να συναντήσω ανθρώπους που θα συνεργαστώ που θα με καταλάβουν και θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ, όπως το ίδιο θα κάνω και εγώ μαζί τους. Παραδόξως, πάρα την κούραση, νιώθω μια όμορφη γαλήνη, ότι ο ενθουσιασμός παραμένει εκεί, ζωντανός, μαζί με την περιέργεια - ενώ η εμπειρία αρχίζει και εμφανίζεται. Και αυτό με κάνει να πιστεύω, ότι τις πιο όμορφες ιστορίες μας, δεν τις έχουμε διηγηθεί ακόμα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη