Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: Δύσκολα παιδικά χρόνια, σκοτεινή σεξουαλική ζωή και δεκάδες εμμονές - Γιατί ο μεγαλύτερος παραμυθάς του κόσμου μισούσε τα παιδιά

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: Παραμύθια για σκληρά στομάχια, που σημάδεψαν ευαίσθητες ψυχές! Δύσκολα παιδικά χρόνια, σκοτεινή σεξουαλική ζωή και δεκάδες εμμονές. Και... σίγουρα ο μεγαλύτερος παραμυθάς του κόσμου μισούσε τα παιδιά!

Χριστούγεννα στο κατώφλι μας. Λυπημένα Χριστούγεννα για κάποιους, χαρούμενα για άλλους, δυστυχισμένα για αρκετούς, όμως όλα τα Χριστούγεννα αντανακλούν παιδιά! Χριστούγεννα και παραμύθια πάνε χέρι χέρι και πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πρέπει να πέρασε ο μεγαλύτερος παραμυθάς του κόσμου, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, για να μας παραδώσει τόσο πόνο και θλίψη μέσα από αρκετά από τα διάσημα παραμύθια του.

Πόσα Χριστούγεννα άφωνα, σκοτεινά και παγωμένα έζησε ο Δανός συγγραφέας για να καθίσει και να γράψει το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, τη Μικρή Γοργόνα, τον Μολυβένιο Στρατιώτη, όλα παραμύθια με τραγικό τέλος. Είναι ν’ απορείς πως χώρεσε τόση μελαγχολία στην ψυχή ενός παραμυθά…

Κι όμως αν ξεφυλλίσεις το βιβλίο της ζωής του Άντερσεν καταλαβαίνεις γιατί η Μικρή Γοργόνα χάνεται, γιατί ο Μολυβένιος Στρατιώτης καίγεται με την αγαπημένη του, γιατί το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, φεύγει να βρει τη γιαγιά του στον ουρανό… Η ζωή ολόκληρη του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήταν νύχτα επίβουλη κρυφή.

Δύσκολα παιδικά χρόνια

Παιδική ηλικία; Βουτηγμένη στη φτώχεια και το ανελέητο bullying (όπως θα το λέγαμε σήμερα) από τα παιδιά της ηλικίας του, που τον λοιδορούσαν γιατί ήταν φτωχός και άσχημος. Γεννημένος από πάμπτωχους γονείς, ο Άντερσεν, παιδί ακόμα στάλθηκε να δουλέψει βοηθός μυλωνά. Η μητέρα του πλύστρα κι ο πατέρας του, σχεδόν αγράμματος, διέδιδε ότι ήταν απόγονος ευγενών κι ας μην είχε να ταΐσει την οικογένειά του. Η μητέρα του Άντερσεν ψιθύριζε στον περίγυρό της ότι ο μικρός Χανς ήταν καρπός του έρωτά της με τον βασιλιά Κρίστιαν Η’… Τα παραμύθια ήταν οικογενειακή υπόθεση για τους Άντερσεν!

Το Ασχημόπαπο, ένα από τα πιο εμβληματικά και από τα σπάνια αισιόδοξα παραμύθια του Χανς, ξεπήδησε μέσα από τη μίζερη παιδική ηλικία του, που σημαδεύτηκε από τον τρόμο, την κοροϊδία και την ανέχεια. Πριν καταπιαστεί με τη συγγραφή, ο Άντερσεν δοκίμασε την τύχη του στον χορό, αλλά απορρίφθηκε με ειρωνικά χαμόγελα λόγω του ύψους και της ασχήμιας του· στράφηκε στην υποκριτική και το τραγούδι, αλλά ούτε κι εκεί ευδοκίμησε, λόγω της άχαρης εμφάνισής του (κάποιοι τον έχουν παρομοιάσει στην όψη με τον Αβραάμ Λίνκολν).

Πέθανε παρθένος...

Κι όσο μεγάλωνε, ο Άντερσεν, τόσο σκοτείνιαζε ο προσωπική ζωή του, που προσπαθούσε να φωτίσει με τις ευφάνταστες ιστορίες του. Ωστόσο, το σκληρόδετο βιβλίο της ζωής του απέπνεε οσμή σήψης και κατάθλιψης. Ο Άντερσεν διακατεχόταν από ψυχαναγκαστικές συνήθειες, συμπεριλαμβανομένου και του υπερβολικού αυνανισμού. Στο Ημερολόγιό του κατέγραφε και εξιστορούσε σχολαστικά αυτές τις συνήθειες, βάζοντας μάλιστα πλάι από κάθε περιγραφή κόκκινους σταυρούς, καταμετρώντας το πόσες φορές είχε αυνανιστεί. Επίσης σύχναζε σε οίκους ανοχής και συναναστρεφόταν με ιερόδουλες, όμως ο αστικός μύθος λέει πως ο Άντερσεν ουδέποτε συνουσιάστηκε με γυναίκα· πέθανε παρθένος, λένε. Συνήθιζε να γράφει ερωτικές επιστολές σε νεαρές κυρίες που όμως δεν τον γνώριζαν και απολάμβανε την συντριπτική απόρριψη!

Πολλοί βιογράφοι του, θεωρούν ότι ο Άντερσεν είχε σημαδευτεί ψυχικά από τον ανεκπλήρωτο έρωτα, αφού οι επιλογές του στο γυναικείο φύλο στρέφονταν σε παντρεμένες ή πολύ νεώτερές του. Κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί ότι είχε ομοφυλοφιλικές τάσεις καταθέτοντας ένα πολύ ρομαντικό ερωτικό γράμμα σταλμένο σε έναν φίλο του.

Η σεξουαλική ζωή του, ήταν σκοτεινή και αδιευκρίνιστη: βαθιά καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος; Αμφιφυλόφιλος, ή ακόμα και asexual, δηλαδή δίχως σεξουαλικό προσανατολισμό. Όμως η ερωτική πράξη φαίνεται να ήταν κάτι που καταδυνάστευε τον Άντερσεν. Σε ένα από τα πολύ πρώιμα παραμύθια του, το «Tallow Candle», στα ελληνικά «Σπαρματσέτο» οι ερωτικοί συμβολισμοί είναι διάχυτοι. Η ιστορία αποκρυπτογραφείται ως μια κρυφή αυτοϊκανοποίηση, στην οποία το κερί συμβολίζει τον φαλλό και το λιωμένο λίπος το σπέρμα πάνω σε μια εκσπερμάτιση: «Η μια σταγόνα μετά την άλλη, όπως οι σπόροι μιας νέας ζωής, κυλούσαν πάνω στο κερί, μεγάλες και στρογγυλές, καλύπτοντας την παλιά βρωμιά με τη μάζα τους». Το άγνωστο, μέχρι το 2012, παραμύθι το είχε αφιερώσει ο Άντερσεν στη χήρα του ιερέα, την κυρία Μπούνκεφλοντ, που έμενε απέναντι από το σπίτι της οικογένειας του...

Όταν τον έδιωξε ο Ντίκενς

Ο Άντερσεν φοβόταν εμμονικά τις φωτιές· όταν ταξίδευε είχε πάντα ένα χοντρό σχοινί στα μπαούλα του, τόσο μακρύ ώστε να φθάνει για να το πετάξει από ένα παράθυρο 2ου ορόφου σε περίπτωση που το κατάλυμά του τυλιχτεί στις φλόγες! Ο Μεγαλύτερος Παραμυθάς του κόσμου ήταν επίσης υποχόνδριος και απαιτητικός. Θαύμαζε τον Κάρολο Ντίκενς και οι δυο τους έτρεφαν μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλο· είχαν συναντηθεί αρκετές φορές, όμως όταν κάποτε ο Άντερσεν επισκέφτηκε τον βρετανό συγγραφέα στο Λονδίνο και φιλοξενήθηκε στο σπίτι του, στο Γκαντς Χιλς Πλέις, διέμεινε για πέντε εβδομάδες και ένα πρωί του ζητήθηκε να φύγει· η σχέση του με τον Ντίκενς γκρεμίστηκε! Λέγεται ότι είχε ερωτευτεί τον πνευματικό πατέρα του Όλιβερ Τουΐστ και όταν αυτό έγινε αντιληπτό, τον εκδίωξαν κακήν κακώς

Ο Άντερσεν ταξίδεψε κάποτε και στην Ελλάδα. Στις 15 Μαρτίου του 1841, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν απέπλευσε από την Νάπολη με το πολεμικό ατμόπλοιο «Λεωνίδας» Όταν το καράβι του «έπιασε» στον Πειραιά, έγραψε: «Μέτρησα περίπου εκατό σπίτια στον Πειραιά. Πίσω τους και πίσω από µια χλωμή πετρώδης έκταση και γκριζοπράσινες ελιές υψωνόταν ο Λυκαβηττός και πιο χαμηλά η Ακρόπολη». Στις 2 Απριλίου, ανήμερα των γενεθλίων του, ο Άντερσεν σεργιάνισε στην Αθήνα, πέρασε από τους Αέρηδες και ανέβηκε στο ιερό Βράχο της Ακρόπολης· συγκλονίστηκε- λένε- και όσες ημέρες έμεινε στην Αθήνα, ανέβαινε καθημερινά στην Ακρόπολη!

Από πέσιμο...

Στις αρχές του 1872, σε ηλικία 67 ετών, ο Άντερσεν έπεσε από το κρεβάτι του και τραυματίστηκε σοβαρά· ποτέ δεν ανάρρωσε πλήρως από τον τραυματισμό του και γρήγορα άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα καρκίνου του ήπατος. Ο Άντερσεν «έφυγε» να ανταμώσει το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα ένα αυγουστιάτικο βράδυ του 1875 σε ηλικία 70 χρονών.
Θεωρείται- και είναι ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς που πάτησαν σε τούτη τη Γη· οι Δανοί τον λατρεύουν, όμως ο Άντερσεν, σίγουρα δεν λάτρευε τα παιδιά…

«Στη γωνία ανάμεσα στα δύο σπίτια καθόταν μέσα στο κρύο το μικρό κοριτσάκι με κόκκινα μάγουλα και ένα χαμόγελο σχηματισμένο στο στόμα του. Πέθανε από το κρύο την τελευταία ημέρα του χρόνου. Το πρωινό του νέου έτους πέρασε πάνω από το μικρό άψυχο κορμάκι το οποίο βρισκόταν καθισμένο μπροστά από τα καμένα σπίρτα. «Θα προσπάθησε να ζεσταθεί!» είπε κάποιος περαστικός», το διαβάζεις σε μικρό παιδί και λύνεσαι εσύ σε λυγμούς… Γιατί τόσος πόνος Πρωτοχρονιάτικα;

Κατά ειρωνικό τρόπο, είναι αυτή η ταραγμένη ψυχική κατάσταση, που καταγράφεται σε πολλές από τις πιο τολμηρές ιστορίες του, που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει τον Άντερσεν ως συγγραφέα πολύ μπροστά από την εποχή του ή απλά: αποτυχημένο επαναστάτη!