Από το Hot Spot της Μόριας στο Πολυτεχνείο: Πώς ένας Ιρανός ερμήνευσε διαφορετικά το Πυθαγόρειο Θεώρημα και μίλησε καλύτερα κι από Έλλην

Ένας Ιρανός που ζούσε στο Hot Spot της Μόριας, αρίστευσε στις Πανελλήνιες; Περίεργο...
Στη χώρα των «ποσαπαίρνεις» και των θεσηθήρων, στον τόπο της «αστόχαστης πλέμπας» και των «μυαλοκουκούτσηδων» και των θαυμαστών της κενόδοξης τριχολογίας, αίφνης εμφανίζεται ένας, γέννημα θρέμμα Ιρανός, ένας 19χρονος που ακούει στο όνομα Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί (δύσκολα να το προφέρεις κύριε Άδωνη, μην το δοκιμάσεις) και συγκινεί! Όχι όλους. Οι παλιάτσοι των αρχαίων, οι κάλπηδες της προγονολατρίας, οι «κέρνα, ρούφα, ξεφάντωνε και ξέρνα» ουδόλως ασχολήθηκαν κι ούτε θα ασχοληθούν μαζί του.

Ένας 19χρονος λοιπόν, παιδί προσφυγικής οικογένειας από το Ιράν, που βρέθηκε στο νησί της Λέσβου διασχίζοντας το αφιλόξενο γι’ αυτόν Αιγαίο με μία βάρκα από τα τουρκικά παράλια κι ενώ, μέχρι πριν από τρία χρόνια, δεν ήξερε ούτε μία ελληνική λέξη, έδωσε εξετάσεις Πανελλήνιες και συγκέντρωσε βαθμολογία 18,25!
Κι ο Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί χαμογελάει πια δίχως καυχησιά· φοράει μία λευκή μπλούζα με στάμπα το Πυθαγόρειο Θεώρημα και δείχνει ότι έχει ενστερνιστεί τη γνώση ως ιδεολογία, έτσι απλά!

Τούτος ο κυνηγημένος παρίας, μεγαλωμένος πίσω από το συρματόπλεγμα της λαίμαργης πτωχαλαζονείας, έβαλε το νου του στο αμόνι της ζωής και τον ίσιωσε με το διάβασμα σαν ατσάλινη βέργα. Κι έτσι χαλύβδινος, σκληρός και ακέραιος δίδαξε ήθος και Ελληνικότητα στη χώρα των αναλφάβητων τράπερ, των δήθεν διαβασμένων ντοτόρων, των ρουσφετλήδων δημόσιων υπαλλήλων, των δεισιδαιμόνων ρασοφόρων, των φασουλήδων του… life style και των ταρτούφων της πολιτικής.
«Ουφ, τόση γκρίνια πια;» δικαιολογημένα θα πει κάποιος. Κι εμείς βγάζουμε διάνοιες. Να, για παράδειγμα η Θεσσαλονικιά Μιχαέλα Κωνσταντινίδου συγκέντρωσε 19.260 μόρια – λίγο πριν το απόλυτο άριστα δηλαδή – και έπεσε η πόρτα της Iατρικής για να πατήσει και να περάσει! Η Μιχαέλα είναι 18 χρόνια Ελληνίδα, όμως! Ο Κουρός, μόλις τρία!

Σε έναν τόπο, που ακόμα προσπαθεί να συναρμολογήσει τον εαυτό του και που κάθε τόσο χάνει τα κομμάτια του ακούγοντας «Τσιτσιπαδιές», διαβάζοντας «Μυκονιές» και μελετώντας αδιανόητους φόνους και δυστυχήματα, ένας Κούρος δεν φέρνει την άνοιξη, όμως είναι ένα κάποιο κελάηδισμα αποδημητικού στον χώρο που κάποτε ενδημούσε η άδολη αγάπη για τη γνώση, την τέχνη, την αρμονία. Η λιγοστή που μας έχει απομείνει ποίηση καθρεφτίστηκε στο χαμογελαστό πρόσωπο του Κούρου.

Η από χρόνια βουλιαγμένη στον νεοπλουτισμό κρηπίδα της ανθρωπιάς, του ήθους, της αγάπης και της ταπεινότητας αναστηλώθηκε με τα λόγια και την προσωπικότητα ενός νέου, εκ της Περσίας ερχόμενου. Και δεν έχεις να κάνεις τίποτε άλλο παρά να αισιοδοξείς: «Δεν είναι όλοι το ίδιο, τελικά»!

Και εκεί, μέσα στην τρομακτική ηρεμία του χάους μας, εκεί έρχεται ένας κεραυνός και μας ταράσσει και μας φωτίζει: Ο 19χρονος αριστούχος, πάμφωτος μιλάει άπταιστα τη γλώσσα των προγόνων μας - και από πολλούς σύγχρονους ρήτορες καλύτερα - αυτός που δεν γνώριζε πριν από λίγα χρόνια το «άλφα» και μας διδάσκει πως, το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογώνιου τριγώνου μιας κατατρεγμένης οικογένειας μεταναστών, που την τύλιξε ασφυκτικά ένας κύκλος αναλγησίας, σε ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης, καμιά φορά μπορεί και να μην ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών, του λαού που τον περιβάλει…