Θαλασσινός: Η ιστορία της ψαροταβέρνας που έβλεπε τα άλογα να περνούν

Μια διαδρομή που ξεκίνησε πριν 30 και βάλε χρόνια στην πάλαι ποτέ γειτονιά του Ιππόδρομου κι έχει πολλά ιδιαίτερα -κι όχι μόνο γευστικά- ενσταντανέ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Όταν ο Γιώργος Λουκής κι η σύζυγός του Ντίνα αποφάσισαν να στήσουν το ‘89 το μαγαζί τους στις Τζιτζιφιές, πίσω από τον Ιππόδρομο, η περιοχή ήταν πολύ διαφορετική. Τα σπίτια ήταν χαμηλά, στη θέση της απέναντι πολυκατοικίας βρισκόταν ένα πεταλωτήριο, παραπέρα στάβλοι. Πολλές φορές τα άλογα περνούσαν μπροστά από την πόρτα τους. Η γειτονιά δεν φαινόταν η πιο ιδανική επιλογή για ένα τέτοιο εγχείρημα. Αρκετοί φίλοι προσπάθησαν να τους αποτρέψουν. Παρότι κι οι ίδιοι αναρωτιόντουσαν αν θα έρθει ο κόσμος μέχρι εκεί, έμειναν πιστοί στο πλάνο. Κι εγένετο Θαλασσινός.

«Ήταν τα νιάτα κι η τρέλα», απαντάει η Ντίνα Σταυροπούλου-Λουκή όταν την ρωτάω τι τους παρακίνησε. Πιάνει να μου περιγράφει τον Γιάννη Καβαλάρη, τον μπαρμπα-Γιάννη, όπως τον φώναζαν, τον πρώτο τους μάγειρα, που ήταν από την Πόλη. Είχε πατήσει τα 70 όταν μπήκε στην κουζίνα κι άρχισε να φτιάχνει μελιτζανοσαλάτες, θαλασσινά σαγανάκια, σκορδοπιτάκια με γαρίδα, που έμελε να κάνουν μεγάλο σουξέ, χτένια με το κοχύλι τους, μύδια τηγανητά με σκορδαλιά, κιουνεφέ και σεκέρ παρέ. Τα νέα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα και μέσα σε έξι μήνες η ψαροταβέρνα του νεαρού ζευγαριού έγινε γνωστή σε όλη την Αθήνα. Τις Κυριακές τα μεσημέρια βούιζε από κόσμο.

Πολλοί βρέθηκαν στα τραπέζια τους. Πολιτικοί κι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων – ζωγράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, πανεπιστημιακοί καθηγητές... Ένα βράδυ, μεσοβδόμαδα, μπήκε ο Εμίρ Κουστουρίτσα. Ένα άλλο, το κατώφλι πέρασε ο Γουίλεμ Νταφό, που είχε έρθει στην Αθήνα για κάποια παράσταση, και τους άφησε άφωνους. «Περάσαμε πολύ ευτυχισμένα χρόνια εδώ. Ήταν ένα χόμπι που έγινε δουλειά» λέει η κα Σταυροπούλου-Λουκή, «υπό μια έννοια ήταν το πρώτο μας παιδί. Το φτιάξαμε, κυριολεκτικά, με τα χέρια μας». Την ξυλόσομπα την είχαν βάλει από την αρχή. Η χαρακτηριστική τοιχογραφία με τα ζωγραφισμένα πλακάκια, δημιουργία της κεραμίστριας Ελένης Κανελλοπούλου, ήρθε από το Κολωνάκι, μέρος κι αυτό της ιστορίας.

Στον πρώτο όροφο ενός νεοκλασικού στη συμβολή Δημοκρίτου και Τσακάλωφ, σε έναν ατμοσφαιρικό χώρο με ζωγραφιστά ταβάνια, το ζευγάρι παρουσίασε για μια πενταετία, από το 1995 μέχρι το 2000, μια άλλη, πιο κομψή εκδοχή της θαλασσινής του πρότασης. «Τα ψάρια χορεύουν τζαζ» έγραφε το αθηνόραμα σε ένα σχετικό του άρθρο. Ο Γιώργος Λουκής επιστράτευσε τη δισκοθήκη του, το μενού έφτιαξε η Εύη Βουτσινά, με την οποία γνωρίστηκαν κι έγιναν φίλοι, οι δυο γούρνες στην τεράστια μαρμάρινη μπάρα, γέμιζαν κάθε μέρα ανοιχτούς αχινούς.

Κι αν το εστιατόριο του Κολωνακίου έκλεισε κάποια στιγμή, καθώς ήταν δύσκολο να διαχειριστούν και τους δύο χώρους, στις Τζιτζιφιές, η ιστορία συνεχίστηκε απρόσκοπτα. Με κουβέντες, γέλια, τσουγκρίσματα, μουσικές, ενίοτε, και πολλά θαλασσινά πιάτα, άλλα κλασικά κι άλλα πιο σύγχρονα, που ξέφευγαν από τα συνηθισμένα. Από την κουζίνα πέρασαν ο Φώτης Κατσιμαγκλής, ο Ηλίας Μπαλάσκας και ο Βασίλης Κολοβέας, που ήταν και παλιότερα μάγειρας του Θαλασσινού και επέστρεψε – τώρα έχει και πάλι το γενικό πρόσταγμα.

Στο μενού εναλλάσσονται κλασικές και πιο σύγχρονες θαλασσινές σπεσιαλιτέ που αποτυπώνουν την πορεία του μαγαζιού

Στον κατάλογο βρίσκεις ίχνη από αυτή την πορεία. Έχει τσίρο και θαλασσινό παστουρμά, ταραμοσαλάτα που έχει στο πλάι της λίγο γουασάμπι, μια πικάντικη γαριδοσαλάτα με καρότο που κρατάει από την εποχή του μπαρμπα-Γιάννη, ασυνήθιστα ντολμαδάκια που σκεπάζονται με σολομό, την κλασική πια πίτα με το χειροποίητο φύλλο, που γεμίζεται με φέτα, σπανάκι, καυκαλήθρες και μυρωδικά. Το φρέσκο ψάρι, που έρχεται από τη Μυτιλήνη και τη Λήμνο δίνει πάντα το «παρών». Ήταν η λατρεία του Γιώργου Λουκή, που έφυγε από τη ζωή το 2015. Ερασιτέχνης ψαράς ο ίδιος, όταν έβρισκε κάτι ιδιαίτερο, όπως λέει σύζυγός του, που είναι πλέον η «καπετάνισσα», έχοντας στο πλάι της της κόρη τους Ειρήνη –η νέα γενιά έχει αναλάβει ενεργό δράση–, χαιρόταν σαν παιδί.

Η τοιχογραφία της Ελένης Κανελλοπούλου δεσπόζει εδώ και χρόνια στη σάλα

Στα πάνω από τριάντα χρόνια ιστορίας του Θαλασσινού αυτό το κομμάτι της Καλλιθέας έχει αλλάξει αρκετά. Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος έφερε κόσμο από όλη την Αθήνα. Τριγύρω του άνοιξαν νέοι χώροι. Η ψαροταβέρνα όμως της οικογένειας Λουκή έχει ακόμη την ίδια αύρα, γειτονιάς, οικειότητας. Μια αίσθηση συνέχειας. Δίπλα στους παλιούς πελάτες και στα παιδιά τους, που επιστρέφουν, κάθονται και πολλοί καινούργιοι. Κι εκείνα τα σύκα με τα δαμάσκηνα που σερβίρουν στο τέλος, μαγειρεμένα με κόκκινο κρασί και ροζ πιπέρι, σου αφήνουν πάντα επίγευση γλυκιά.