Κώστας Γκουσγκούνης: Ο περαστικός του σινεμά που του άναβαν κεριά και αποθέωναν τις επιδόσεις του – Ακόμα ένας σπασμένος κρίκος από τα χρόνια της αθωότητας

Ο Κώστας Γκουσγκούνης ήταν το ελληνικό ερωτικό σινεμά των 10ετιών του 70 και του ‘80: Σεξ, καλαμπούρι, ξεφάντωμα στις σκοτεινές αίθουσες για θεατές και πρωταγωνιστή, αλλά και... ποίηση.
Ήταν εκεί κάπου στο δειλινό της 10ετίας του ’70, όταν η… σεξουαλική επανάσταση είχε επηρεάσει και την σεμνότυφη, αλλά καθ’ όλα διαστροφική ελληνική πραγματικότητα… Στον Άγιο Ελευθέριο, στην Αχαρνών, λίγο πιο κάτω από το θρυλικό γήπεδο του Σπόρτιγκ, πλάι στην ταπεινή εκκλησία, που οι ανάγκες της ματαιοδοξίας των πιστών την μετέτρεψαν αργότερα σε ναό εντυπωσιακό αμετροεπούς αλαζονείας, υπήρχε ένας άλλος «ναός», το Βένος…

Το Βένος γεννήθηκε ως ένας καθωσπρέπει κινηματογράφος, που η κρίση του ελληνικού σινεμά και η ανέχεια τον μετέτρεψαν σε τσοντοσινεμά… Και όταν λέμε «τσοντοσινεμά», ο καθένας πια γνωρίζει τι σημαίνει και ποιου είδους ταινίες προβάλλονταν στη σκοτεινή αίθουσα των πόθων και της επίπλαστης αμαρτίας. Να πούμε για την Ιστορία ότι το όνομα του, «Βένος», το είχε πάρει από τον γιο του κατασκευαστή της πολυκατοικίας που σήκωνε στις τσιμεντένιες πλάτες του, τον Βενιαμίν Κάκαβα.

Εκεί λοιπόν, ένα παγωμένο ανοιξιάτικό βράδυ του 1978, γνώρισα τον Κώστα Γκουσγκούνη. Ο κινηματογράφος πρόβαλε τη θρυλική ταινία «Sex 13 Μποφόρ» και επίσημος προσκεκλημένος ήταν ο εμβληματικός πρωταγωνιστής της. Ο Κώστας Γκουσγκούνης, ήταν ο Νο2 φαλακρός - θρύλος του σινεμά στην Ελλάδα, τότε, μετά τον Γιούλ Μπρίνερ! Όταν ήρθαν τα χρόνια της… τριχόπτωσης και της πτώσης γενικώς, μας προέκυψε και ο Σεφερλής… Πάμε παρακάτω.
Εκείνο το απόβραδο λοιπόν, ακόμα με άσο στο μανίκι, παίζοντας τζόγο με τον χρόνο (17 χρονών…), κατέβηκα τα σκαλοπάτια θαρραλέα και με τόλμη, έχοντας κουμπωμένο το παλτό μέχρι πάνω και τον γιακά σηκωμένο για να κρύβω το «αυστηρώς ακατάλληλον» της ηλικίας μου, προσπαθώντας να περάσω σαν φυγάς το Τείχος που με χώριζε από την εικονική πραγματικότητα της ηδονής…
Έκοψα εισιτήριο, - 30 δραχμές ήταν τότε – και έτρεξα να χαθώ στο πλήθος που κατάκλυζε τον υπόγειο κινηματογράφο σαν τα νερά της πλημμύρας… Τότε βρέθηκα στο πρώτο… ανάχωμα: «Μικρέ», μου φώναξε η κυρία Βιλελμίνη από το ταμείο, που με γνώριζε καλά, αφού είμασταν συμμαθητές με τον γιο της τον Στάθη…
«Μικρέ που πας; Δεν θα πάρεις ένα κεράκι;» με ρώτησε χαμογελώντας προσφέροντάς μου ένα κερί της δραχμής, παρμένο από το δίπλα, παγκάρι του Άι Λευτέρη. Το πήρα κι έκανα να προχωρήσω.

«Ε, φίλε…», ήταν το δεύτερο ανάχωμα. Γύρισα και με δέος αντίκρισα έναν ψηλό με γυαλισμένο καραφλό κεφάλι και αστραφτερό χαμόγελο. «Φίλε άμα θέλεις και αυτόγραφο, εδώ είμαι…» μου είπε γελώντας. Τον κοίταξα σαστισμένος. «Ευχαριστώ» είπα και σχεδόν τρομαγμένος προχώρησα να αφεθώ στους ήχους και τις εικόνες της 7ης Τέχνης του Βένος…
Όταν με κόπο βρήκα κάπου να καθίσω, έβαλα σε τάξη την αταξία της σκέψης μου και συλλογίστηκα: «Ρε, λες να ‘ταν ο Γκουσγκούνης; Έμοιαζε πάντως…».

Στο διάλειμμα, ο Κώστας Γκουσγκούνης μας χαιρέτισε σαν πολιτικός, μπρος από την οθόνη, ο κόσμος τον αποθέωσε και κάποιοι του έριξαν και λουλούδια κλεμμένα από το κηπάκι μπρος απο τον κινηματογράφο. Και πολύ το χαρήκαμε και το βράδυ σαν γύρισα στο σπίτι, με δέος έτρεξα στη μάνα μου: «Μαμά, γνώρισα τον Γκουσγκούνη», της είπα. «Τι άλλο θα ακούσω από το στόμα σου;» μου απάντησε αυστηρά για να κλείσει: «Ο Θεός να σε βοηθήσει παιδάκι μου...»! Ο Θεός με βοήθησε πράγματι...
Έπειτα από χρόνια αντάμωσα με τον Στάθη, το γιο της κυρίας Βιλελμίνης και θυμηθήκαμε τα παλιά: «Τι είχε γίνει με τον Γκουσγκούνη εκείνο το βράδυ; Θυμάσαι;». «Αν θυμάμαι, μου απάντησε, εκείνο το βράδυ και το επόμενο από τις εισπράξεις αγοράσαμε αυτοκίνητο», τρόπος του λέγειν.

Ο Κώστα Γκουσγκούνης ήταν ο σκληρός εραστής του ελληνικού κινηματογράφου και ήταν «παντού»!
Όταν οι Γάλλοι έφτιαχναν αριστουργήματα ερωτικών ταινιών, εμείς είχαμε τον «Ηδονοβλεψία»! Όταν οι Αμερικάνοι είχαν Ρον Τζέρεμι και Τζον Χολμς, εμείς παλεύαμε με τον «Ανώμαλο» και τους «Διεστραμμένους από τη γέννα τους»… Γιατί έτσι ήμασταν πάντα: Ό,τι δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε σωστά το ευτελίζαμε και το κατεβάζαμε στο επίπεδό μας. Σινεμά οι άλλοι; Καραγκιόζη εμείς!
Πορνό οι «πολιτισμένοι»; «Σεξ ... 13 Μποφώρ» εμείς και δίναμε τη διάσταση του χαβαλέ και σ’ αυτόν τον τομέα. Όχι που θα μας ξέφευγε;

Κάτι σαν λαϊκος ήρωας

Ο Κώστας Γκουσγκούνης ήταν ο «Σεΐζης» στον τηλεοπτικό «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», ήταν και περαστικός από ταινίες που έγραψαν Ιστορία στις ελληνικές αίθουσες: «Η Αγνή του λιμανιού», «Μια ζωή την έχουμε», «Η θεία από το Σικάγο»… Περαστικός, απλά.
Γράφει για τον Κώστα Γκουσγκούνη ο Γιάννης Σολδάτος στο βιβλίο του «Η ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο»: «Ο Κώστας Γκουσγκούνης ήταν κάτι σαν λαϊκος ήρωας. Η εμφάνισή του στην οθόνη και οι επιδόσεις του (στο κρεβάτι φυσικά) συνέγειραν τα πλήθη των θεατών μέσα στις κατάμεστες σκοτεινές αίθουσες και προκαλούσαν εκδηλώσεις ανάλογες εκείνων της Λαμπρής»!
Πραγματικά έτσι γινόταν. Στο τέλος της ταινίας άναβαν κεριά και αναπτήρες, χειροκροτούσαν οι θεατές και αποθέωναν τον πρωταγωνιστή. Άλλα χρόνια…

Ο Άρης Δημητρίου στο βιβλίο του «Αυστηρώς Ακατάλληλον» γράφει: «Η ταινία Σεξ 13 Μποφώρ ήταν ένα πραγματικό ταξίδι στο παρελθόν. Στην εποχή που οι νεαροί μαθητές έκαναν κοπάνα από τα μαθήματά τους για να καθίσουν στις βελούδινες καρέκλες συγκεκριμένων κινηματογράφων, δίπλα σε ξεθεωμένους εργάτες, που ξεχνούσαν την κούραση της δουλειάς τους παρακολουθώντας μαζί τους τα κατορθώματά ανδρών σαν τον Κώστα Γκουσγκούνη. Κάθε φορά που ο καραφλός σταρ - είδωλό τους και εκπρόσωπος τους επί οθόνης πετούσε τα ρούχα του για να κουτουπώσει μία νεαρή θηλυκή ύπαρξη, άναβαν αναπτήρες και τσακμάκια (αν δεν ήταν καπνιστές θα έφερναν μαζί τους ειδικά για αυτό το λόγο) και φώναζαν όλοι μαζί με ένα στόμα μία φωνή «άξιος άξιος»! Ο Γκουσγκούνης παρά το μάλλον αλλόκοτο παρουσιαστικό του, έπειτα από μία σειρά αστυνομικών ταινιών με έντονο το ερωτικό περιεχόμενο αναδείχθηκε σε σταρ του μαλακού πορνό και η εν λόγω ταινία δικαίωσε πλήρως τη φήμη του».

Για την ίδια ταινία, «Σεξ 13 Μποφώρ», γράφει κι ο Βάσος Γεώργας στο βιβλίο «Greek Erotica – Εικονογραφημένη ιστορία του ελληνικού ερωτικού κινηματογράφου 1955-1985»: «Ένας ψαράς µε ξυρισμένο κεφάλι, προκειμένου να αποφύγει µια καταιγίδα, βρίσκει καταφύγιο σε ένα µικρό νησί µε φάρο όπου ζει ο φαροφύλακας (Λυκούργος Καλλέργης) µε τη µικρή του εικοσάχρονη κόρη, η οποία θα γνωρίσει τα µυστικά του έρωτα από το δάσκαλο. Η υπόθεση θα περιπλεχτεί όταν καταφτάνει στο νησί ένα καϊκι µε τρεις χυµώδεις Αγγλίδες. Η καταιγίδα θα εξελιχθεί σε ερωτική θύελλα, χαρίζοντάς µας µια εξωφρενική και µοναδική στιγµή στην ιστορία του ελληνικού ερωτικού σινεµά. Αν σας ορκιστώ ότι για πρώτη φορά είδα αναπτήρες να ανάβουν (συνηθισµένο πια φαινόµενο, κυρίως σε ροκ συναυλίες) στην προβολή αυτής της ταινίας, και το πλήθος να φωνάζει «άξιος, άξιος», τότε εύκολα µπορεί να συµπεράνει κανείς πως θεωρώ τον πρωταγωνιστή της, Κώστα Γκουζγκούνη σαν τον πρώτο πραγµατικό έλληνα ροκ σταρ»!

Τίτλοι τέλους μετά 92 χρόνια

Κι όπως όλα κάποτε τελειώνουν, η ζωή, τα τραγούδια, οι ταινίες - καλές ή κακές - έτσι τέλειωσε και η πορεία πάνω στη Γη ενός «γραφικού» θα μπορούσε κάποιος να τον αποκαλέσει, πλην τίμιου σε ό,τι έκανε ηθοποιού, του Κώστα Γκουσγκούνη. Έφυγε πλήρης… νυχτών ο Κώστας Γκουσγκούνης βάζοντας ακόμα μια πέτρα στο μνημείο των χρόνων της αθωότητας που συνεχώς ψηλώνει. Τα δάκρυα των ανθρώπων συνήθως έρχονται αργά, προηγείται η χλεύη, οι αλλοτριώσεις, οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις και τέλος η λήθη για να σφραγίσει σαν βράχος όλα τα πιο πάνω. Κι ένα απόγευμα μαθαίνεις: Πέθανε ο Γκουσγκούνης, κι αφού ακουστεί και το αφοριστικό κι ανόητο «Ακόμα ζούσε;», τότε επιστρέφει ο χρόνος φουρτουνιασμένος μέσα σου, και συναισθάνεσαι ότι κάθε κομμάτι που χάνεται από τη σανίδα που κρατάς και κολυμπάς σου φέρνει πιο κοντά τον βυθό…
«Ποιος Γκουσγκούνης;», θα πουν πολλοί. Μια εποχή ολόκληρη, θα απαντήσουμε! Υπάρχουν άνθρωποι που τους ενοχοποιεί τόσο πολύ το έργο τους ώστε το μόνο το οποίο έχουν να κάνουν είναι να κοιτάζουν με απέραντη θλίψη τις «προφητείες» τους να επαληθεύονται στους δρόμους και στην κανονική ζωή…
Κώστας Γκουσγκούνης, λοιπόν, ετών 92, περαστικός κι αμίλητος κι από την περασμένη εβδομάδα, στην οθόνη της αιωνιότητας.