Σοφία Μπεκατώρου: Γιατί αδικήματα σαν του βιασμού δεν παραγράφονται ποτέ

Κάποια αδικήματα δεν παραγράφονται ποτέ. Το κακούργημα του βιασμού ή της σεξουαλικής κακοποίησης και το αξιόποινο εγκλημάτων ανάλογων με εκείνο που καταθέτει ότι βίωσε η Σοφία Μπεκατώρου δεν εξαλείφεται δια βίου. Ο νόμος μπορεί μετά 20 έτη να αδυνατεί να αγγίξει τον θύτη, το βλέμμα των ανθρώπων όμως είναι αμείλικτο!

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Παλιά, πολύ παλιά, μετά τα χρόνια του Εμφυλίου, σε κάποια γειτονιά στον Πειραιά, τριγυρνούσε πάντα μόνος, με το φαγωμένο παλτό του σηκωμένο μέχρι τ’ αφτιά κι ένα σκούφο σκούρο κατεβασμένο χαμηλά, ως εκεί που μπορούσε να υψώσει τα μάτια, ένας αδύνατος άντρας καμπουριασμένος, αξύριστος και πάντα σκυθρωπός. Ήταν δεν ήταν στα 50 μα έδειχνε πάνω από εβδομηντάρης. Παιδιά εμείς, τρομάζαμε που τον βλέπαμε κι αποφεύγαμε ακόμα και τη σκιά του. Κάποιο βράδυ ρώτησα τον παππού μου: «Τον ξέρεις αυτόν τον ψηλό, τον αδύνατο, παππού, που περπατάει πάντα κοιτάζοντας το χώμα;».

«Αυτός παιδί μου, βιάζεται ν’ ανταμώσει με το χώμα, γι’ αυτό το κοιτάζει. Αυτός ήταν προδότης. Ρουφιάνεψε τους δικούς του και οι άλλοι τους ξέκαναν όλους. Στοιχεία δεν βρέθηκαν για να τον ενοχοποιήσουν, όμως όλοι το γνώριζαν πως εκείνος ήταν ο φταίχτης. Κι όλοι πια τον έχουν καταδικάσει στη συνείδησή τους. Κι εκείνος το ξέρει και δεν μιλάει, ούτε κοιτάζει στα μάτια, μοναχά σέρνεται. Ο ιδρώτας των φόβων του, σταλάζει ενοχές και σιωπή»…

Είναι κάποια αδικήματα που δεν παραγράφονται. Μπορεί ο νόμος να μην μπορεί να τ’ ακουμπήσει, τ’ ακουμπάει όμως η κοινωνία, οι φίλοι, ο περίγυρος, οι συγγενείς κι οι γείτονες. Ένα βλέμμα κάποιου «δικού» σε μια γιορτή, μια φευγαλέα ματιά του γείτονα σε ένα αντάμωμα στο δρόμο, ένας ψίθυρος - κραυγή πίσω από την πλάτη και να’ την η καταδίκη.

«Ποτέ δεν τον ξανακοιτάξαμε με καλοσύνη – μου είχε πει τότε ο παππούς μου – ποτέ δεν τον χάιδεψε κάποιος με συμπόνια στην πλάτη, ποτέ δεν τον χτύπησε ένα χέρι στοργικό στον ώμο. Όλοι τον περιφρονήσαμε κι αυτό ήταν η πιο βαριά τιμωρία του».

Γιατί έτσι γίνεται με τα εγκλήματα που σβήνει ο χρόνος από τα κιτάπια του νόμου: τα γράφει η κοινωνία στα δικά της κιτάπια με μελάνι μαύρο ανεξίτηλο που ποτέ δεν ξεθωριάζει και στιγματίζει τον θύτη! Γι’ αυτό Σοφία Μπεκατώρου μην θλίβεσαι και μην χαλιέσαι αν ο νόμος δεν μπορεί να αγγίξει τον βασανιστή σου, όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι κι αν σου έκανε. Εσύ τον «έδειξες», άδειασες την ψυχή σου κι αυτός πια δεν θα έχει τόπο να κρυφτεί από τα μάτια των ανθρώπων, αν δεν αποδείξει την αθωότητά του.

Γιατί οι πράξεις των ανθρώπων μπορεί να έχουν ημερομηνία λήξης για το νόμο, όμως αυτές οι πράξεις στα μάτια και στο νου των άλλων ανθρώπων παραμένουν αναλλοίωτες. Ο νόμος έχει παραγράψει το κακούργημα, οι άνθρωποι όμως το θυμούνται πάντα· και μόλις κοιτάζουν να περνάει με χαμηλωμένο το βλέμμα στο χώμα, αυτός που ως ένοχος υποδείχτηκε, αλλά ποτέ δεν στοιχειοθετήθηκε η ενοχή του, κάτι θα σιγοψιθυρίσουν πίσω του, κι αυτό θα είναι η ισόβια καταδίκη του!

Διαβάστε ακόμη