Πέθανε ο δημοσιογράφος Γιώργος Γεωργίου: Γιώργο μου, καλό σου ταξίδι και εμείς να ζήσουμε να σε ξεχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Ο Γιώργος Γεωργίου ήταν εκπρόσωπος μιας άλλης κουλτούρας, αθλητικής - ποδοσφαιρικής και γενικά κοινωνικής· κάποιοι την υιοθέτησαν, την χειροκρότησαν, την αποθέωσαν, την εξέφρασαν γιατί τους εξέφραζε απόλυτα· δεν ήμουν ένας από εκείνους!

Κλίνω ευλαβικά το γόνυ στην εκδημία του Γιώργου Γεωργίου, εκφράζω τα βαθύτατά μου συλλυπητήρια στους οικείους του, θυμάμαι με δέος τον Γολγοθά που ανέβηκε και τον σταυρό που μόνος έσυρε μέχρι τον Κρανίου Τόπον με την σπάνια ασθένεια του γιού του κι «έξω της πύλης έπαθε», αλλά μέχρι εκεί.
Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον του Γιώργου Γεωργίου ως άνθρωπο, αλλά ως τηλεπερσόνα, ως ραδιοφωνικό παραγωγό, ως… αθλητικολόγο, θα έλεγα ότι λυπάμαι που τον είδα, που τον άκουσα, που μου μετέφεραν απόψεις του.

Τότε, στις αρχές της 10ετίας του ’80, όταν ΠΑ.ΣΟ.Κ. και λαός προέλαυναν προς τη νομή της εξουσίας και μέχρι του «τα φάγαμε όλοι μαζί», προέκυψε μια νέα αθλητική εφημερίδα, που σφηνώθηκε ανάμεσα στις δυο παλιοκαιρισμένες: «Φως των Σπορ» του Νικολαΐδη και «Αθλητική Ηχώ» του Σέμπου και του Γεωργαλά, ο «Φίλαθλος» των Κουρήδων, της Αυριανής.

Και ω του θαύματος η αθλητική δημοσιογραφία ξέφυγε από τα κλισέ της ευγένειας, του κεκαλυμμένου ήθους, του πληθυντικού σε παράγοντες και ποδοσφαιριστές, που δεν ήξεραν να γράψουν το ονοματεπώνυμο τους και εισήγαγε καινά δαιμόνια, σαν εκείνα του «Αποδυτηριάκια» με στιλ γραφής: «φτου σου πουτ…να Αυστραλέζα» (sic), για τη σύζυγο διεθνούς τερματοφύλακα, που δεν ήταν αρεστός και άλλες οπαδικές αντιδράσεις στα όρια του χουλιγκανισμού, που εκφράζονταν δια της γραφίδος συντακτών του, όπως τίτλοι πηχυαίοι: «Τους πήραμε τα σώβρακα» και άλλα (γι’ άλλους) θλιβερά και (γι’ άλλους) υπέροχα· ένας από αυτούς και ο Γιώργος Γεωργίου.

Άρεσε ο Γεωργίου, διαβαζόταν και απηχούσε τις μύχιες σκέψεις μεγάλου μέρους εκείνων που μπούκαραν στα δημοσιογραφικά θεωρία στα γήπεδα (κι ακόμα το συνηθίζουν) και προπηλάκιζαν επαγγελματίες· που έκαιγαν καθίσματα όταν έχανε η ομάδα τους, που ταξίδευαν στην περιφέρεια και κλείναν τα μαγαζιά στο πέρασμά τους και τα «καινά δαιμόνια» του «Φιλάθλου», δημιούργησαν δαιμονικούς οπαδούς!
Και έπειτα ήρθε η τηλεόραση. Ο Γιώργος Γεωργίου, έδωσε βήμα στους φιλάθλους, που τηλεφωνούσαν και εξέφραζαν τις απόψεις τους αφιλτράριστες και αφελείς και τους έκανε να επιχαίρουν, που είχαν αποκτήσει τα δικά τους «λεπτά» της δημοσιότητας, που τους αναλογούσαν.

Κι έπειτα ήρθαν... τα καλύτερα. Οι ομοφοβικές εκρήξεις με τη μάγκικη τεχνοτροπία του μάτσο άντρα, που ‘χει στο ΄να χέρι το μπεγλέρι και στ’ άλλο το τσιγάρο: «…τι πουσταριό ήταν αυτό. Τι αδερφάτο ρε. Όλες οι αδερφές της Ευρώπης μαζεμένες εδώ… Όξω πούστη κι’ άσκημε, γαμώ την τρέλα μου… Καπουτζίδης είπατε; Τι πάτοι ήταν αυτοί ρε, σαν τιμόνια αυτοκινήτου»... Κι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες πολύ γελούσαν με τους αφορισμούς του Γεωργίου, που ήταν ό,τι ακριβώς έλεγαν τα απόβραδα στον καφενέ οι άντρες μεταξύ τους, εκεί λίγο πριν δύσει ο ήλιος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανατείλουν οι μαύρες νύχτες των Μνημονίων.

Κι άκουγες και κρίσεις υψηλού επιπέδου για ποδόσφαιρο: «Ο Ρεχάγκελ θα φύγει νύχτα από την Πορτογαλία κι η Εθνική δεν θα βάλει ούτε γκολ», ή «…ο Σάντος θα τρέχει να κρυφτεί μετά το Μουντιάλ», ή «…ποιος Μπάγεβιτς» και «ποιος Μέσι»… Κι αυτά έλεγε ο Γιώργος Γεωργίου και από χθες η φωνή του σώπασε για πάντα κι η ψυχή του και οι πιασάρικες απόψεις του ταξιδεύουν στα σύννεφα της λήθης.
Και βγήκαν οι «πολλοί» και έριξαν ένα δάκρυ αναπόλυσης κι άφησαν να τους ξεφύγει κι ένας αναστεναγμός νοσταλγίας για τη «φυγή» τού «έξω από τα δόντια».

«Μοναδικός, αυθεντικός, γνήσιος, μάγκας, από αυτούς που δεν ξαναβγαίνουν…Που μας υποχρέωνε να διαβάζουμε ευλαβικά το «Καφενείο των Φιλάθλων», διαβάζω σε ανάρτηση φίλου και εκπλήσσομαι. «Ευλαβικά»;
Και με κάπως περισσότερη συστολή ένας άλλος, επίσης φίλος: «Τα Πετράλωνα και τα εφηβικά μας χρόνια σήμερα πενθούν. Καλό ταξίδι μεγάλε Γεωργίου»… «Μεγάλε»;

Και μια άλλη άποψη από την καλή φίλη και αρθρογράφο Μαρία Δεδούση στον τοίχο της στο Facebook: «Ήταν μια πολύ όμορφη εποχή που δεν υπήρχαν τα metoo και η «πολιτική ορθότητα» και όλες αυτές οι ανοησίες που εφηύραμε αργότερα για να περιορίσουμε αυτούς τους οχετούς….Γενιές αντρών μεγάλωσαν με τον κάθε Γεωργίου, συνομήλικοί μου άντρες, που σήμερα του δίνουν άλλοθι, επειδή «ήταν μια άλλη εποχή» και ήταν «αυθεντικός». Αυτή η «άλλη εποχή» ήταν προχθές στο μεταξύ, μαζί μεγαλώσαμε όλοι, οι μισοί με τους οχετούς και οι άλλοι μισοί ν' αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να είναι όλο αυτό νορμάλ». Αυτό ακριβώς!

Από τους ρομαντικούς κλαυθμούς μέχρι τους ρεαλιστικούς επικήδειους υπάρχει χάσμα απροσμέτρητο. Η όραση και η ακοή των αδρανών ακροατών - θεατών βομβαρδίστηκε με ομοφοβικές κορώνες και ύβρεις και άθλιους αφορισμούς και κάποιοι από τους «αδρανείς», ενεργοποιήθηκαν: πήγαν στο «Δελφινάριο» για να ακούσουν κι’ άλλα, έτρεξαν στα γήπεδα για να κραυγάσουν, στις πορείες των ΛΟΑΤΚΙ+ για να κράξουν. Κι έτσι γεννιέται ο φασισμός, από σπόρους που ρίχνουν οι «Γεωργίου» σε ακαλλιέργητα εδάφη μυαλών, που τους αγκαλιάζουν με τη άνυδρη χωμάτινη σκέψη τους.

Κι έτσι έμεινε η μισή Ελλάδα να αναζητάει μποστάνι να σπείρει ιδέες και να καλλιεργήσει μέλλον και να βρίσκει κατσάβραχα νοσταλγούντων την «εφηβεία» μας, που «θώπευσε» ο Γιώργος Γεωργίου.
Και από την Μαρία Δεδούση ξανά: «Ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα να είσαι αυτός που έβριζε ο κάθε Γεωργίου, παρά αυτός που γέλαγε μαζί του και τον θαύμαζε»!
Ως άνθρωπο και ως πονεμένο οικογενειάρχη σε τιμώ και ασπάζομαι τα πάθη σου, ως επαγγελματία, όμως… Γιώργο μου, καλό σου ταξίδι και εμείς να ζήσουμε να σε ξεχάσουμε.

Διαβάστε ακόμη