Ολοκαύτωμα: γνώριζαν όλοι! Γιατί οι Μεγάλοι δεν έκαναν το παραμικρό για να σώσουν 6 εκατ. μελλοθάνατους

Ολοκαύτωμα μετά 79 χρόνια. Τότε, γνώριζαν όλοι! Και ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ και ο Στάλιν και ο Πάπας δεν έκαναν το παραμικρό για να σώσουν 6 εκατομμύρια ανθρώπους από βέβαιο θάνατο

Ό,τι έμεινε, καιόμενο ακόμα, από τα αποκαΐδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι το Ολοκαύτωμα: το ειδεχθέστερο έγκλημα του ανθρώπου από γενέσεως της Ιστορίας.

Σήμερα, τιμάται η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι ας γυρίσουμε την πυξίδα του χρόνου 80 χρόνια πίσω για να καταλάβουμε τι έγινε, όχι στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης-εξόντωσης, αλλά στα Γραφεία των Συμμαχικών Δυνάμεων, που- δήθεν- εξεπλάγησαν, όταν απελευθερώθηκαν τα πρώτα στρατόπεδα θανάτου.

Στους«New York Times», ο Γουίλιαμ φαντεν Χέβελ (William vanden Heuvel)-δικηγόρος, επιχειρηματίας, συγγραφέας και διπλωμάτης ολλανδικής καταγωγής- δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: «Το Ολοκαύτωμα δεν ήταν μυστικό», και με υπότιτλο: «Ο Τσώρτσιλ γνώριζε, όλοι γνωρίζαμε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, παρά μόνο να κερδίσουμε τον πόλεμο».

Δεν διέσωσαν ούτε έναν!

Στο βιβλίο του «The Myth of Rescue», ο φαντεν Χέβελ ισχυρίζεται ότι «κανένα σχέδιο ή πρόταση δεν υποβλήθηκε από πουθενά· είτε από Εβραίους είτε από μη Εβραίους, μετά την κατάκτηση της Ευρώπης από τους Ναζί, που θα μπορούσε να είχε διασώσει έστω και έναν μόνο Εβραίο που χάθηκε στο Ολοκαύτωμα».
Όλοι γνώριζαν, αυτοί που ήταν σε θέσεις κλειδιά τέλος πάντων. Ο Τσώρτσιλ γνώριζε και αυτό δεν αποτελεί είδηση. Και ο Ρούσβελτ γνώριζε και ο Στάλιν πιο ενήμερος από όλους ήταν· ουδείς έκανε το παραμικρό να προφτάσει μια κατάσταση ή να διασώσει έναν Εβραίο!
Από τις αρχές του 1941 γνώριζαν οι Σύμμαχοι για το τι ακριβώς συνέβαινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά- και δικαίως ίσως- τότε εκείνο που απασχολούσε περισσότερο ήταν ο πόλεμος του οποίου η ζυγαριά έγερνε προς τη μεριά των Ναζί.

Το γεγονός ότι οι Βρετανοί είχαν παραβιάσει τους ναζιστικούς κώδικες ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μυστικά του πολέμου· ένα μυστικό που απαιτούσε εξαιρετική διαχείριση, μήπως και οι Γερμανοί αντιληφθούν την πρόσβαση των Βρετανών στους κώδικές τους.
Ο Τσώρτσιλ, μιλώντας, από ραδιοφώνου, στον βρετανικό λαό, τον Αύγουστο του 1941, είπε εμφαντικά για την εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία, περιγράφοντας τις σκληρές μάχες που μαίνονταν κατά μήκος 3.000 χιλιομέτρων, με επτά εκατομμύρια στρατιώτες «εγκλωβισμένους σε θανάσιμο αγώνα από τον Αρκτικό Ωκεανό μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα»· μίλησε για τη ρωσική αντίσταση, για τις δεκάδες χιλιάδες εν ψυχρώ εκτελέσεις από τους Ναζί και τα εγκλήματα της Βέρμαχτ. Και ο Τσώρτσιλ- αν και γνώριζε- δεν είπε λέξη για τους Εβραίους και τα δεινά τους, που θα έμεναν αιώνιο σύμβολο της Κόλασης.

Οι υποστηρικτές του βρετανού πρωθυπουργού, τον δικαιολογούν, λέγοντας ότι αν μιλούσε, τότε, θα αποκάλυπτε ότι οι Σύμμαχοι είχαν σπάσει τους κώδικες των Ναζί… Και διατείνονται- αυτοί οι υποστηρικτές- ότι ο Τσώρτσιλ είχε κλείσει την ομιλία του με τη φράση: «Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα έγκλημα χωρίς όνομα»… Να ‘ταν το Ολοκαύτωμα εκείνο που υπονοούσε; Δικαιολογίες!

Είμαστε γεμάτοι, δεν χωρούν άλλοι...

Το 2017, απόρρητα έγγραφα που έφεραν στο φως τα Ηνωμένα Έθνη αποδείκνυαν ότι από τον Δεκέμβριο του 1942, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Σοβιετικής Ένωσης γνώριζαν ότι, τουλάχιστον δύο εκατομμύρια Εβραίοι είχαν δολοφονηθεί και άλλα πέντε εκατομμύρια κινδύνευαν θανάσιμα. Παρόλα αυτά, οι Συμμαχικές Δυνάμεις δεν έκανα το παραμικρό για να διασώσουν ή να προσφέρουν καταφύγιο σε όσους βρίσκονταν αγκαλιά με τον θάνατο.
Τον Μάρτιο του 1943, ο Βίσκαουντ Κράνμπορν, υπουργός Πολέμου του Τσώρτσιλ, δήλωσε ότι οι Εβραίοι δεν πρέπει να θεωρούνται ειδική περίπτωση και ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν ήδη πολύ γεμάτη από πρόσφυγες για να προσφέρει ασφαλές καταφύγιο και σε άλλους.

Αν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Φρανκλίνος Ρούσβελτ και ο βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσώρτσιλ, προειδοποίησαν τους Γερμανούς ότι θα λογοδοτούσαν μετά τον πόλεμο, μεταξύ τους συμφώνησαν να δώσουν προτεραιότητα στις προσπάθειές τους για νίκη. Κι’ έτσι, όλες οι εκκλήσεις προς τους Συμμάχους να καταστρέψουν- που θα μπορούσαν- τουλάχιστον το στρατόπεδο θανάτου στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου αγνοήθηκαν. Τον Ιούνιο του 1944 οι Αμερικανοί είχαν αεροφωτογραφίες του συγκροτήματος του Άουσβιτς· οι Σύμμαχοι βομβάρδισαν ένα κοντινό εργοστάσιο, αλλά οι θάλαμοι αερίων, τα κρεματόρια και οι ράγες των τρένων που χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά Εβραίων μελλοθανάτων δεν στοχοποιήθηκαν ποτέ. Οι Σύμμαχοι πίστευαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσουν τους Εβραίους ήταν να κερδίσουν τον πόλεμο.

Και ο... Θεός γνώριζε

Και οι Σύμμαχοι- που θα μπορούσαν να αντιδράσουν δυναμικά- γνώριζαν και ο προκαθήμενος της Ρωμαϊκής Εκκλησίας γνώριζε!
Ο Πάπας Πίος XII γνώριζε λεπτομέρειες για την συντονισμένη προσπάθεια των Ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους από το 1942, σύμφωνα με μια επιστολή που βρέθηκε στα αρχεία του Βατικανού και που έρχεται σε αντίθεση με την επίσημη θέση της Αγίας Έδρας- εκείνη την εποχή- ότι οι πληροφορίες που είχε ήταν ασαφείς και μη επαληθευμένες.

Η κιτρινισμένη, δακτυλογραφημένη επιστολή, που δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera», τον Σεπτέμβριο του 2023, έχει ημερομηνία 14 Δεκεμβρίου 1942 και γράφτηκε από τον πατέρα Λότερ Κένιγκ, έναν Γερμανό Ιησουίτη αντιναζιστή και απευθυνόταν στον προσωπικό γραμματέα του Πάπα στο Βατικανό, πατέρα Ρόμπερτ Λέιμπερ, επίσης Γερμανό.
Στην επιστολή- ανάμεσα σε πολλά- ο Κένιγκ γράφει ότι πηγές του, είχαν επιβεβαιώσει πως καθημερινά περίπου 6.000 Πολωνοί-Εβραίοι δολοφονούνταν σε "καμίνια των SS" στο στρατόπεδο Μπέλσεκ στη νοτιοανατολική Πολωνία. Η επιστολή έκανε αναφορά σε δύο άλλα στρατόπεδα των Ναζί - το Άουσβιτς και το Νταχάου
Άρα και ο Πάπας γνώριζε. Και τι έκανε; Σιώπησε! Οι υποστηρικτές του Πίου λένε ότι εργάστηκε στα παρασκήνια για να βοηθήσει τους Εβραίους και δεν μίλησε για να αποτρέψει την επιδείνωση της κατάστασης για τους Καθολικούς στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη. «Νατς», που θα έλεγε και ο ταξίαρχος Άντονι ΜακΌλιφ.

Η Έκθεση πήγε... αδιάβαστη

Και κάτι άλλο επίσης σημαντικό: τον Απρίλιο του 1944 δύο Εβραίοι κρατούμενοι, εκ των οποίων ο ένας έφηβος, θα επιχειρούσαν αυτό που μέχρι τότε ήταν εντελώς αδύνατο: να διαφύγουν από το Άουσβιτς και να τρέξουν- με όση δύναμη είχαν- προς την ελευθερία. Για πάνω από 11 ημέρες, ταξιδεύοντας μόνο τη νύχτα και χωρίς χάρτη ή πυξίδα, ο 19χρονος Βάλτερ Ρόζενμπεργκ (αργότερα Rudolf Vrba), και ο 25χρονος Φρεντ Βέτζλερ, διέσχισαν βουνά, ποτάμια και δάση της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας μέχρι να φτάσουν στην πατρίδα τους, τη Σλοβακία· εκεί, τελικά, ήρθαν σε επαφή με την εναπομείνασα εβραϊκή κοινότητα στην οποία περιέγραψαν με κάθε λεπτομέρεια τις συνθήκες στο στρατόπεδο του θανάτου. Επίσης δόθηκαν οι ακριβείς τοποθεσίες του Άουσβιτς και των όμορων στρατοπέδων. Καταγράφηκαν όλα με την παραμικρή λεπτομέρεια: από την επιγραφή στην είσοδο του Άουσβιτς «Arbeit Macht Frei» Μέχρι το φονικό Zyklon και τις μεθόδους θανάτωσης των κρατουμένων.

Οι δυο φυγάδες υποβλήθηκαν σε εξαντλητικές «ανακρίσεις» για να διαπιστωθεί η ακρίβεια των διηγήσεών τους. Ένας δικηγόρος, που παρίστατο φαινόταν δύσπιστος στο ότι η «πολιτισμένη Γερμανία» εκτελούσε ανθρώπους χωρίς τη δέουσα νομική διαδικασία.
Οι νεαροί που είχαν αποδράσει από το Άουσβιτς δεν γίνονταν πιστευτοί! Μάλιστα πολλές φορές και οι δυο τους είχαν αντιδράσει βίαια, όταν εκείνοι που τους άκουγαν τους ειρωνεύονταν και δυσπιστούσαν. Τελικά συντάχτηκε ένας πλήρης φάκελος με τα όσα περιέγραφαν οι δυο Εβραίοι. Η έκθεση «Vrba-Wetzler» θα έφτανε στα γραφεία Ρούσβελτ, του Τσώρτσιλ και του Πάπα Πίου XII. Και εκεί θα έμενε, ίσως και αδιάβαστη για καιρό! Τον Ιούνιο του 1944 ο Τύπος της Ελβετίας δημοσίευσε- έχοντας παγκόσμια απήχηση- την έκθεση «Vrba-Wetzler». Κάποιοι θορυβήθηκαν, αλλά μέχρι εκεί.

Όταν το War Refugee Board (Συμβούλιο Προσφύγων Πολέμου, που ιδρύθηκε από τον Ρούσβελτ τον Ιανουάριο του 1944 και ήταν μια εκτελεστική υπηρεσία των ΗΠΑ που στόχο είχε να βοηθήσει τους άμαχους-θύματα των δυνάμεων του Άξονα) δημοσίευσε την Έκθεση, με σημαντική καθυστέρηση, τον Νοέμβριο του 1944, η εφημερίδα «New York Herald Tribune» περιέγραψε το γεγονός ως «το πιο συγκλονιστικό έγγραφο που εκδόθηκε ποτέ από κυβερνητική υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών».

Υπήρξε μια σημαντική καθυστέρηση αρκετών εβδομάδων πριν η Έκθεση διανεμηθεί ευρέως ώστε να κερδίσει την προσοχή ελεύθερων  κυβερνήσεων. Οι μαζικές μεταφορές Εβραίων της Ουγγαρίας στο Άουσβιτς από τις 15 Μαΐου 1944 και μετά κινούνταν με ρυθμό 12.000 ανθρώπων την ημέρα από τους οποίους το 95% κατέληγε άμεσα στους θαλάμους αερίων. Ο Vrba, μέχρι το τέλος της ζωής του, «φώναζε» ότι οι άνθρωποι εκείνοι μπορεί να είχαν αντιδράσει στο να επιβιβαστούν στα τρένα, ή τουλάχιστον, ο πανικός τους θα είχε διακόψει τις μεταφορές, αν η Έκθεση είχε διαδοθεί νωρίτερα. Στατιστικά, μέχρι να γίνει ευρέως γνωστή η Έκθεση-κόλαφος, πάνω από 434.000 Εβραίοι είχαν απελαθεί σε 147 τρένα- σχεδόν ολόκληρος ο εβραϊκός πληθυσμός της ουγγρικής υπαίθρου. Λέγεται, όμως, ότι εκείνη η Έκθεση «διέσωσε» περισσότερες από 200.000 ψυχές.

Και οι πολίτες γνώριζαν

Και κάτι άλλο, επίσης σημαντικό: ο Daniel Jonah Goldhagen, στο βιβλίο του «Hitler's Willing Executioners», γράφει ότι «η συμμετοχή του γερμανικού λαού στις μαζικές δολοφονίες ήταν πολύ ευρύτερη από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως». Άρα και ο λαός της Γερμανίας γνώριζε! Ήταν κοινό μυστικό, που «κραύγαζε»!

Γνώριζαν όλοι, λοιπόν, ή πιο σωστά γνώριζαν- κυρίως- εκείνοι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά έκαναν πως δεν άκουγαν. Ούτε οι επιφανείς Εβραίοι, που ζούσαν μακριά από τις υψικαμίνους του Ολοκαυτώματος βοήθησαν. Μόνο απλοί άνθρωποι, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών τους άνοιξαν τα σπίτια τους και έκρυψαν Εβραίους, ή με ενέργειές τους (Όσκαρ Σίντλερ, Ραούλ Βάλενμπεργκ, Νίκολας Γουίντον κ.α.) γλύτωσαν από βέβαιο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Ουδείς από τους Μεγάλους έσκυψε με ενδιαφέρον και συμπόνια πάνω από το «νεκροκρέβατο» εκατομμυρίων ανθρώπων· όλοι τους αδιαφόρησαν!

«Άουσβιτς το λέγανε. Τρία χρόνια το λέγανε έτσι. Τώρα είναι χωράφι. Ενα απέραντο βοσκοτόπι για τους γύπες που κρώζουνε νυχτοήμερα νηστικοί. Βρέθηκαν ακόμη εκεί κοκάλινα χεράκια παιδικά – ολάνυχτες πεντάφυλλες μαργαρίτες. Και παπουτσάκια… πλήθος παπουτσάκια από απίθανα μικρά πόδια που ψάχνουν να βρουν το ταίρι τους. Έτσι το ΄λέγαν κάποτε. Μα οι άνθρωποι βάλθηκαν να το ξεχάσουν»...