Το «Elsbeth» φέρνει γέλιο, μυστήριο και μια δόση νοσταλγίας

Το Elsbeth δεν φέρνει κάτι επαναστατικό στον τηλεοπτικό χώρο, αλλά προσφέρει μια ευχάριστη παρέα σ' ένα κοινό που αναζητά κάτι γνώριμο και οικείο

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Η συνήθεια με την οποία το κοινό παρακολουθεί τηλεόραση έχει αλλάξει δραματικά από την εποχή της πανδημίας, αντανακλώντας την αυξανόμενη επιθυμία του για νέες ιδέες και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ωστόσο, η ανάγκη για αγαπημένους παλιότερους χαρακτήρες της μικρής οθόνης παραμένει ζωντανή, όπως αποδεικνύεται από την επιτυχία διάφορων prequels ή τη δημιουργία νέων spin-offs από ήδη αγαπητές παραγωγές. Το «Elsbeth», το νέο κεφάλαιο στο τηλεοπτικό σύμπαν των «The Good Wife» και «The Good Fight», είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης.

Η Κληρονομιά του «The Good Wife»

Το «The Good Wife» (2009–2016), δημιούργημα των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ, πέτυχε έναν ξεχωριστό συνδυασμό πολιτικού σχολιασμού, δικαστικού δράματος και εσωτερικών εξερευνήσεων. Μέσα από την Άλισια Φλόρικ (Τζουλιάνα Μαργκούλις), η σειρά έδινε στους θεατές τη δυνατότητα να εξετάσουν τα ηθικά διλήμματα σ' ένα σκληρό νομικό περιβάλλον, με την ίδια να λειτουργεί ως η φωνή της λογικής και της αλλαγής. Αντίστοιχα, το «The Good Fight» πρόσφερε μια πιο εξωστρεφή, πολιτικά αιχμηρή και, σε στιγμές, σχεδόν σουρεαλιστική εκδοχή αυτού του κόσμου, αντικατοπτρίζοντας τη μετάβαση στην εποχή Τραμπ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ελσμπεθ Τασκιόνι (Κάρι Πρέστον) αναδείχθηκε ως ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας: μια δικηγόρος με φαινομενικά παράδοξη συμπεριφορά, αλλά και εξαιρετική ικανότητα να επιλύει περίπλοκες υποθέσεις. Ο συνδυασμός της εκκεντρικής παρουσίας και της εντυπωσιακής ευφυΐας της, την κατέστησαν μία από τις πιο ξεχωριστές εμφανίσεις των δύο σειρών.

Χρειαζόταν δική της σειρά η Ελσμπεθ Τασκιόνι;

Το «Elsbeth», το οποίο είναι διαθέσιμο στην Cosmote TV, επιχειρεί να δώσει νέα πνοή στον χαρακτήρα της Τασκιόνι, μεταφέροντάς την από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη και από τη δικηγορία στη διερεύνηση εγκλημάτων. Ως εξωτερική συνεργάτης του NYPD, η πρωταγωνίστρια καλείται ν' ανακαλύπτει δολοφόνους και να ερευνά τη διαφθορά. Ωστόσο, η ιστορία σύντομα απομακρύνεται από την κεντρική αποστολή της και υιοθετεί έναν πιο ανάλαφρο, αυτοτελή χαρακτήρα, ο οποίος πολλές φορές θυμίζει τη Morgane Alvaro από το γαλλικό «H.P.Ι.». Φορώντας παλτό σε ζωηρά χρώματα, κασκόλ, γάντια, και κρατώντας πάντα τουλάχιστον τρεις τεράστιες τσάντες, αποπνέει σοβαρότητα και ευγένεια. Όταν τη ρωτούν αν την περιμένει κανείς, απαντά μ' ενθουσιασμό: «Ωωω, δεν νομίζω πως κάποιος με περιμένει».

Παρότι η σειρά προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο σενάριο των παλαιότερων σειρών των Κινγκ και τις σύγχρονες απαιτήσεις, μοιάζει να χάνει κάποιες φορές τον προσανατολισμό της. Η Ελσμπεθ συνεχίζει να βασίζεται στο γνώριμο χαρακτηριστικό της: δείχνει αφελής και εκτός τόπου, ενώ καταφέρνει πάντα να λύνει με δεξιοτεχνία το εκάστοτε μυστήριο. Αν και αυτό λειτουργούσε υπέροχα ως κωμική ανάσα στο «The Good Wife», φαίνεται να μην επαρκεί όταν μετατρέπεται σε κεντρική ιστορία.

Ανάμεικτες αντιδράσεις

Η σειρά έχει προκαλέσει ανάμεικτες αντιδράσεις. Από τη μία, υπάρχουν εκείνοι που τη βρίσκουν απολαυστική για την ελαφρότητα και τη θετική της ενέργεια. Η Κάρι Πρέστον παραμένει εξαιρετική στον ρόλο, δημιουργώντας μια ηρωίδα με ειλικρίνεια και χιούμορ. Η Νέα Υόρκη, φωτεινή και ζωντανή, λειτουργεί ως το ιδανικό σκηνικό για τη φανταχτερή προσωπικότητα της Ελσμπεθ.

Από την άλλη πλευρά, αρκετοί θεωρούν ότι η σειρά στερείται ουσίας. Οι υποθέσεις που αναλαμβάνει είναι προβλέψιμες, ενώ η ανάλαφρη διάθεση μπορεί να φαίνεται υπερβολικά επιφανειακή. Για κάποιους θεατές, η σειρά είναι ευχάριστη χάρη στον θετικό της χαρακτήρα. Ωστόσο, για όσους αγάπησαν το «The Good Wife» και το «The Good Fight», το «Elsbeth» μοιάζει να υπολείπεται του πλούσιου και πολυδιάστατου αφηγηματικού βάθους που χαρακτήριζε τις προηγούμενες σειρές των Κινγκ.

Η Πρέστον καταφέρνει τον δύσκολο άθλο να δημιουργήσει μια αξιολάτρευτα εκκεντρική ηρωίδα, που ποτέ δεν γίνεται ενοχλητική

Η Ελσμπεθ ως σύμβολο διαφορετικότητας

Μια ενδιαφέρουσα πλευρά της σειράς είναι η συζήτηση για το αν η Ελσμπεθ μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή εκπροσώπησης νευροδιαφορετικών ατόμων. Η ασυνήθιστη συμπεριφορά της και οι αντισυμβατικοί τρόποι σκέψης της, την κάνουν για πολλούς ένα πρότυπο διαφορετικότητας. Αν αυτή η πρόθεση είναι σκόπιμη, τότε η σειρά θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν όχι, υπάρχει ο κίνδυνος η εκκεντρικότητά της ν' αντιμετωπιστεί επιφανειακά, χωρίς τον απαιτούμενο σεβασμό.

Το «Elsbeth» δεν είναι ούτε η αποτυχία που φοβούνταν οι σκεπτικιστές, ούτε η επαναστατική τηλεοπτική θέαση που περίμεναν οι fans. Είναι, όπως πολλοί το περιγράφουν, μια «εύκολη» σειρά: απολαυστική, γνώριμη και εθιστική. Μπορείς ν' παρασυρθείς από το κεντρικό έγκλημα, γνωρίζοντας παράλληλα με βεβαιότητα πως ο δράστης θα τιμωρηθεί και η Ελσμπεθ θα βγει νικήτρια. Ωστόσο, όπως όλες οι σειρές των Κινγκ, είναι φτιαγμένη με ακρίβεια, χιούμορ και φινέτσα. Η Πρέστον καταφέρνει τον δύσκολο άθλο να δημιουργήσει μια αξιολάτρευτα εκκεντρική ηρωίδα, που ποτέ δεν γίνεται ενοχλητική – τη γυναίκα που σερβίρει μπισκότα στον δολοφόνο ενώ σχεδιάζει την πτώση του. Οσο η Νέα Υόρκη γεμίζει χαρούμενους εγκληματίες, η πρωταγωνίστρια είναι εκεί να τους «εξολοθρεύει» – με καλοσύνη.

Η Ελσμπεθ Τασκιόνι έχει αποδείξει ότι είναι ένας χαρακτήρας που μπορεί να σταθεί αυτόνομα, όμως παραμένει το ερώτημα αν άξιζε ένα καλύτερο σενάριο για να ξεδιπλώσει τις δυνατότητές της. Το «Elsbeth» δεν φέρνει κάτι επαναστατικό στον τηλεοπτικό χώρο, αλλά προσφέρει μια ευχάριστη παρέα σ' ένα κοινό που αναζητά κάτι γνώριμο. Ίσως αυτός να είναι και ο πραγματικός του στόχος.

Διαβάστε ακόμη