Δεκέμβρης του ’44: Ο Τσώρτσιλ διέταξε σφαγή, ο ΕΛΑΣ με το δάχτυλο στη σκανδάλη, και οι Αθηναίοι έψαχναν να φάνε – Όταν ακούστηκαν ξανά τα όπλα…

Δεκέμβρης του ’44: Τότε ήταν που ακούστηκαν ξανά τα όπλα και οι σφαίρες αναζητούσαν κορμιά… Ο Τσώρτσιλ είχε διατάξει σφαγή, ο ΕΛΑΣ με το δάχτυλο στη σκανδάλη, και οι Αθηναίοι έψαχναν να φάνε. Το αίμα και οι οιμωγές επέστραφαν στην Ελλάδα!

Ήταν 12 Οκτωβρίου του 1944, όταν η βαρυχειμωνιά της Κατοχής, που μάνιαζε τρία χρόνια, σκόρπισε στον φθινοπωρινό αέρα της Αθήνα με μια κραυγή: «ελευθερία»!

Ούτε δυο μήνες μετά, 3 του Δεκέμβρη, τα σύννεφα πύκνωσαν ξανά στον αττικό ουρανό κι ακούστηκαν και πάλι ήχοι των όπλων.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει… Και ξανά προς τα μνήματα τραβά...
Δεκεμβριανά από τις 3 του τελευταίου μήνα του χρόνου μέχρι- γιατί όχι;- το 1949… Ο Ελληνικός Εμφύλιος, μόλις άρχιζε επίσημα να κατασπαράσσει ανθρώπινες ψυχές, να βυθίζει οικογένειες στο πένθος, να σέρνει τη χώρα στα αβαθή της θάλασσας του μίσους, να σκοτεινιάζει τον τόπο…

Ο δημοσιογράφος Λέανδρος Μπόλαρης στο βιβλίο του: «Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ελλάδα – Ο εμφύλιος πόλεμος 1946-1949», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, γράφει για τις πρώτες μέρες των ταραχών στην Αθήνα, που άφησαν πίσω τους νεκρούς και οδήγησαν την Ελλάδα καταμεσής του κυκλώνα.

«Στις 3 Δεκέμβρη η αστυνομία έβαψε στο αίμα μια ειρηνική μαζική διαδήλωση που είχε καλέσει το ΕΑΜ μετά το τελεσίγραφο του άγγλου στρατηγού Σκόμπι για τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε άλλη επιλογή από το να απαντήσει, διαφορετικά θα χανόταν. Στην πραγματικότητα σύρθηκε στη σύγκρουση, πιεζόμενη, αφενός από την αδιαλλαξία της απέναντι μεριάς και αφετέρου από το δίδυμο της τη μαχητικότητα της βάσης του ΕΑΜ-ΚΚΕ.

«Οι υποστηρικτές του ΕΑΜ ήταν πολύ περισσότεροι »

»Ο Δεκέμβρης ήταν μαζική εξέγερση με την εργατική τάξη της πρωτεύουσας στην καρδιά της. Έχουμε μια αναπάντεχη μαρτυρία γι' αυτό. Ο Byford-Johnes, ένας αξιωματικός του βρετανικού στρατού περιγράφει εκείνη την ημέρα: “Οι υποστηρικτές του ΕΑΜ ήταν πολύ περισσότεροι από ό,τι προσπαθούσαν να μας πείσουν οι αντίπαλοί τους. Η Αθήνα ήταν μια παραλυμένη πόλη. Δεν υπήρχε νερό, γκάζι, ηλεκτρικό. Όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά. Ούτε σινεμά, ούτε θέατρα, ούτε δημόσιες συγκοινωνίες. Τα τραμ είχαν μείνει στη μέση του δρόμου, στο σημείο που βρέθηκαν όταν ξεκίνησε η απεργία. Υπάλληλοι του Δημαρχείου, των Υπουργείων και των Τραπεζών είχαν εγκαταλείψει τα πόστα τους και μόνο λίγα τηλέφωνα λειτουργούσαν. Το προσωπικό των ξενοδοχείων, που οι υπηρεσίες μας τα χρησιμοποιούσαν σαν καταλύματα, κατέβηκε αμέσως στην απεργία. Η ευγνωμοσύνη τους στους απελευθερωτές ερχόταν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην πίστη τους στο ΕΑΜ”.»…

Φυσικά ο βρετανός στρατιώτης λησμονεί- ηθελημένα ή αθέλητα- ότι απελευθερωτές της Αθήνας και σχεδόν όλων των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας ήταν το ΕΑΜ κι όχι ο βρετανικός στρατός.

Και συνεχίζει στο βιβλίο του ο Λέανδρος Μπόλαρης: «Για την πλούσια Αθήνα ο Δεκέμβρης ήταν μια μεγάλη δοκιμασία, ο Μεγάλος Φόβος. Οι περιγραφές ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα από την άλλη πλευρά ακόμα είναι μερικές φορές αποκαλυπτικές. Η Διόνη Δώδη, ήταν τότε 15 χρονών και κατοικούσε στο Κολωνάκι, μια κλασάτη γειτονιά. Εξήντα χρόνια μετά έγραφε: “Υποφέραμε στην Κατοχή, είχαμε λίγα τρόφιμα αλλά στη διάρκεια της εξέγερσης κυριολεκτικά πεινάσαμε. Κάποιες μέρες ήταν αδύνατον να βγούμε έξω, αλλά ασχέτως του κινδύνου έπρεπε να βγούμε έξω και να πετάξουμε τα σκουπίδια σε μεγάλους λάκκους. Όταν διακοπτόταν η απαγόρευση κυκλοφορίας… η κύρια έννοια μας ήταν να βγάλουμε νερό από το κοντινότερο πηγάδι. Το άλλο πρόβλημα μας ήταν πως θα μαγειρέψουμε τη λιγοστή τροφή μας, γιατί δεν υπήρχε ούτε ηλεκτρικό, ούτε γκάζι. Αναγκαστήκαμε να κομματιάσουμε και να κάψουμε τις καρέκλες της τραπεζαρίας”.

»Μια απόδειξη τις δυνάμεις που είχε η εργατική τάξη κείνες τις μέρες και που τη χρησιμοποιούσε. Επί 33 μέρες οι εργάτες της Αθήνας και του Πειραιά μαζί με τα τμήματα του ΕΛΑΣ, που ήρθαν από την επαρχία, πολέμησαν τα αγγλικά στρατεύματα και τις συμμορίες της Δεξιάς. Στις 5 του Δεκέμβρη, ο Τσώρτσιλ τηλεγραφούσε στον στρατηγό Σκόμπι: “Είστε υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης στην Αθήνα. Μπορείτε να εφαρμόσετε ό,τι μέτρα θέλετε. μη διστάσετε πάντως να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση”!». Με άλλα λόγια, πιο ξεκάθαρα: «χτυπήστε στο ψαχνό»! Και οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι χτύπησαν!

«Το ποιοι άρχισαν πρώτοι παρέμεινε θέμα αμφιλεγόμενο»

Κι αν η πιο πάνω κατάθεση προέρχεται από «αριστερόστροφη» πένα, ας διαβάσουμε τι γράφει ο υπερ-δεξιών αποχρώσεων πολιτικός και συγγραφέας Σπύρος Μαρκεζίνης στην «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος 1936-1975»:

«Το πρωί της Κυριακής 3 Δεκεμβρίου, οι άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων άρχισαν να συγκεντρώνονται στο Γενικό Αρχηγείο, Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας. Όταν η πορεία των διαδηλωτών διήρχετο από την πρωθυπουργική κατοικία, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, εγγύτατα της Πλατείας Ρηγίλλης, άρχισαν να ακούγονται εκρήξεις και πυροβολισμοί. Στη συνέχεια πυροβολισμοί θα πέσουν στην Πλατεία του Συντάγματος. Το ποιοι άρχισαν πρώτοι παρέμεινε θέμα αμφιλεγόμενο. Οι ξένοι δημοσιογράφοι που ήταν εγκατεστημένοι στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν.

»Ο Άγγελος Έβερτ, διευθυντής της Αστυνομίας, ανέφερε ότι η συμπλοκή άρχισε, όταν μια ομάδα διαδηλωτών προσεπάθησε να αφοπλίσει αστυνομική δύναμη, στην ανατολική πλευρά της Πλατείας Συντάγματος και αφήρεσε τρία τυφέκια και ρεβόλβερ. Οι αστυνομικοί έκαναν χρήση των όπλων, όταν διαδηλωταί έριξαν χειροβομβίδα εναντίον των ανδρών της αστυνομίας με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας αστυνομικός και να τραυματιστούν 3 άλλοι. (σ.τ.σ. Αυτή είναι η θέση των Σκόμπι, Μακμίλαν, Λίπερ την οποία μετέδωσαν στους Τimes του Λονδίνου).

»Την επομένη 4 Δεκέμβρη, τα πράγματα ήταν φανερά χειρότερα. Ο ΕΛΑΣ είχε καταλάβει 15 αστυνομικά τμήματα στην Αθήνα και αρκετά στον Πειραιά. Ο Σκόμπι απηύθυνε τελεσίγραφο, με το οποίο τον καλούσε να απομακρύνει τις δυνάμεις του από την Αθήνα το αργότερο μέχρι τα μεσάνυχτα της 6ης Δεκεμβρίου. Ο Τσώρτσιλ θα ενημερωθεί για τα γεγονότα και με μήνυμά του θα εκφράσει προς τον Σκόμπυ την πλήρη εμπιστοσύνη του. Ήδη ο βρετανός πρωθυπουργός με επιστολή του κόμμα στις 30 Νοεμβρίου, προς τον Ήτντεν είχε δηλώσει ότι ήταν αποφασισμένος να παρέμβει δυναμικά, προφανώς εν ονόματι της «Συμφωνίας των Ποσοστών» της 9ης Οκτωβρίου του 1944 με τον Στάλιν, κατά την οποία η Ελλάς θα παρέμενε εκτός σοβιετικής επιρροής: “Είναι σημαντικό να γίνει γνωστό ότι αν υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, θα υποστηρίξουμε την Κυβέρνηση, την οποία εγκαταστήσαμε στην Αθήνα και ότι δεν θα διστάσουμε να πυροβολήσουμε”. Το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου βρετανοί αλεξιπτωτισταί συγκρούονται με τμήματα του ΕΛΑΣ στη Λεωφόρο Συγγρού.

»Την ίδια ώρα, δύναμη του ΕΛΑΣ, βαρέως οπλισμένη, κατεβαίνει από την Κηφισιά στην Αθήνα. Η βρετανική ταξιαρχία διατάσσεται να την εμποδίσει. Ο βρετανός διοικητής εκάλεσε τον Επίτροπο του ΕΛΑΣ να διατάξει τους άνδρες του να παραδώσουν τα όπλα. Και ενώ εκείνος, καταφερόμενος κατά των βρετανών, αρνείται την παράδοση, οι αντάρτες καταθέτουν τον οπλισμό τους και αποχωρούν. Αργότερα θα βρεθεί νεκρός επί τόπου ο επίτροπος του ΕΛΑΣ. Τον είχαν εκτελέσει οι σύντροφοί του κόμμα διαφωνούντες προφανώς για την επιμονή του να προχωρήσει σε ένοπλη σύγκρουση με τους Βρετανούς».

Αυτή ήταν η κατάσταση τότε. Και σήμερα, κοντά 80 χρόνια μετά, οι Δεξιοί συνεχίζουν να γράφουν την Ιστορία αξιοποιώντας το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους και οι Αριστεροί, το αριστερό… Ελάχιστοι ακολούθησαν τον Μέσο Εγκέφαλο… Γι’ αυτό η Ελλάδα έφτασε (και κάποιες φορές ακόμα συνεχίζει) στον Έσχατο κενό Εγκέφαλο της… Ας προσέχαμε τους «φίλους» μας, τους εχθρούς μας κι εκείνους που μας παραπλάνησαν… Τώρα; Καλή ψυχή!