Όταν η Χίος και η Λήμνος ναυμάχησαν με τις Κυκλάδες μέσα μας και τις βύθισαν - Γιατί το Βόρειο Αιγαίο απειλεί τον Νότο που κοιμάται ανυποψίαστος σε ξαπλώστρες

Ναυμαχία μέσα μας: Χίος και Λήμνος κανονιοβολούν τις Κυκλάδες. Το Βόρειο Αιγαίο απειλεί τον κοιμώμενο Νότο. Το «δήθεν» σέρνεται σε ξαπλώστρες ενώ οι «πειρατές», με όπλο τους το ανεπιτήδευτο, υψώνουν σημαία αλλαγής…

Πριν από λίγα χρόνια η θεία λέξη «διακοπές» είχε μονάχα έναν προορισμό: Κυκλάδες! Θες ο άνεμος που σαρώνει τη σκέψη, θέλεις το στεγνό κι απέριττο «τίποτα» στις ράχες των νησιών, το μπλε της θάλασσας ολόκληρο κι εκείνη η αρμύρα στη γεύση, που εκατοντάδες έμπειροι σεφ δεν θα μπορούσαν να την πετύχουν, ε, από Τζια μέχρι Ανάφη, τα χνάρια τους έμεναν για ένα χειμώνα ανέγγιχτα στο νου. Κι άντε πάλι του χρόνου…

Και έπειτα από τα χρόνια των Κυκλάδων που χάνονται, ποιος ύπνος θα αναλάμβανε τα όνειρά μας; Και το όνειρο, όνειρο θέλουμε στο βάθος να μένει… Μέχρι που οι Κυκλάδες «τέλειωσαν» σαν τις λιακάδες της νιότης. Και έμειναν πια, σαν εκείνη τη χόβολη των περασμένων καιρών, που ξεχνάει και ξεχνάει και σιγοσβήνει κι ακόμα σαν να ‘ναι φωτιά συμπεριφέρεται· κι εμείς ξερόκλαδα πια, περιμένουμε τη στάχτη να γίνουμε ένα…

Να, έπειτα από τα ποιητικά σε πιάνει η πεζότης από το μανίκι και σε σέρνει μακριά από τον Πλατύ Γιαλό της Σέριφος, πολύ μακριά από το Σαρακήνικο της Μήλου, αμέτρητα μίλια από τη χάρη της Αγίας Άννας κάτω από την άγρυπνη ματιά της Χοζωβιότισσας. Να ‘ναι οι ξαπλώστρες που δεν μπορούν πια να σηκώσουν τη συνταξιοδότησή σου; Να ΄ναι που η Μύκονος σαπίζει μέσα στην φρεσκάδα της ή που το ταξίδι του Οδυσσέα, το άχθος των χρόνων το κάνει δυσβάσταχτο;

Κι όλα αυτά μαζί, αλλά και κάτι άλλο: οι Κυκλάδες της ανέμελης νιότης που «έκλεβε» μια μια τις μέρες από τον αδυσώπητο χρόνο και τις έκανε στιγμές αγέραστες, κύρτωσαν από τις αμαρτίες τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Οι πυξίδες έδειξαν βορρά...

Κι έτσι εφέτος, με το που χάραξε θέρος στα ημερολόγια, ο εξάντας  «κατέβασε» τον ήλιο του Αιγαίου μεν, αλλά η πυξίδα σημάδεψε βορρά. Αποτυπώματα του χρόνου στο πόμολο των διακοπών; Πες το κι έτσι.

Χίος: λίκνο του Κοραή, του Θεοτοκά, του Λάμπρου Πορφύρα, του Εμμανουήλ Ροΐδη. Χίος και άρωμα μαστίχας και καραβοκύρηδες και οι «Χιώτες πάνε δυο δυο» και πού να τρέχεις τώρα στο Βόρειο Αιγαίο, που ακούς τον πετεινό να λαλεί από τις ακτές της Μικρασίας και σε πιάνει ένα σφίξιμο… Από τη Χίο - είναι η αλήθεια - δεν ακούς πετεινό τούρκικο, στο νησί ακούς όμως τούρκικα να μιλούν από την Καμπιά μέχρι τα Βουρλίδια και λες: «…δεν μπορεί έγινε απόβαση».

Χίος λοιπόν και σου ‘ρχεται λογαριασμός για ένα ζευγάρι έπειτα από δείπνο που χόρταιναν τέσσερις, τον διαβάζεις με την πρεσβυωπία να σε θαμπώνει και σκέπτεσαι: «έκανε λάθος το παιδί»… Δεν έκανε λάθος! Με 45 ευρώ έφαγες, ήπιες και θυμήθηκες πέρυσι, μετά την Τήνο, που γονάτισες μέχρι την Παναγιά για να βγάλεις τον χειμώνα…

Κι από ποιότητα; Σημειώστε: «Βραδύπους»! Ένα από τα 10 καλύτερα εστιατόρια που έχουμε δειπνήσει στη ζωή μας! Υπερβολή καμιά. Λεπτομέρειες σε άλλους οδηγούς διακοπών.
Παραλίες; Αμέτρητες και η μια συναγωνίζεται την άλλη σε ομορφάδα. Μαύρα Βόλια; Αγία Δύναμη; Αγιά Φωτιά; Ελίντα; Όλες τους ορθώνουν αγριεμένες την ωραιότητά τους απέναντι στα κυκλαδίτικα ακρογιάλια κι εμείς αποφασίζουμε: «εδώ να βουλιάξω»!
Κι αν πεις και για χωριά; Ανάβατος; Ο χρόνος νικήθηκε! Αυγώνυμα; Η φύση παραδόθηκε! Πυργί; Η γεωμετρία υποκλίθηκε! Μεστά; Η έκπληξη εξεπλάγη!

Περατζάδα στην προκυμαία και χτενίζεις απαλά με το νου τις πίσω σου σελίδες προσπαθώντας να ξεμπερδέψεις τα μαλλιά των όσων έγραφες και ζούσες πριν.
Χίος. Μείναμε στον Κάμπο. Σε παλιό αρχοντικό με όνομα ιστορικό για τον τόπο: Πύργος Ροδοκανάκη: φιλοξενία ανεπιτήδευτη και αγνή.
Αποχώρηση: βλέπουμε τα κύματα να σβήνουν πίσω μας: «ό,τι πιο τέλειο πιο ανεπίδεκτο φθοράς ποτέ του υπήρξε»…
Και ένα υστερόγραφο: Χίος, κάνεις να περάσεις από διάβαση πεζών και σταματάει ό,τι κινείται σαν κάποιος να έσβησε όλες τις μηχανές της ανοησίας! Θα ξαναγυρίσουμε!

Εκεί στο βορρά υπάρχουν μυστικά...

Κι έχει και πιο βορρά: Λήμνος!
Πιο σκληρό τοπίο, περισσότερο ανέγγιχτος τόπος από το ανόσιο χέρι της εξέλιξης.
Φαγητό; Για σημειώστε κι αυτό και ψάξτε το: «Έννοια Πο' χς». Χαμένο στα βάθη των μικρών κάμπων του νησιού. «Πού πάω τώρα;» λες κι όταν επιστρέφεις ξαναλές: «πού πήγα!»… Ακόμα ένα από τα 10 καλύτερα σημεία γαστρονομικού ενδιαφέροντος, στην αποκλειστικά γαστρονομικών προσανατολισμών ζωή μας!
Τα θαυμαστικά είναι φτωχά για να δώσουν την εικόνα, τη γεύση και την επίγευση. Αν έπρεπε να επισκεφτείς τη Λήμνο για ένα μονάχα λόγο, αυτός θα ήταν: «Έννοια Πο' χς»!

Κι εδώ παραλίες πολλές και καλές και άνθρωποι ζεστοί μέσα στην παγερή αλαργάδα τους.
Περίπατοι ατέλειωτοι, σκαρφάλωμα στην Παναγιά την Κακαβιώτισσα, που δίχως σκέπη κοιτάζει τον ουρανό και εγώ λογοδοτώ στις Κυκλάδες: Δεν αμάρτησα. Παραμένω πιστός, αλλά υποκλίνομαι ευλαβικά στο παρελθόν, ονειρεύομαι το γαλάζιο πλησίον του Κλέφτικου, αλλά εμπιστεύομαι πια το καθαρό κι απροσποίητο της απόμακρης Βολισσού…

Κι’ όσο λογοδοτούσα, με πλησίασε το «πριν» στον ώμο και μου ψιθύρισε ειρωνικά: «Ναυάγησες μεγάλε και ψάχνεις σανίδα»…
Και του απαντώ: «Καμιά τρικυμία δεν με πρόδωσε ποτέ. Αν γνώριζα, θα ναυαγούσα νωρίτερα»…
Καλό καλοκαίρι, σε όσους δεν φοβούνται τους χειμώνες!

Υ.Γ.: Η Λέσβος - έρωτας παλιός κι ανέσπερος - παραμένει «πατρίδα» κι όχι κομμάτι διακοπών.
Η Κρήτη, λόγω Ροδινού και Περαθωράκη, φίλων αγαπημένων, είναι «σπίτι» μας. Και τέλος, τα νησιά του Ιονίου, δεν έχουν αντίπαλο σε… εικονική πραγματικότητα.
Αυτά!