Αν τα μαθηματικά και οι αριθμοί είναι ένα εργαλείο διαλογισμού και περισυλλογής - όπως λέγεται – τότε, τώρα είναι η ώρα να ανοίξουν οι αριθμομηχανές των τηλεφώνων, να βγουν τα μολύβια και να γίνει μια μαθηματική προσέγγιση στο αποτέλεσμα των εκλογών της περασμένης Κυριακής.
Όχι λοιπόν, δεν είναι ούτε Βατερλώ, ούτε στρατηγική ήττα η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Γιατί να πετάξω το αυτόγραφο που μου αφιέρωσε, όταν ήμουν… παιδί, ο Διονύσης, επειδή ψηφίζει Νέα Δημοκρατία κι εγώ κρυφογελάω στον ΣΥΡΙΖΑ;
Και περάσανε νύχτες πολλές μέχρι να ξαναβγούν στο φως οι κάλπες· οι κάλπες οι πραγματικές, γιατί κάτι κάλπικες δημοψηφίσματος στήθηκαν, και δεν χρειάστηκε καν να καταμετρηθεί το περιεχόμενό τους...
Από τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους και μέχρι τώρα, σχεδόν 200 χρόνια μετά, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο από εναλλαγή των συνδαιτυμόνων σε πλούσιο τραπέζι. «Έφαγαν αυτοί, τώρα θα φάμε και εμείς».
Στον τόπο των αμαρτωλών το Μαγιόπουλο χιονίζει... Κοντά είμαστε. Και συμπληρώνουμε: κι' έχει και εκλογές!
Σαν σπάνιο πουλί, που τελεί υπό εξαφάνιση και που από… εκατονταετία σε εκατονταετία φτερουγίζει αιφνιδιαστικά στον αέρα της Ελλάδας, για να δηλώσει την ύπαρξή του, μοιάζει η ενότητα!
Θεμέλια στο φαύλο πολιτικό οικοδόμημα του τόπου. Κωλέττης, Βούλγαρης. Δυο πρωθυπουργοί που στιγμάτισαν την Ελλάδα και ζημίωσαν τους Έλληνες.
Ο 21ος αιώνας είχε αρχίσει να κυλάει στο αυλάκι της Ιστορίας και ένα εμβληματικό πρόσωπο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’ επισκεπτόταν την Ελλάδα, σχεδόν 1000 χρόνια μετά το Σχίσμα των δύο Εκκλησιών.
Κι’ από το 1844, από τη μακρινή εκείνη χρονιά - πάνε… δυο αιώνες πιά – τους άριστους αναζητούμε στα ψηφοδέλτια κι όλο οι «αρεστοί» μάς ξεπετάγονται στη Βουλή...
Όσοι έχετε επισκεφτεί τη Βυτίνα Αρκαδίας ίσως έχει πέσει το μάτι σας στο ορειχάλκινο άγαλμα, που δεσπόζει στην πλατεία έξω από το Λαογραφικό Μουσείο· είναι του Μαθιού Πόταγα.
Γιατί αυτές είναι οι Βρυξέλλες: μια σκοτεινή, απρόσωπη πόλη μέσα στην ξεθωριασμένη προσωπικότητά της, που για το μόνο που μπορεί να καυχιέται είναι ότι εκεί ακούστηκε το πρώτο κλάμα της Όντρεϊ Χέπμπορν…
«Beef» εκτός από μοσχάρι σημαίνει στην αργκό ακριβώς αυτό: μαλώνω με κάποιον λεκτικά και αρχίζω ένα τσακωμό… που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει...
Όσο μακριά κι αν σε πάει η φαντασία για τον Γιώργο Λιάνη, η πραγματικότητα σε πάει μακρύτερα· μόνο που αυτή δεν σε γυρίζει πίσω…
Οι Γάλλοι, έχουν έναν παράδοξο τρόπο να ξετυλίγουν τον μίτο της Ιστορίας, να τον φθάνουν μέχρι τέλους και ξαφνικά να ανακαλύπτουν ότι βρέθηκαν εκεί από όπου ξεκίνησαν…
