«Και για να ξέρετε, πάλι Τσίπρα θα ψηφίσω»

Τσιπουράδικο, Βόλος, μεσημέρι και καταχνιά, στο έμπα ενός καυτού (πολιτικά) καλοκαιριού. Το «άνευ γλυκάνισου» γεμίζει τα ποτήρια της παρέας, που έχει βαλθεί να φτάσει στους τελευταίους μεζέδες, έτοιμη να στροβιλιστεί σαν τους δερβίσηδες στον στενό ανήλιαγο χώρο.

Κι ανάμεσά τους ο «Ρωμηός» της εποχής, που μιλάει βραχνά, σιγανά, στρίβοντας το ‘να τσιγάρο πίσω απ’ τ’ άλλο· άλλοτε κοιτώντας το ταβάνι κι άλλοτε το καρό μωσαϊκό. Κι όλοι της παρέας τον ακούνε σαν τον γιατρό που κρατάει τις εξετάσεις κι είναι έτοιμος να πει τι «έδειξαν»…

«Στην αρχή παθιάστηκα με το ΚΚΕ. Ο πατέρας μου είχε βγει στα βουνά ακολουθώντας τον Νικηφόρο. Εγώ βγήκα στις πλατείες φωνάζοντας για τον Φλωράκη. Καραμανλής τότε, ο μέγας, όχι ο μικρός… Μετά ήρθε ο Αντρέας. Κάτι μου είπε, κάτι άλλο άκουσα εγώ και να “καλημέρα ήλιε, καλημέρα”… Εκεί να δεις φανατισμό. Ο Μητσοτάκης; Εχθρός και Αποστάτης! Εφαγα τα νιάτα μου τρέχοντας για το ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή κατάλαβα πως άλλοι τρώνε κι άλλοι τρέχουν. Αλλοι ιδρώνουν κι άλλοι απολαμβάνουν. Κι άφησα και τους πράσινους. Ο Αντρέας είχε φύγει αγκαλιά με την Ιστορία. Κι εγώ έφυγα αγκαλιά με μια απορία: για ποιους έδινα τη ζωή μου, ρε γαμώτο;».

Ο ανεμιστήρας στο ταβάνι παίρνει τις κουβέντες του και τις στριφογυρίζει παντού. Βλέπεις γύρω μάτια να κοιτάζουν κλεφτά προς την παρέα. Οι περισσότεροι συμφωνούν, το καταλαβαίνεις από την έκφραση στο πρόσωπο. Περιμένουν τη συνέχεια…

«Μετά, πάντα κοιτώντας αριστερά, πήρα τον δρόμο του Συνασπισμού. Τίποτα δεν περίμενα απ’ εκεί, τίποτα δεν ήρθε. Και κάποια στιγμή έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και να δεις που τότε πίστεψα πως κάτι θα αλλάξει. Μετά το ξινό από την αλαζονεία πρόσωπο του Σαμαρά, το χαμόγελο του Αλέξη…». Το ταβάνι στα τσιπουράδικα τις μεσημεριανές ώρες χαμηλώνει για τους πότες που νιώθουν ότι τ’ ακουμπάνε, όπως νιώθουν ότι μπορούν να «ακουμπήσουν» και τον Θεό ακόμη, όχι πρωθυπουργούς και βουλευτές μονάχα!
«Και για να ξέρετε, πάλι Τσίπρα θα ψηφίσω, όχι γιατί άλλαξε κάτι στη ζωή μου. Εδώ έπινα, εδώ τα πίνω, σ’ αυτόν τον τόπο γέρασα περιμένοντας, σ’ αυτό τον τόπο θα πεθάνω περιμένοντας… Αλλά, να, δεν μου πάει να ξαναδώ αυτούς που κυβέρνησαν χρόνια τη χώρα και τη ρήμαξαν, να γυρίζουν σαν απελευθερωτές. Οπως τότε… Ο Αρης έδιωξε τους Γερμανούς από τη μισή Ελλάδα, οι δωσίλογοι κυβέρνησαν!»

Στο τραπέζι δύο γαρίδες έμειναν ορφανές, τέσσερα ποτήρια αδειανά και μια παρέα ζαλισμένη από της ιστορίας το οινόπνευμα αποχωρεί με σκέψεις άδειες από ιδέες, από έναν χώρο άδειο σαν τον ουρανό που σκεπάζει μιαν Ελλάδα, άδεια από αισιοδοξία…

Ετσι γίνεται στα τσιπουράδικα. Μπαίνεις αρτιμελής και βγαίνεις αφήνοντας πίσω σου ένα δικό σου κομμάτι, βγαίνεις με κουβέντες καρφωμένες πάνω σου και ματώνεις. 

Γιατί το παρελθόν της Ελλάδας μόνο σημάδια αφήνει, τους τύπους των ήλων, κι ένα μυστήριο σκοτάδι που σ’ ακολουθεί…

Διαβάστε ακόμη

Ραντεβού στα μπλόκα αντί για το Μαξίμου δίνουν οι αγρότες - «Δε θα κάνουμε πίσω αν δε λυθούν τα προβλήματα»

Αποκάλυψη OPEN για κύκλωμα ΟΠΕΚΕΠΕ: Ο αρχηγός χρησιμοποιούσε λογαριασμό του λογιστή για τις επιδοτήσεις

Ισραήλ: Σκοτώσαμε τον υψηλόβαθμο ηγέτη της Χαμάς Ραέντ Σαάντ - Το βίντεο που δημοσίευσε ο IDF

Εντυπωσιακό βίντεο: Όρκες και δελφίνια συνεργάζονται στο κυνήγι σολομών - H πρώτη τεκμηριωμένη καταγραφή συνεργασίας